Haar ouders vertrokken na tien uur, waarbij ze lege kopjes en kruimels van de taart op tafel achterlieten. Dima verzamelde de borden en bracht ze naar de keuken – dat was nu zijn gewoonte geworden na het avondeten.
Ksenia zat op de bank, haar benen opgetrokken, en keek toe hoe hij met de afwas bezig was. Een vreemd gevoel – hem zo huiselijk, zo gewoon zien.
– Ik ben trots dat je eindelijk je verstand gebruikt, – zei ze zacht.
Dima draaide zich om, terwijl hij zijn handen afdroogde met een theedoek.
– Waarschijnlijk had ik echt even een wake-up call nodig. – Hij kwam naast haar zitten. – Bedankt dat je me niet eruit hebt gezet. Een ander had dat allang gedaan.
– Daar dacht ik wel eens over na, – gaf Ksenia eerlijk toe.
– Ik weet het. En je had het recht.
Ze zaten zwijgend naast elkaar, schouder aan schouder. Buiten gonsden de auto’s, in het appartement ernaast ging de televisie aan.
– Morgen is het salarisdag, – zei Dima. – Zullen we de huur voortaan eerlijk delen?
Ksenia knikte, terwijl ze voelde hoe er iets warms door haar borst stroomde. Geen euforie, nee – een rustige zekerheid dat ze het nu samen zouden redden. Met z’n tweeën. Eindelijk echt samen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
