Ik weet het niet, mama. Er is iets mis, – zei Zlata, terwijl ze naar haar koffie keek. – Het lijkt alsof ik mezelf ben kwijtgeraakt. Alles wat ik doe, is eindeloze routine. Werk, huis, werk… Het is niet moeilijk, maar het is leeg.
Wera luisterde aandachtig en haar hart verkrampte. Ze herinnerde zich dat ze zelf iets soortgelijks had gevoeld een paar jaar geleden, toen alles om haar heen vreemd en betekenisloos leek. Maar uiteindelijk had ze het overwonnen. Nu moest ze haar dochter helpen.
Zlata, je was altijd diegene die iets diepers zocht, iets dat meer betekenis had in elke stap, in elke ontmoeting. Je kunt niet gewoon een deel zijn van deze eindeloze routine. Je verdient meer.
Zlata zweeg en haar blik werd dieper, alsof ze plotseling iets begreep. Wera ging naast haar zitten en omhelsde haar, terwijl ze even samen in gedachten verzonken waren over het verleden en het heden.
Heb je er ooit over nagedacht om een pauze te nemen, weg te gaan ergens? – vroeg Wera, op zoek naar een manier om haar uit de moeilijke situatie te halen.
Zlata dacht even na. Ze had waarschijnlijk geen tijd om echt uit te rusten. Ze had zich altijd gefocust op haar carrière, probeerde alles goed te doen voor anderen, maar nooit voor zichzelf. En nu leek het alsof ze niet wist hoe ze anders moest leven.
Misschien heb je gelijk, mama. Misschien moet ik een paar dagen weggaan. Weg uit deze omgeving, even uitrusten. Ik moet mezelf weer terugvinden.
Wera glimlachte. Ze wist dat haar dochter sterk was en uiteindelijk haar weg zou vinden. Maar soms moest je even stoppen om te begrijpen wat je daarna moest doen.
Wat denk je ervan als we een weekend naar het vakantiehuis gaan? – stelde Wera voor. – Je bent daar al een tijd niet geweest. Misschien helpt dat ons.
Zlata dacht even na en knikte toen.
Misschien helpt dat echt. Ik zal erover nadenken. Bedankt, mama.
Er viel weer stilte, maar de sfeer in de kamer veranderde. Zlata voelde zich opgelucht, alsof de last van haar schouders was verdwenen. Ze had gewoon iemand nodig die haar pijn zag. Iemand die haar sterk had gezien, maar die ook om haar gaf.
Kom op, laten we koffie maken, – zei Wera. – Ik maak het ontbijt. Het is goed om wat energie te hebben om te beslissen wat we gaan doen.
Zlata stond op en liep naar het koffiezetapparaat. Wera ging weer aan tafel zitten en dacht na over hoe belangrijk het was om er voor mensen te zijn wanneer ze twijfelen en onzeker zijn. Iedereen heeft momenten waarop ze moeten stoppen en nadenken over de weg die ze moeten volgen. Wera was er zeker van dat Zlata het allemaal zou overwinnen en dat haar leven weer normaal zou worden. En misschien was deze ochtend die ze samen doorbrachten precies wat haar zou helpen haar weg te vinden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
