— Onzin! Je klemt je vast aan kleinigheden! Ze heeft het gewoon gezegd, karaktertje! Alsof jouw moeder een engel op aarde is! We hebben het over serieuze zaken, over ons financieel welzijn! Over de mogelijkheid om een eigen huis te kopen, normaal, groot! En jij komt aanzetten met kruiden! Dat is pure egoïsme! Een vrouw moet haar man steunen in zijn plannen, niet dwarsliggen!
— Steunen, ja. Maar niet ten koste van je eigen waardigheid en comfort, — ze tilde eindelijk haar ogen naar hem op, en haar blik was koud en vast, als het staal van het mes in haar hand. — Dit appartement, — ze liet haar blik door de keuken glijden, — is mijn comfort. Dit is mijn plek. De enige plek waar ik kan ontsnappen aan jouw “recht-door-zee” moeder en al de rest. En jij stelt voor dat ik het aan vreemden geef, en mezelf stuur naar het epicentrum van eeuwige ontevredenheid. En waarvoor? Voor een illusoir “gezamenlijke potje”, waar jouw moeder jou meteen leert hoe je het geld goed moet uitgeven?
Hij stopte recht voor haar, hangend over de tafel. Zijn gezicht werd rood.
— Dit is niet jouw appartement, Inga, maar ons appartement! Wij zijn een gezin! En alles wat we hebben is gezamenlijk! En beslissingen nemen we samen, met het oog op het algemene belang!
— Precies, Stas. Samen. En jij komt met een kant-en-klaar plan waarin ik de rol van stemloze slachtoffer krijg. Je hebt niet eens naar mijn mening gevraagd. Je stelde me gewoon voor voldongen feiten. Voor jou is dit appartement niet mijn huis. Voor jou is het gewoon een activum. Een middel dat je winstgevend kunt gebruiken.
— Het is geen activum, Inga, het zijn bakstenen! Gewoon bakstenen en beton die voor ons kunnen werken, in plaats van alleen maar te staan! — Stas verhoogde zijn stem, overschrijdend de grens waar een rustig gesprek verandert in een open ruzie. Hij sloeg met zijn hand op de keukentafel. Het servies in het afdruiprek rinkelde nauwelijks hoorbaar. — Je klampt je vast aan dit appartement alsof het het enige is wat je hebt! En ik dan? En wij dan? Een gezin is wanneer alles gezamenlijk is, wanneer mensen concessies doen voor het algemeen belang!
Inga zette langzaam het mes op het aanrecht. Het geluid van metaal op hout was het enige geluid in de keuken, afgezien van zijn zware ademhaling. Ze droogde haar handen af aan een handdoek, haar bewegingen demonstratief traag, en dat irriteerde hem nog meer.
— Concessies, Stas? Een concessie is wanneer ik ermee instem om naar het vakantiehuis van jouw ouders te gaan op mijn enige vrije dag. Een concessie is wanneer ik jouw favoriete vette carbonara maak, hoewel ik het zelf niet verdraag. Wat jij voorstelt is geen concessie. Het is capitulatie. Je stelt voor dat ik afstand doe van mijn huis, mijn rust en mijn persoonlijke ruimte ten gunste van jouw ouders. En je noemt dat “gemeenschappelijk belang”.
— Ja, gemeenschappelijk! Want het geld dat we krijgen, gaat naar ons beiden! We kunnen eindelijk vrij ademhalen! Stoppen met op elke cent letten! Jij begrijpt het niet, omdat alles jou op een zilveren dienblad is gebracht! Ouders hebben het appartement cadeau gedaan, dus zit jij erin als een prinses in een toren! En ik ploeter om iets voor ons te kunnen betalen! En als ik dan een echte oplossing vind, begin jij over comfort!
Zijn woorden voelden als klappen. Hij deed alles af: haar werk, haar ouders, haar recht op eigendom. Hij schilderde het beeld waarin zij een verwend aanhangsel is, en hij een lijdende kostwinner.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
