Er werd op de deur geklopt.
‘Marin, mag ik binnenkomen?’
Pavel kwam binnen, ongemakkelijk van de ene voet op de andere wiegend.
‘We hebben het besproken met Vitya. Morgen gaat hij werk zoeken. Echt zoeken, niet meer smoesjes.’
‘Goed,’ antwoordde Marina onverschillig.
‘Waarom ben je zo… afstandelijk? Ik heb toch begrepen dat je gisteren gelijk had. We zijn echt te ver gegaan…’
Marina keek naar haar man. Een vertrouwd gezicht, maar toch vreemd. Wanneer hadden ze voor het laatst over iets belangrijks gesproken? Wanneer hadden ze eigenlijk nog echt een gesprek gevoerd?
‘Pavel, hou je van mij?’ vroeg ze onverwacht.
Hij was even van zijn stuk gebracht.
‘Natuurlijk hou ik van je! Wat zijn dat voor vragen…’
‘En hoe laat je dat zien?’
‘Nou… hoe… We wonen toch samen, we zijn een gezin…’
‘Ik werk twaalf uur per dag,’ zei Marina langzaam. ‘Ik kom doodmoe thuis, en jij vraagt niet eens hoe het met me gaat. Maar voor je vrienden heb je altijd tijd, eten, aandacht…’
Pavel ging op de rand van het bed zitten.
‘Marish, ik dacht toch dat je er geen bezwaar tegen had… Vitya zit in een moeilijke situatie…’
‘En ik dan? Heb ik het makkelijk soms?’ Marina draaide zich naar haar man. ‘Heb je enig idee hoe het is om elke dag dood, pijn en het lijden van mensen te zien? Thuis wil ik stilte, rust… Niet elke avond drinkgelagen.’
Pavel liet zijn hoofd zakken.
‘Ik had er niet bij stilgestaan… Sorry.’
‘Ze hebben me een baan aangeboden in Jekaterinenburg,’ zei Marina zacht.
Haar man hief plotseling zijn hoofd op.
‘Wat?’
‘Een goede baan. Met een goed salaris. Ik denk dat ik wil gaan.’
‘Hoezo “gaan”? En wij dan? En…’
‘Wat “wij”?’ glimlachte Marina wrang. ‘Jij leeft je eigen leven, je hebt vrienden, plannen… En ik heb alleen mijn werk. En het onderhoud van jullie gezelschap.’
Pavel stond op en liep door de kamer.
‘Maar dat kunnen we toch veranderen! Ik begreep niet dat het zo zwaar voor je was…’
‘Pavel, ik ben tweeënveertig,’ zei Marina vermoeid. ‘En ik voel me tachtig. Want behalve werk en het huishouden heb ik niets. Geen plezier, geen plannen…’
‘En een kind dan?’ vroeg Pavel plotseling. ‘We wilden toch kinderen…’
Marina verstijfde. Ja, dat wilden ze. Vijf jaar geleden. Maar toen stelden ze het steeds uit — werk, geld, altijd iets…
‘Een kind?’ zei ze zacht. ‘We hebben niet eens tijd voor elkaar…’
De dagen daarna verliepen in een vreemde spanning. Vitya ging inderdaad werk zoeken — hij vertrok ’s ochtends en kwam ’s avonds terug met verhalen over sollicitaties. Pavel werd opmerkzamer — hij vroeg naar haar werk, had zelfs een paar keer het avondeten klaargemaakt.
Maar Marina leek zich achter een onzichtbare muur terug te trekken. Ze deed het huishouden, antwoordde op vragen, maar innerlijk leek ze al haar koffers te pakken.
Op donderdag kwam Vitya bijzonder somber thuis.
‘Het is mis, jongens. Ik heb werk gevonden bij een autoservice, maar daar is de proeftijd drie maanden en het loon is een schijntje…’
‘Beter iets dan niets,’ haalde Marina haar schouders op.
‘Maar kom op, Marin! Daar kun je niet eens fatsoenlijk eten van kopen! Ik zoek nog even verder…’
Marina legde het boek weg dat ze zat te lezen.
‘Vitya, besef je dat ik al een half jaar van zo’n “schijntje” leef? Als ik de rekeningen en boodschappen heb betaald, houd ik precies zo’n “schijntje” over.’
‘Nou, dat is iets anders…’ mompelde Vitya. ‘Jij bent een vrouw, jij hebt minder nodig…’
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
