Jelena Vladimirovna stond bij het fornuis, roerde in de soep, toen haar man de keuken binnenkwam en een uitnodiging op tafel gooide.
— Jouw reünie, — zei Sergej zonder zijn blik van de telefoon af te wenden. — Zaterdag.
Ze keek naar de uitnodiging. Dertig jaar sinds het afstuderen. Een mooie kaart met gouden letters.
— Je gaat toch wel? — vroeg ze terwijl ze haar handen aan de schort afveegde.
— Natuurlijk. Maar zorg er in elk geval voor dat je er een beetje uitziet, want nu lijk je op een slons. Zet ons niet voor schut.
De woorden raakten haar recht in het hart. Jelena verstijfde, met de pollepel in haar hand. Sergej liep al richting de deur toen hun zonen, Maksim en Denis, de keuken binnenkwamen.
— Mam, wat is dat? — Maksim pakte de kaart op.
— Een reünie, — antwoordde ze zacht.
— Oh, cool! Ga je daarheen in die eeuwige ochtendjas van je? — lachte Denis.
— Spot niet met je moeder, — mengde schoonmoeder Raisa Petrovna zich in het gesprek, terwijl ze de keuken binnenkwam met de blik van iemand die op het punt stond een wijze raad te geven. — Je moet gewoon een beetje aan jezelf werken. Je haar bijverven, een fatsoenlijke jurk kopen. Je moet er waardig uitzien.
Jelena knikte zwijgend en keerde terug naar het fornuis. Haar borst deed pijn, maar ze liet niets merken. In zesentwintig jaar huwelijk had ze geleerd haar gekwetstheid diep weg te stoppen.
— Het eten is klaar, — kondigde ze een half uur later aan.
Het gezin verzamelde zich aan tafel. De borsjtsj was perfect — precies de juiste zuurheid, met malse runderstukjes en geurige kruiden. Daarbij versgebakken brood en pasteitjes met kool.
— Lekker, — mompelde Sergej tussen de happen door.
— Zoals altijd, — voegde de schoonmoeder eraan toe. — Koken kun je tenminste wel.
Jelena at een paar lepels en ging de afwas doen. In de spiegel boven de gootsteen zag ze het vermoeide gezicht van een achtenveertigjarige vrouw. Grijze uitgroei, rimpeltjes bij de ogen, een doffe blik. Wanneer was ze zo oud geworden?
Op zaterdag stond Jelena om vijf uur ’s ochtends op. Eerst moest ze gerechten klaarmaken voor de reünie — iedereen moest iets meebrengen. Ze besloot meteen meerdere dingen te maken: soljanka, haring onder een bontjas, pasteien met vlees en kool, en als dessert — vogeltjesmelk.
Haar handen wisten vanzelf wat ze moesten doen. Snijden, mengen, bakken, versieren. In het koken vond ze rust. Hier was zij de meester, hier bekritiseerde niemand haar.
— Wauw, wat heb je veel gemaakt, — verbaasde Maksim zich toen hij om elf uur de keuken in kwam…
— Voor de reünie, — antwoordde moeder kort.
— Heb je voor jezelf dan niets nieuws gekocht?
Jelena keek naar de enige fatsoenlijke zwarte jurk die aan de stoel hing.
— Dit is prima.
Tegen twee uur was alles klaar. Jelena kleedde zich om, deed make-up op en deed zelfs oorbellen in — een cadeau van Sergej voor hun tiende huwelijksverjaardag.
— Je ziet er goed uit, — beoordeelde haar man. — Laten we gaan.
Het buitenhuis van Svetlana Igorevna deed indruk met zijn omvang. Haar voormalige klasgenoot was getrouwd met een zakenman en ontving nu gasten in een villa met zwembad en tennisbaan.
— Lena! — Svetlana omhelsde haar. — Je bent nauwelijks veranderd! En wat heb je meegebracht?
— Een paar gerechten, — zette Jelena de bakjes op tafel.
Sommigen waren rijk geworden, sommigen ouder, maar iedereen herkende elkaar. Jelena hield zich op de achtergrond en keek hoe klasgenoten over hun succesverhalen spraken.
— Mensen, wie heeft deze soljanka gemaakt? — vroeg Viktor, de vroegere klassenoudste, luid. — Dit is een meesterwerk!
— Dat is Lena, — wees Svetlana naar haar.
— Lenochka! — kwam een kleine man met vriendelijke ogen naar haar toe. — Herinner je me nog? Pavel Mikhailov, zat op de derde bank.
— Pasha! Natuurlijk herinner ik me je, — zei ze blij.
— Jij hebt de soljanka gemaakt? Ik ben onder de indruk! En deze pasteitjes… Ik denk dat ik nog nooit iets lekkerders heb gegeten.
— Dank je, — bloosde Jelena.
— Nee, ik meen het serieus. Ik woon al tien jaar in Belgrado, daar houden ze erg van de Russische keuken, veel Russische restaurants, maar zo’n niveau ben ik nog nooit tegengekomen. Ben je toevallig professioneel kok?
— Nee, gewoon huisvrouw.
— “Gewoon”? — Pavel schudde zijn hoofd. — Je hebt echt talent.
De hele avond kwamen mensen naar Jelena toe, vroegen om recepten, prezen haar gerechten. Ze voelde zich… belangrijk. Nodig. Voor het eerst in jaren.
Ondertussen vertelde Sergej over zijn autogarage en keek af en toe met verbazing naar zijn vrouw — waar kwam die populariteit vandaan?
Maandag begon zoals gewoonlijk — ontbijt, schoonmaken, wassen. Jelena streek de overhemden van haar zonen toen de telefoon ging.
— Hallo?
— Lena? Hier is Pavel, we hebben elkaar zaterdag ontmoet.
— Pasha, hallo, — zei ze verbaasd.
— Luister, ik zat te denken… Ik heb een zakelijke aanbieding voor je. Kunnen we elkaar ontmoeten? Praten?
— Waarover?
— Over werk. In Servië. Ik wil een restaurant voor Russische keuken openen, ik heb een coördinator nodig. Iemand met goede smaak, die koks kan trainen, een menu kan samenstellen. Goed salaris, plus aandelenparticipatie.
Jelena ging op een stoel zitten. Haar hart bonsde.
— Pasha, ik… ik weet niet wat ik moet zeggen.
— Denk erover na. Bel me morgen, akkoord?
De hele dag liep ze als in een mist. Werk in Servië? Een restaurant? Zij, een gewone huisvrouw?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
