— Roman kan niet helpen, hij is ziek!
— Hij is niet invalide! Dan moet hij gaan werken.
Nina Grigorjevna zag dat ze vastliep. Ik ging met niets akkoord. Toen stapte ze over op pure eisen:
— Kira, ik eis het! Geef je salaris hier en nu! Wat verdien je? Dertigduizend? Veertig? Geef de helft voor de alimentatie!
— Waarom zou ik?
— Jij bent schuld daaraan dat Roman niet betaalt! Jij hebt hem verlaten en geruïneerd!
— Ik herhaal het nog één keer, Nina Grigorjevna: uw zoon betaalde al geen alimentatie lang vóór ons huwelijk.
— Maakt niet uit! Nu ben jij aan de beurt om te betalen!
— Mijn beurt? Ik betaal al — voor mijn kind. En voor andermans kinderen betaalt hun vader.
— Dus je geeft geen geld?
— Geen cent.
— Dan vertel ik aan iedereen dat jij je man tot de afgrond hebt gedreven en hem hebt achtergelaten, en nu zijn kinderen laat verhongeren!
— Vertelt u maar, — zei ik schouderophalend. — Maar vergeet dan niet erbij te zeggen…
Op dat moment mengde mijn directeur zich in het gesprek. Sergej Petrovitsj kwam naar ons toe en zei rustig:
— Excuseert u mij, maar dit is een bedrijf en geen familierechtbank. Ik verzoek u het kantoor te verlaten.
— En wie denkt u wel dat u bent? — vroeg Nina Grigorjevna strijdlustig.
— De directeur van dit bedrijf. En ik sta geen schandalen toe tijdens werktijd.
— Het is háár schuld! — ze wees beschuldigend naar mij. — Ze geeft me geen geld! Geef mij haar salaris dan maar!
— Mevrouw, of u vertrekt zelf, of ik roep de beveiliging, — zei Sergej Petrovitsj vastberaden.
— Hoe durft u! Ik ben niet zomaar iemand! Dit is mijn ex-schoondochter!
— Voor mij bent u wél zomaar iemand. En ik eis dat u nu vertrekt.
— Goed! — snauwde Nina Grigorjevna. — Ik ga! Maar dit is nog niet voorbij! Ik zal gerechtigheid krijgen! Via de rechtbank! Via de deurwaarders!
— Probeert u het gerust, — zei ik kalm. — Maar onthoud: niemand is verplicht de schulden van een ander te betalen.
— Het zijn geen andermans schulden! Het zijn de schulden van je ex-man! Toen jullie getrouwd waren, waren die schulden ook van jou!
— Ex-man betekent: andermans schulden.
Nina Grigorjevna draaide zich om en liep richting de uitgang, terwijl ze riep:
— Onthoud dit allemaal! Zo zijn vrouwen tegenwoordig! Man in de steek laten, kinderen laten verhongeren, maar zelf het geld binnenharken!
De deur sloeg dicht achter haar. Er viel een stilte in het kantoor. Iedereen keek naar mij — nieuwsgierig en tegelijkertijd meelevend.
— Sorry voor de overlast, — zei ik tegen de collega’s. — Familieruzie.
— Kira, als je hulp nodig hebt — laat het ons weten, — zei de directeur. — Zulke bezoekers moet je meteen aan de beveiliging overdragen.
— Dank u, Sergej Petrovitsj. Ik denk dat ze niet meer terugkomt.
Maar ik had het mis. De volgende dag kwam Nina Grigorjevna wéér naar kantoor. Deze keer had ze een soort vriendin meegenomen als steun.
— Kira! — schreeuwde ze al vanaf de deur. — Ik ga niet weg totdat je me geld geeft!
— Gisteren hebben we alles besproken, Nina Grigorjevna. Mijn antwoord is hetzelfde gebleven.
— En het mijne blijft óók hetzelfde! We blijven hier wachten tot je toegeeft!
— Dan bel ik de politie.
— Bel maar! De wet staat aan mijn kant!
Ik belde echt de politie. Twee agenten kwamen, hoorden het verhaal aan en eisten dat Nina Grigorjevna het pand zou verlaten.
— We doen niets verkeerds! — verdedigde ze zich. — We willen alleen gerechtigheid!
— Gerechtigheid zoekt u maar via de rechtbank, — zei een van de agenten. — Hier hindert u mensen tijdens hun werk.
Na dat voorval kwam Nina Grigorjevna niet meer naar mijn werk. Maar ze bleef voortdurend bellen naar mijn kantoor en eiste een ontmoeting.
Een maand later hoorde ik dat Romans deel van de woning onder beslag was gelegd. De deurwaarders hadden een verbod op alle transacties gelegd. Nu bereiden ze documenten voor om zijn aandeel gedwongen te verkopen via een veiling — het geld gaat naar de alimentatieschuld. Roman werkt nog steeds niet. Nina Grigorjevna leeft in constante angst dat de helft van het appartement aan vreemden verkocht zal worden.
En ik begreep uiteindelijk één simpele waarheid: het is niet mijn schuld dat Roman een onverantwoordelijke vader is. Het is niet mijn taak om de gevolgen van zijn keuzes op te lossen. En het is niet mijn plicht om andermans kinderen te onderhouden in plaats van hun eigen vader.
Ik zal alleen mijn eigen kind opvoeden en onderhouden. En voor de rest moet de persoon zorgen die hen op de wereld heeft gezet.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
