Ik was vijfenveertig toen ik mijn baan verloor. Ik zocht overal – zonder succes. Op een gegeven moment begreep ik: er is niets meer voor mij
Alsof de wereld instortte. Dus begon ik advertenties door te nemen – in kranten, op lantaarnpalen. Ik geloof dat wie echt wil werken, altijd iets kan vinden. En toen zag ik een oproep: “Gezocht: oppas boven de 45 jaar, met ervaring, voor babyzorg.” Het was duidelijk – een rijke dame wilde geen jonge vrouw rond haar man hebben. Ik was perfect. Ik kleedde me netjes en ging naar het opgegeven adres.
Het was geen gewoon appartement – het was een villa. Bij het hek hield een beveiliger me tegen. Hij belde ergens heen, en daarna mocht ik naar binnen. Een glanzende trap leidde naar boven, en ik hoorde een baby huilen. De gastvrouw wachtte boven – een elegante, jonge vrouw, gekleed alsof ze net uit een modeblad stapte. Zo eentje die nooit in een ochtendjas rondloopt, ook al zou het haar soms goed doen.
Ze legde de werkomstandigheden uit, maar het gehuil van de baby maakte het moeilijk om me te concentreren. Uiteindelijk vroeg ik:
– Sorry… is dat het kindje waar ik voor moet zorgen?
– Ja – antwoordde ze koeltjes. – Heeft u nog nooit een baby horen huilen? Dat is normaal.
– Natuurlijk, ik heb ervaring. Ik probeer ze gewoon altijd zo snel mogelijk te kalmeren.
– Aha… u hebt een eigen mening. Volgt u mij maar.
Ze bracht me naar de kamer.
– Hier is een schort. Doe die maar aan en probeer haar te kalmeren.
Ik deed de schort aan, nam de baby in mijn armen – en het gehuil stopte meteen. Mijn hart smolt. Zo klein… hooguit twee maanden oud.
– Ik denk dat we kunnen samenwerken – zei ze. – U moet hier elke dag om zes uur ’s ochtends zijn. De beveiliger laat u binnen. Tot twee uur ’s middags. Daarna krijgt u een warme maaltijd. U kunt dagelijks of maandelijks betaald worden – wat u wilt. Uw enige taak is voor het kind zorgen.
– Dank u, dat past goed. Ik heb een zoon van acht en referenties.
– Het beste bewijs is dat Lenka ophield met huilen in uw armen. Maar wen haar niet aan het dragen. Ik wil niet dat ze dat straks van mij verwacht. Duidelijk?
– Natuurlijk. Zoals u het zegt.
De volgende dag was ik er om zes uur stipt. De beveiliger liet me binnen. Alles was stil. Ik kleedde me om, waste mijn handen, kreeg ontbijt in een bakje – zoals in een vliegtuig. Tien minuten later begon het meisje zich te bewegen en te jammeren. Haar luier was nat – ik verschoonde haar. Meteen glimlachte ze.
Ik fluisterde zacht:
– Lenka, jij bent een schoon meisje. Zo meteen krijg je melk.
Ze brachten me een flesje. Ik verwarmde het, controleerde de temperatuur, voedde haar. Daarna liet ik haar boertje doen, legde haar op haar zij en aaide haar zachtjes over haar rug – ze kon toch niet de hele tijd op haar rug liggen. En ik voelde echt… dat ze me met dankbaarheid aankeek. Misschien was ik gek… maar zo voelde het.
Zo begon het werk. Mijn zoon Szymek kwam alleen uit school en warmde zelf zijn lunch op. Ik maakte me zorgen om hem. Zijn vader had ons verlaten, alles rustte op mijn schouders. De alimentatie was een schijntje. Deze baan redde me. Soms nam ik iets voor Szymek mee – hij at dingen die hij nog nooit had geproefd.
Ik was toegewijd. Lenka hechtte zich aan mij – en ik aan haar. Het deed pijn om te vertrekken. Ze huilde altijd als haar moeder haar overnam. Waarom? Voelde ze geen liefde? Geen nabijheid? Of was ze jaloers, omdat het meisje mij liever had…
Tot op een winterdag iets gebeurde wat ik nooit zal vergeten.
We waren gaan wandelen, daarna voedde ik haar en ze sliep. Het was al na twee uur, maar niemand kwam.
Mijn zoon belde: hij was zijn sleutel kwijt.
– Mama, kom snel, ik kan het huis niet in.
– Wacht even, lieverd. De baby slaapt, ik kan haar niet alleen laten. Ik kom zo snel mogelijk.
Een uur later belde hij weer, bijna huilend.
Ik keek rond – alles was stil. Niemand liet iets weten.
Uiteindelijk besloot ik: ik kleedde Lenka warm aan, wikkelde haar goed in en legde haar in de kinderwagen. De beveiliger zei niets.
Ik deed mijn zoon de deur open. Hij keek verbaasd:
– Mama, wie is dat? Blijft ze bij ons?
– Nee, schat… ze heeft haar eigen mama en papa. Ik heb haar alleen even meegenomen. Eet maar wat, ik breng haar zo terug.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
