Voorzichtig legde ik hem in bed, reed naar de elevator, loste het brood, zette de auto op de parkeerplaats en rende naar de winkels. Ik kocht wollen broekjes, een hemdje, sandalen en een pet van spons voor hem. Natuurlijk paste niks helemaal en was de kwaliteit niet geweldig. Voor de broek kreeg ik zelfs een berisping van de eigenaresse: “Ben je gek geworden? In zo’n hitte een kind in wollen broekjes steken!” Ze haalde meteen haar naaimachine tevoorschijn, doorzocht de kist, en binnen een uur had mijn Vanya al satijnen onderbroekjes en een wit hemdje met korte mouwen. Ik ging naast hem liggen en viel voor het eerst in lange tijd rustig in slaap. Al stond ik die nacht vier keer op. Ik werd wakker en hij kroop onder mijn arm als een mus onder het dak, ademde zachtjes en ik voelde een zo’n geluk dat ik het niet in woorden kan uitdrukken! Ik probeerde zo stil mogelijk te zijn om hem niet wakker te maken, maar uiteindelijk stond ik toch op, stak een lucifer aan en keek naar hem…
Voor zonsopgang werd ik wakker en begreep niet waarom ik het ineens zo benauwd had? Mijn zoontje was onder het laken uitgekropen, lag dwars over me heen, strekte zich uit en drukte met zijn voet tegen mijn keel. Met hem slapen was onrustig, maar ik was eraan gewend, zonder hem was het saai. ’s Nachts streek ik met mijn hand over zijn slapende hoofdje of rook aan zijn haar, en mijn hart werd zachter, want het was zo verhard van verdriet…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
