“Schoonmoeder stormde het kantoor binnen en eiste mijn salaris ‘voor zijn alimentatie’ — ik stuurde haar naar de deurwaarders”
Ik zat achter mijn computer om het kwartaalrapport af te ronden, toen secretaresse Lena met een verwarde blik de kamer binnenkwam.
— Kira, er is iemand voor je. Een oudere vrouw, heel opdringerig. Ze zegt dat ze je schoonmoeder is. En dat ze dringend met je moet spreken.
Ik hief mijn hoofd op van het scherm. Schoonmoeder? Nina Grigorjevna? Ik was al een half jaar gescheiden van haar zoon Roman en had haar sindsdien — gelukkig — niet meer gezien of gehoord.
— Laat haar in de vergaderruimte wachten, — zei ik, terwijl ik het document opsloeg.
— Ze wil niet. Ze zegt dat ze hier zal wachten. Ze praat heel luid, collega’s kijken al om.
Ik trok een gezicht. Het laatste wat ik nodig had, was een familieschandaal voor al het personeel.
— Goed, ik kom eraan.
Ik stond op en liep richting de ingang. Nina Grigorjevna stond midden in de gang, in een oude jas, en friemelde zenuwachtig aan het hengsel van haar tas. Toen ze mij zag, stapte ze meteen naar voren.
— Kira! Eindelijk! We moeten praten, en wel meteen!
— Goedemiddag, Nina Grigorjevna, — zei ik zacht. — Laten we even naar buiten gaan, hier werken mensen.
— We gaan nergens heen! — sneed ze luidaf. — Laat iedereen maar weten wat voor mens jij bent! Ondankbare! Brutale meid!
Collega’s aan de nabijgelegen bureaus begonnen hun hoofden op te heffen, elkaar vragend aankijkend. Ik voelde hoe mijn wangen vuurrood werden van schaamte.
— Nina Grigorjevna, laten we geen scene maken. Zeg gewoon rustig waar het over gaat.
— Waar het over gaat?! — ze verhief haar stem nog meer. — Jij moet mij nu je salaris geven! Meteen! Jij hebt hem verlaten, jij bent overal schuldig aan, dus jij moet nu zijn alimentatie betalen!
Ik verstijfde. Het werd muisstil in het kantoor — iedereen deed alsof ze werkten, maar luisterden gespannen mee.
— Ik begrijp niet waar u het over hebt.
— Begrijp je het niet?! — Ze kwam dichterbij, haar ogen fonkelden van woede. — De deurwaarders zijn gekomen! Ze willen de woning in beslag nemen! En dat allemaal omdat jij hem hebt verlaten!
Nu werd het me duidelijk. Roman had alimentatie moeten betalen aan zijn kinderen uit zijn eerste huwelijk — Anja en Mischa. Hun moeder Svetlana had al zes jaar geleden alimentatie aangevraagd, maar Roman dook onder en werkte nergens officieel.
— Wat heb ík hiermee te maken, Nina Grigorjevna? Dat zijn Romans schulden aan zijn kinderen.
— Alles! — riep ze en zwaaide met haar handen. — Als het niet door jou kwam, zou hij alles netjes betalen! Met jou zou hij een normaal leven hebben! Jij hebt hem om je vinger gewonden, met hem getrouwd en hem vervolgens laten zitten! Nu drinkt hij en zit tot over zijn oren in de schulden!
Mijn directeur, Sergej Petrovitsj, kwam uit zijn kantoor en keek met een frons toe wat er gebeurde.
— Nina Grigorjevna, — zei ik zo kalm mogelijk, — laten we geen privézaken in het kantoor bespreken.
— En waar moet ik dan met jou praten?! Jij hebt je nummer veranderd, je neemt geen telefoon op! Ik weet niet eens waar je woont! Maar de tijd dringt! Ze willen míjn woning afpakken vanwege jouw streken!
— Mijn streken? — ik kon mijn verontwaardiging niet meer tegenhouden. — Nina Grigorjevna, uw zoon is verplicht alimentatie te betalen aan zijn eigen kinderen. Dat is zijn verantwoordelijkheid, niet de mijne!
— Jij hebt hem verlaten! Jij bent gescheiden! Dus jíj moet nu op de blaren zitten!
Geweldige logica. In haar hoofd kwam het erop neer dat ik, doordat ik de scheiding had aangevraagd, nu voor alle gevolgen verantwoordelijk was.
— Roman en ik hebben óók een kind, — herinnerde ik haar. — En ik heb geen alimentatie aangevraagd, omdat er toch niets te halen valt.
