– We denken dat het nu veilig genoeg is. Misschien is het tijd om terug te gaan naar Oekraïne.
Ik kocht een ticket en keerde terug naar Zaporizja, hopend op rust. Maar thuis wachtte mij een verrassing.
– Andrzej?! – vroeg ik verbaasd.
Het bleek dat hij gescheiden was, het appartement aan zijn ex had gelaten en… bij mij was ingetrokken. Maar hij was niet alleen. Met hem was Ira, zijn nieuwe partner. En ze verwachtten een baby.
– Waarom heb je me niets gezegd? – vroeg ik.
– Mam, je was er niet. Ik wilde je geen zorgen maken.
– En vind je het normaal dat een vreemde vrouw zich gedraagt alsof dit haar huis is?
– Ze is geen vreemde, mam. Ze is mijn familie. We hebben nergens anders om heen te gaan.
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Een klein appartement, drie volwassenen en straks een baby. Waar moeten we allemaal blijven?
Ik belde Ania, hopend dat ze me terug naar Frankrijk zou laten komen. Maar haar stem was kil:
– Sorry mam, dat gaat niet meer. We zijn gewend geraakt aan ons leven met z’n drieën. Het was altijd de bedoeling dat het tijdelijk zou zijn.
Ik zat vast. Overdag dwaal ik door de stad, ‘s nachts slaap ik op een opklapbed in de keuken. Ira maakte meteen duidelijk dat zij nu de baas is in huis.
Ik geef niet op. Ik probeer werk te vinden, maar mijn leeftijd werkt niet in mijn voordeel.
Laatst kreeg ik een idee – Ira’s ouders wonen op het platteland. Misschien konden zij en Andrzej daar gaan wonen?
– Meen je dat? – zei mijn zoon verontwaardigd. – Hoe moet ik dan naar mijn werk komen? Daar zijn geen goede voorzieningen!
– En vind jij het normaal dat ik me als een gast voel in mijn eigen huis?
Hij was beledigd. Maar het is de waarheid. In mijn eigen huis voel ik me overbodig.
Elke dag stel ik mezelf de vraag: hoelang houd ik dit nog vol? Hoe vind ik een uitweg uit deze situatie?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
