– Is het geld op, lieverd? – vroeg hij.
– Nee, je hebt er gewoon geen toegang meer toe.
Kirill kwam rond middernacht het appartement binnen. Het rook naar zijn eau de cologne en iets vreemds, zoets. Irina zat in de keuken, voor haar lag zijn zilveren armband — diezelfde die ze hem had gegeven voor hun eerste jubileum. Hij droeg hem al drie maanden niet meer. Hij zei dat hij schuurde.
Ze hief haar hoofd niet op toen hij voorbijliep en met zijn sleutels rammelde.
— Waarom slaap je niet?
Ze zweeg. Keek naar de armband — versleten, maar heel. Ze had hem ’s ochtends in zijn nachtkastje gevonden, onder de sokken. Niet kwijtgeraakt. Verstopt.
— Ik ben moe als een hond. De vergadering liep uit, de partners hebben me gek gezeurd met vragen.
Ze keek op. Hij was vijfendertig, zij zesenvijftig. Vijf jaar geleden had ze geloofd dat hij niet voor het geld gekomen was.
— Welke vergadering?
Hij grijnsde en opende de koelkast.
— Zakelijk. Je weet toch, ik start dat project, dit is allemaal serieus.
Het project. Dat zij een half jaar lang had gefinancierd — zonder papieren, zonder resultaten. Alleen bonnetjes: restaurants, boetieks, tankstations buiten de stad.
Irina pakte haar telefoon. Legde hem met het scherm naar boven op tafel. Een chat met Katja. Hij had niet eens de moeite genomen het te verbergen.
— Luister, ik moet morgenochtend weer weg. Geef je me je kaart? Mijn limiet is bereikt.
Ze glimlachte schamper.
— Je kaart? Die is er niet meer.
Hij fronste.
— Hoezo niet?
— Ik heb vandaag alle toegang tot de rekeningen afgesloten. Je komt nergens meer doorheen.
Stilte. Hij keek haar aan alsof ze Chinees sprak. Toen ging hij tegenover haar zitten — veel te langzaam.
— Irina, wat doe je? Wij zijn een gezin.
— Waren.
Hij probeerde te glimlachen, maar het mislukte. Hij reikte naar haar hand — zij trok haar hand terug.
— Wat is dit, een kleuterklas? Ben je ergens boos om? Laten we normaal praten, ik leg het uit.
— Hoeft niet. Ik heb alles gelezen.
Zijn gezicht trok.
— Gelezen? Heb je in mijn telefoon zitten neuzen? Hoe noem je dat eigenlijk?
— Dat noem je: jij hebt hem eergisteren op het aanrecht laten liggen. Ik opende hem per ongeluk, zag Katja. De rest was niet moeilijk.
Kirill stond op, liep door de keuken en haalde met zijn hand door zijn haar.
— Oké. Ja, er is een meisje. En? Het betekent niets, gewoon uit verveling. Jij bent toch altijd aan het werk, eeuwig druk. Wat moet ik dan, tussen vier muren zitten?
Irina pakte de armband op en draaide hem tussen haar vingers.
— Die armband deed je af toen zij zei dat zilver voor oude mensen is. Klopt?
Hij klemde zijn kaken op elkaar.
— Begin niet.
— Ik ben juist klaar.
Ze stond op en liep langs hem heen. Hij probeerde haar bij de schouder vast te grijpen — ze draaide zich bruusk om, hij deinsde terug.
— Denk je dat ik niemand ben zonder jouw geld? Denk je dat je me kunt intimideren? Ik vind heus wel iets, ik ben geen kind.
— Vast wel. Maar niet hier. Pak je spullen. Morgen vervang ik de sloten.
Hij verstijfde. Lachte — kort en venijnig.
— Jij zet míj eruit? Uit het appartement dat ik vijf jaar heb ingericht?
— Uit het appartement waarin alleen míjn naam op de papieren staat. Ja. En ingericht van míjn geld.
Hij vertrok pas tegen de ochtend, met een klap van de deur. De ruiten trilden. Irina zat in de woonkamer en luisterde naar de stilte. Vijf jaar had ze aan dit leven gebouwd. Hij was erbij. Zei de juiste dingen. Ze vroeg niet veel — alleen dat hij er zou zijn.
En dat was hij. Alleen niet bij háár.
Haar handen trilden. Ze klemde ze samen, maar het trillen hield niet op. Ze wilde bellen: “Kom terug, we praten erover.” Maar ze wist — dat is een val. Wanneer je meer bang bent voor eenzaamheid dan voor vernedering.
Irina opende zijn telefoon — ze kende het wachtwoord al lang. Ze scrolde door de chats. Katja. Achtentwintig jaar, SMM-manager. Fel, ambitieus. “Ik regel het snel, schat. Die oude is helemaal doorgedraaid, maar ik kap niet ineens — moet het netjes afronden zodat ik het geld niet verlies.”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
