Het kiezen van een restaurant voor onze tweede huwelijksverjaardag was geen gemakkelijke klus voor mij. Ik wilde niet zomaar een gezellige plek met goed eten — ik droomde van een ruimte waarin elk detail een bijzondere feestelijke sfeer zou creëren, waar we ons echt speciaal zouden voelen.
Uiteindelijk koos ik voor „De Vuurvogel” — een nieuwe locatie in een oud herenhuis met glas-in-loodramen, stucwerk en kristallen kroonluchters. Het beloofde mooi en memorabel te worden.
Maar Anton reageerde meteen sceptisch. Toen ik hem foto’s van het interieur liet zien, fronste hij:
„Waarom zo uitpakken? We kunnen het toch gewoon met z’n tweeën vieren? Ik snap niet waarom je die goedkope glitter nodig hebt.”
Ik stond erop. Ik besloot er een groot feest van te maken: ik nodigde zestig gasten uit, bestelde live muziek en een professionele presentator. Na dat ongeluk een half jaar geleden verlangde ik naar iets levendigs, iets dat het leven bevestigt — een echt groot feest.
De voorbereiding duurde enkele weken. Ik hield alles persoonlijk in de gaten: de zaaldecoratie, het menu, het programma van de avond, zelfs kleine cadeautjes voor de gasten. Het moest perfect zijn. Misschien omdat het mijn eerste uitstapje na het ziekenhuis was. Of gewoon omdat ik dit jubileum voor altijd wilde herinneren — tot in het kleinste detail, zelfs het design van de ruimte.
Net voor het begin van de avond richtte ik de plooien van mijn donkerpaarse jurk en wierp een blik op de klok. De gasten zouden elk moment arriveren. Anton stond bij het raam en staarde nadenkend naar buiten. Zijn gezicht leek gespannen in de weerspiegeling van het glas.
„Waar denk je aan?” vroeg ik toen ik dichterbij kwam.
„Ach, zo maar…” haalde hij zijn schouders op. „Ik hou niet van zulke evenementen. Gedoe, formaliteiten… En waarvoor? Om iedereen ons geluk te laten zien?”
Ik zweeg. Na twee jaar huwelijk had ik geleerd zijn scherpe opmerkingen te negeren. Zeker vandaag — de dag waar ik maanden op had voorbereid.
Mijn ouders waren de eersten die kwamen. Papa was zoals altijd elegant en mama droeg een nieuwe zachtroze jurk die haar prachtig stond. Ze omhelsde me meteen:
„Meisje, ik ben zo blij dat je bij ons bent! Na alles wat er gebeurd is, was ik bang je te verliezen…”
„Mama, laten we het vandaag alleen over iets moois hebben,” onderbrak ik haar zachtjes. „We hadden toch afgesproken?”
Langzaam druppelden ook de andere gasten binnen: collega’s, vrienden, familie. Ik begroette iedereen met een glimlach, maar keek af en toe naar mijn man. Hij bleef op afstand, nipte herhaaldelijk aan een glas whisky — ongewoon voor hem.
Toen Irina Vladimirovna, onze hoofdboekhoudster, naar me toe kwam, zag ik hoe ze onwillekeurig bleek werd toen ze me aankeek.
„Karina, je straalt gewoon! Zo veranderd!”
„Dank je,” antwoordde ik, hoewel er iets vreemds in haar stem klonk.
Misschien herinneringen aan het ziekenhuis. Ik lag toen helemaal aan de buisjes, de artsen hadden gezegd dat de kansen klein waren…
Het feest kwam op gang. Toasts, gelach, muziek. Alles leek goed te gaan. Maar vanbinnen groeide een onheilspellende spanning.
Anton bleef op afstand, antwoordde zwakjes op vragen van gasten. Ik zag meerdere keren hoe hij vreemde blikken wierp naar Irina Vladimirovna, die deed alsof ze niets merkte.
„Zullen we dansen?” vroeg ik aan mijn man. „Het is tenslotte ons feest.”
„Niet nu,” zei hij kortaf. „Ik word duizelig.”
„Je bent de hele avond al raar.”
„Ik ben gewoon moe. Grote gezelschappen putten me uit. Maak je geen zorgen.”
De ceremoniemeester — een jonge man in de stijl van een trendy stand-upcomedian — leidde de avond zelfverzekerd. Gasten lachten, dansten, hadden plezier. Alleen ik wist dat er nog een verrassing kwam. We moesten even geduld hebben.
Anton verdween weer in de gang. Irina Vladimirovna volgde hem. Na een paar seconden volgde ik hen.
Ze stonden daar, zacht pratend. Bij mijn verschijnen zwegen ze abrupt.
„Wat is er aan de hand?” vroeg ik kalm.
„Werkzaken,” zei de vrouw terwijl ze probeerde te glimlachen.
„Op onze huwelijksverjaardag?”
„Karina, hou op,” siste Anton.
„Jij moet stoppen!” verhoogde ik mijn stem. „Je bent de hele avond al niet jezelf. Leg uit wat er aan de hand is!”
We gingen terug naar de zaal. De muziek speelde, papa hield een toost. Irina Vladimirovna hield haar glas zo vast dat haar handen trilden.
„Anton, laten we praten,” richtte ik me weer tot mijn man. „Leg uit waarom je zo bent.”
„Ik wil niet! Genoeg nu!” verhief hij zijn stem. „Bemoei je er niet mee!”
„Maar ik wil het begrijpen…”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