— Zie je wel! — riep ze triomfantelijk, alsof ik haar gelijk gaf. — Jij snapt dat er niets van hem te halen is! Maar de eerste vrouw snapt dat niet! Die eist en spant rechtszaken aan! En nu zijn de deurwaarders gekomen en zeggen dat ze zijn spullen gaan beslag leggen!
— En terecht, — zei ik vastberaden. — Kinderen hebben recht op onderhoud van hun vader.
— Welke kinderen! — explodeerde ze. — Ze zijn veertien! Ze kunnen best werken!
— Minderjarige kinderen hoeven zichzelf niet te onderhouden. Daar zijn hun ouders voor.
— En waar moet hij heen als ze de woning afpakken? Hij komt op straat terecht!
Daar ging het dus om. De woning stond op naam van hen beiden — Roman én zijn moeder. En nu dreigden deurwaarders zijn deel — of zelfs de hele woning — in beslag te nemen vanwege de hoge schuld.
— Dat is niet mijn probleem, Nina Grigorjevna. Ik ben gescheiden van uw zoon. Onze relatie is voorbij.
— Niet voorbij! — schreeuwde ze. — Jij bent de moeder van zijn kind! Jullie zijn voor altijd met elkaar verbonden! Jij moet helpen!
— Ik zorg voor míjn kind. Maar ik ga geen alimentatie betalen voor andermans kinderen.
Collega’s luisterden inmiddels zonder gêne mee. Enkelen haalden zelfs hun telefoons tevoorschijn — waarschijnlijk om het te filmen. Ik had nog nooit zo’n schaamte gevoeld.
— Andermans?! — brieste ze. — Dat zijn de kinderen van mijn zoon! Je ex-man!
— Het sleutelwoord is: ex. Ik heb niets meer met hem te maken.
— Wel! — ze kwam zo dichtbij dat ze met haar vinger bijna mijn borst aantikte. — Jij hebt zijn leven geruïneerd! Voor jou leefde hij normaal!
Ik lachte schamper.
— Normaal? Toen wij elkaar leerden kennen, betaalde Roman al twee jaar geen alimentatie en verstopte hij zich voor deurwaarders. Hij had schulden, werkte nergens fatsoenlijk!
— Leugens!
— Geen leugens. Hij vertelde me zelf nog lachend hoe hij van deurwaarders wegrende.
— Jij hebt hem geleerd niet te betalen! En leningen af te sluiten!
— Ik was toen nog helemaal niet in zijn leven, — herinnerde ik haar. — En zijn alimentatieschulden stapelden zich toen al drie jaar op.
Nina Grigorjevna raakte even uit het veld geslagen, maar viel meteen weer aan:
— Maakt niet uit! Jij bent met hem getrouwd, dus je wist waar je aan begon! Nu moet jij ervoor opdraaien!
— Waarvoor opdraaien? Dat uw zoon niet wil werken en zijn kinderen niet wil onderhouden?
— Hij kán niet werken! Hij heeft een depressie na de scheiding met jou!
— Depressie? — ik schudde mijn hoofd. — Nina Grigorjevna, uw zoon heeft een alco…holprobleem, geen depressie. En dat begon lang vóór ons huwelijk.
— Zeg dat niet over mijn zoon!
— Ik zeg de waarheid. Roman drinkt al zeker vijf jaar. Ik heb geprobeerd hem te laten behandelen, nam hem mee naar artsen. Niets hielp.
— Omdat jij niet in hem geloofde! Hem niet steunde!
Ik voelde mijn geduld opraken. Ik was een half jaar geleden bij Roman weggegaan vanwege zijn drinkgelagen en totale onverantwoordelijkheid. De druppel was dat hij het geld verzoop dat ik had gegeven voor luiers voor onze zoon.
— Nina Grigorjevna, — zei ik langzaam en duidelijk, — ik heb uw zoon drie jaar lang gesteund. Zijn schulden afbetaald, werk voor hem gezocht. Hij versliep en verzaakte alles. Uiteindelijk gaf hij zelfs het geld voor het eten van het kind uit aan drank.
— Dat was per ongeluk!
— Per ongeluk? Hij pakte het laatste geld dat bestemd was voor babyvoeding en kocht er wodka van. Hij kwam thuis als een losgeslagen idioot, kon nauwelijks op zijn benen staan. Terwijl we een baby in huis hadden!
— Je overdrijft!
— Ik overdrijf helemaal niets! — barstte ik uit. — Uw zoon is verslaafd en een onverantwoordelijke vader! Hij betaalde geen alimentatie voor zijn eerste kinderen, onderhoudt ons kind niet en woont op kosten van zijn moeder!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
