Achter de deur schuilt een prachtige les in liefde… en vertrouwen.
Die dag begreep ik dat onze volwassen angsten ons soms belemmeren om de eenvoud en oprechtheid van onze kinderen te zien. We projecteren onze angsten, onze ervaringen, terwijl zij hun eerste vriendschappen – en hun eerste gevoelens – beleven met een onschuld die we maar al te vaak vergeten.
Léna, die een passie voor wetenschap had, wilde haar vriend gewoon helpen met leren voor een belangrijke toets. En hij, vol bewondering, hing aan haar lippen. Ik zag hun band, hun verlegen glimlachjes, en ik dacht bij mezelf dat dit misschien wel de essentie van echt leren was: respect, geduld en delen.
Een hernieuwd gevoel van zelfvertrouwen
Terwijl ik de deur zachtjes sloot, voelde ik een immense trots. Trots op Lena, op haar volwassenheid, op de vriendelijkheid die ze uitstraalt. Die dag bezorgde ze me veel meer dan een onnodige schrik: ze gaf me een prachtige les in vertrouwen.
Sindsdien klop ik altijd aan voordat ik binnenkom – niet uit angst voor wat ik zou kunnen zien, maar uit respect voor deze ruimte waar ze langzaam maar zeker groeit.
Soms kan het openen van een deur uit nieuwsgierigheid ons terugbrengen naar de essentie: vertrouwen, communicatie… en die oneindige tederheid die we voor onze kinderen voelen, zelfs als we iets te snel in paniek raken.
