De zonen namen haar plannen helemaal niet serieus. Voor hen was hun moeder onderdeel van het interieur — koken, wassen, schoonmaken. Wat kon ze in een ander land doen?
Op de dag van vertrek stond Jelena vroeg op. Ze maakte voorbereidingen voor een week, liet instructies achter voor wassen en schoonmaken. Ze ging alleen naar het vliegveld — iedereen was druk.
— We bellen, — mompelde Sergej bij het afscheid.
Belgrado verwelkomde haar met regen en nieuwe geuren. Pavel wachtte op het vliegveld met een boeket bloemen en een brede glimlach.
— Welkom in je nieuwe leven, — zei hij terwijl hij haar omhelsde.
De volgende maanden vlogen voorbij als één dag. Jelena hield zich bezig met het aannemen van personeel en het samenstellen van het menu. Ze ontdekte dat ze niet alleen goed kon koken, maar ook kon leidinggeven, plannen en beslissingen nemen.
De eerste gasten kwamen al na drie maanden. De zaal was overvol, mensen stonden in de rij. Borsjtsj, soljanka, pelmeni, pannenkoeken — alles ging razendsnel over de toonbank.
— Jullie hebben gouden handen, — zei Pavel. — En een slimme kop. We hebben iets bijzonders gecreëerd.
Jelena keek naar de tevreden gezichten van de gasten, luisterde naar de complimenten en besefte — ze had zichzelf gevonden. Op achtenveertigjarige leeftijd begon ze opnieuw te leven.
Een half jaar later belde Sergej.
— Lena, hoe gaat het? Wanneer kom je naar huis?
— Alles gaat goed. Ik werk.
— En wanneer kom je naar huis? Wij hebben hier amper tijd om alles te doen.
— Huur een huishoudster in.
— Wie inhuren? Met welk geld?
— Met hetzelfde geld waar ik zesentwintig jaar van leefde.
— Wat bedoel je?
— Niets bijzonders. Ik was gewoon een gratis huishoudster voor mijn familie, totdat ik op mijn jubileum voor zaken naar het buitenland vertrok.
Er viel stilte aan de lijn.
— Lena, kunnen we normaal praten? Zonder verwijten?
— Sergej, ik ben niet boos. Ik leef gewoon. Voor het eerst in mijn leven — leef ik echt.
Het gesprek met de zonen verliep vergelijkbaar. Ze konden niet begrijpen hoe het mogelijk was dat hun moeder ineens zelfstandig, succesvol en nodig was, niet alleen voor hen.
— Mam, hou op met doen alsof je een zakenvrouw bent, — zei Maksim. — Zonder jou valt het huis uit elkaar.
— Leer zelf leven, — antwoordde Jelena. — Jullie zijn al vijfentwintig.
Sergej had geen bezwaar tegen een scheiding. Het was slechts een juridische constatering van een voldongen feit.
Een jaar later was restaurant “Moskou” een van de populairste restaurants in Belgrado. Jelena kreeg aanbiedingen van investeerders om een keten te openen, werd uitgenodigd voor kookprogramma’s op tv, en restaurantcritici schreven over haar.
— Russische vrouw verovert Belgrado, — las ze als kop in de lokale pers.
Pavel vroeg haar ten huwelijk op de dag van de verjaardag van het restaurant. Jelena dacht lang na voordat ze “ja” zei. Niet uit wantrouwen jegens hem — hij was een goed mens. Ze genoot gewoon van haar onafhankelijkheid.
— Ik ga niet elke dag voor je koken en je overhemden wassen, — waarschuwde ze.
Op de tweede verjaardag van het restaurant arriveerden Sergej en de zonen. Toen ze een succesvolle, zelfverzekerde vrouw in een pak zagen, die felicitaties van lokale beroemdheden in ontvangst nam, waren ze sprakeloos.
— Mam, je… je bent veranderd, — mompelde Denis.
— Je bent mooi geworden, — voegde Maksim toe.
— Ik ben mezelf geworden, — corrigeerde Jelena.
Sergej liep de hele avond zwijgend rond, af en toe met een verbaasde blik naar zijn ex-vrouw. ’s Avonds, toen de gasten weg waren, kwam hij naar haar toe.
— Vergeef me, Lena. Ik begreep het niet…
— Wat precies?
— Dat je een mens bent. Een persoonlijkheid. Dat je talent, dromen en behoeften hebt. Ik dacht dat je gewoon deel van het gezin, van het huis was.
Jelena knikte. Er was geen woede — alleen verdriet om de verloren jaren.
— Misschien kunnen we opnieuw beginnen? — probeerde hij.
— Nee, Sergej. Ik heb nu een ander leven.
Vandaag is Jelena vijftig. Ze heeft een keten restaurants, een eigen kookprogramma op de lokale tv en een kookboek dat een bestseller werd. Ze is getrouwd met iemand die haar waardeert als persoonlijkheid, niet als gratis huishoudster.
Soms bellen haar zonen. Ze vertellen dat ze veel hebben geleerd, dat ze trots op hun moeder zijn en dat ze haar willen bezoeken. Jelena is blij ze te horen, maar voelt geen schuld meer over het leven voor zichzelf.
Soms staat ze in de keuken van haar vlaggenschiprestaurant, kijkt hoe de koks haar kenmerkende gerechten bereiden en denkt: “Wat als ik destijds niet de stap had durven zetten? Wat als ik in die oude ochtendjas een slons was gebleven?”
Maar ze jaagt die gedachten snel weg. Het leven geeft niet iedereen een tweede kans. Zij had geluk — en ze greep die kans.
Op achtenveertigjarige leeftijd opnieuw beginnen is eng. Maar het blijkt de enige manier om te begrijpen wie je werkelijk bent.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
