— Het gaat niet om het huis en niet om het geld, — antwoordde Alina zacht. — Het gaat om houding. Ik wilde alleen dat u me zou accepteren.
— Ik zal alles doen om je vergeving te verdienen, — zei ze hakkelend. — Alles wat je zegt. Ik zal de vloeren schrobben, koken… als je me maar vergeeft.
Alina glimlachte warm en hielp haar overeind.
— Niets van dat alles is nodig. Laten we gewoon proberen opnieuw te beginnen. Als één familie. Kom, ik laat u uw kamer zien. Ze kijkt uit op de rozentuin.
De eerste weken in het enorme huis leken op leven in een museum. Tamara Petrovna werd stil en bijna onzichtbaar.
Haar vroegere autoriteit was verdwenen en had plaatsgemaakt voor verwarring en schaamte. Ze probeerde nuttig te zijn: dan poetste ze de keuken blinkend schoon, dan ging ze in de bloembedden wieden. Alina keek naar haar met stille droefheid.
Het keerpunt kwam op een regenachtige dag. Alina vond haar schoonmoeder in de bibliotheek.
— Ik heb ook ooit gedroomd, — zei ze plots zacht. — Dat ik een groot gezin zou hebben, een mooi huis. Maar het leven… maakt alles eenvoudiger. Boosheid, jaloezie. Die zijn makkelijker dan liefde.
Alina kwam dichterbij en ging naast haar staan.
— Het is nog niet te laat om alles te veranderen.
— Hoe? — haar ogen vulden zich met tranen. — Ik ben voor jou een monster geweest.
— U kunt mijn moeder worden, — antwoordde Alina eenvoudig. — Want ik heb er nooit één gehad.
Toen haalde Alina een oud fotoalbum tevoorschijn.
— Dit zijn mijn ouders, Aleksej en Maria. Ze zijn omgekomen toen ik nog heel klein was. Alles wat ik heb, is hun bedrijf en dit huis. Maar ik zou dat allemaal geven voor één diner met hen.
Ze begon te vertellen. Over haar eenzame jeugd, over haar droom van een gewoon gezin. Tamara Petrovna luisterde, en het ijs in haar hart begon te smelten.
Voor het eerst zag ze achter het beeld van de rijke erfgename een kwetsbaar meisje dat moederlijke zorg nodig had.
Vanaf die dag veranderde alles. Tamara Petrovna begon Alina te leren koken, en Alina bracht haar liefde voor tuinieren over op haar schoonmoeder.
Vijf jaar later. In de rozentuin klonk vrolijk kindergelach. Kleine Aleksej, vernoemd naar zijn grootvader, rende over het gazon.
Achter hem holde Tamara Petrovna lachend aan, veranderd in de meest liefdevolle grootmoeder.
— Oma, vang me! — riep de jongen.
— Ik vang je, mijn valk! — antwoordde ze.
Igor kwam van achteren en sloeg zijn arm om de schouders van zijn vrouw.
— Kijk je naar hen? Soms lijkt het alsof dit een droom is.
— Het is geen droom, — antwoordde Alina, terwijl hij haar kuste. — Dit is wat jij hebt opgebouwd. Met je goedheid.
Tamara Petrovna ving de bal en tilde haar kleinzoon op. Ze ontmoette Alina’s blik.
In haar ogen was geen spoortje jaloezie meer. Alleen eindeloze dankbaarheid en warme, moederlijke tederheid.
’s Avonds, toen Aljosja al sliep, zaten ze bij de open haard. Buiten viel de sneeuw. Tamara Petrovna breide een sjaal voor haar kleinzoon, en Igor las hardop.
Alina keek naar het vuur en dacht dat rijkdom geen villa’s zijn. Rijkdom — dat zijn zulke stille avonden.
Wanneer de mensen van wie je houdt naast je zijn, en in je hart vrede heerst. En ze was werkelijk, onmetelijk rijk.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
