In Sofia’s geheugen flitsten fragmenten van de afgelopen maand voorbij. Vooral één moment tijdens een van de wekelijkse vergaderingen. Een jonge medewerker, Artur — een man met vurige ogen en onconventioneel denken — stelde een revolutionaire, naar zijn mening, methode voor om een van de routinetaken te optimaliseren.
Artem Igorevitsj had naar hem geluisterd terwijl hij afwezig uit het raam staarde. En vervolgens zuchtte hij zwaar en zei: “Artur, Artur… Uw enthousiasme is natuurlijk bewonderenswaardig, maar totaal misplaatst. Uw taak is om de opdrachten uit te voeren, niet om het wiel opnieuw uit te vinden. Verspil onze gezamenlijke tijd niet aan loze fantasieën.”
De vonk in Arturs ogen doofde onmiddellijk. Hij kromp ineen en zat zwijgend tot het einde van de vergadering. Op die dag begreep Sofia het belangrijkste: Artem Igorevitsj was bang. Hij was bang voor slimme, getalenteerde, initiatiefrijke mensen, omdat zijn eigen middelmatigheid tegen hen afstak als een zere vlek. Hij leidde niet — hij verbrandde alles wat hem zou kunnen overschaduwen.
Hij had in het team een sfeer gecreëerd waarin stille angst en algemeen wantrouwen heersten. Mensen durfden zichzelf niet te tonen, wetende dat elke fout hard werd bestraft en elk succes onmiddellijk werd toegeëigend. Juist in zo’n giftige omgeving konden de zaden van verraad ontkiemen. Maar Sofia begreep al snel dat het niet om gekrenkte ondergeschikten ging. De zwakke schakel was de leidinggevende zelf. Zijn dure gewoontes, zijn levensstijl die duidelijk niet overeenkwam met zijn officiële inkomen, zijn mysterieuze telefoontjes — alles wees erop dat hij zijn eigen geheimen had.
Het laatste stukje van de puzzel was die usb-stick. Een week geleden had Sofia terloops een gesprek over sport aangeknoopt en en passant laten vallen dat ze sinds haar jeugd sympathie had voor Lokomotiv. Artem Igorevitsj had neerbuigend geglimlacht en verklaard dat een echte man alleen Dinamo kon aanhangen, en dat hij zelf al sinds zijn jeugd een trouwe supporter was. Op dat moment viel alles op zijn plaats. Het rapport voor “Alfa” werd de perfecte val. Ze maakte het vlekkeloos, maar liet een paar plekken open voor ‘twijfel’, een ruimte voor zijn ‘leidinggevende correctie’. En hij kon de verleiding niet weerstaan.
Ze liepen naar buiten. De frisse avondlucht was koel en zoet na de benauwde atmosfeer van het kantoor.
— En, detective-consultant? — vroeg Mark zacht terwijl hij de autodeur voor haar opende. — Tevreden met het resultaat van je experiment?
Sofia liet zich op de stoel zakken en sloot met een zucht van verlichting haar ogen.
— Ik ben tevreden dat die man geen levens en carrières meer kan verwoesten. Je hebt geen idee hoe verstikkend de sfeer daar was.
Mark nam plaats achter het stuur en keek haar ernstig aan.
— Nu begin ik het me voor te stellen. En ik ben je dankbaar. Je hebt mijn ogen geopend, niet alleen voor een dief, maar ook voor wat er zich afspeelde binnen mijn eigen creatie. Ik dacht dat ik een succesvol bedrijf aan het bouwen was, maar het blijkt dat er in één van de hoeken een hele imperium van angst en hypocrisie was gegroeid.
Hij startte de motor.
— Daar moet iets aan gedaan worden. Grondig en diepgaand.
Sofia begreep dat haar “ontslag” geen einde was, maar slechts de eerste stap in een lang genezingsproces. De onderneming moest worden gezuiverd, niet alleen van verraders, maar ook van de giftige omgeving die hen had voortgebracht. En dat was de belangrijkste uitkomst van haar geheime missie.
De auto kwam soepel in beweging en gleed door de avondlijke stad, waar de lichten van lantaarns en etalages samen vloeiden tot lange fonkelende rivieren.
— Weet je wat het ergste is? — verbrak Sofia de stilte. — Hij is niet zomaar een slechte leidinggevende. Hij is een systemische verwoester. Diezelfde Artur, wiens idee hij met de grond gelijk maakte… Hij heeft een briljante geest, hij had het bedrijf enorme voordelen kunnen brengen. Maar Artem Igorevitsj had hem er bijna van overtuigd dat hij een waardeloze mislukkeling was.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
