— Dasha, neem je een kaartje naar de stad? — vroeg de buschauffeur, terwijl hij zijn ogen toekneep tegen de felle lentezon. Hij stak een verkreukeld kaartje toe en trok zijn versleten pet recht.
— Tot de eindhalte, — antwoordde Darya kort en kneep haar oude tas stevig vast. Vastberaden liep ze naar de deur, zonder om te kijken naar de grijze poorten van de strafkolonie.
Zonnestralen prikten in haar ogen en de warme wind, die rook naar jonge groene bladeren, streelde zachtjes haar wangen. Na drie jaar gevangenis was Darya weer vrij. Niemand wachtte op haar bij de poort — geen familie, geen vrienden.
Haar moeder was een jaar geleden overleden, haar vader had ze nooit gekend. Bij de bushalte zag ze een oude bus, die als een vermoeide oude man zwaar ademhaalde en rookwolken uitblies. Na het kopen van een kaartje nam Darya plaats bij het raam, leunde met haar voorhoofd tegen het koele glas en huilde zacht, terwijl ze haar tranen verborg voor vreemde blikken.
Drie jaar in de kolonie voelden als een eeuwigheid. Elke dag was doordrenkt met pijn, angst en vernedering — er was geen ontsnappen aan. De tijd leek ondraaglijk langzaam te kruipen. Alleen werk hield haar overeind. Darya, die een medische opleiding had, kon mensen echt helpen. Haar vaardigheden werden zelfs binnen de gevangenismuren gewaardeerd.
— Dasha, zeg tegen het bestuur dat ze je straf moeten verlengen! — plaagde de gevangenisverpleger haar, terwijl hij vriendelijk op haar schouder klopte. — Zonder jou ben ik hier echt nergens meer, dat zweer ik je!
Dergelijke woorden maakten haar bang. De hoofdarts van de kolonie was lui en ongeïnteresseerd, behandelde de gedetineerden bijna slechter dan dieren. Maar Darya bleef trouw aan haar belofte: attent, zorgzaam en menselijk.
Door een voortdurend tekort aan medicijnen had ze een eigen massagetechniek ontwikkeld die wonderen verrichtte: met haar hulp verdwenen pijn bij artritis, migraine, ischias en zelfs hernia’s. Niet alleen gedetineerden stonden op de wachtlijst, maar ook familieleden van het bewakingspersoneel en zelfs de vrouwen van de leidinggevenden.
Maar wie zou nu nog in haar talent geloven? Wie had er een voormalige gevangene nodig, veroordeeld voor medeplichtigheid aan een overval? Niemand zou luisteren naar het feit dat ze geen crimineel was, maar het slachtoffer van bedrog. Niemand geloofde dat alles was geregeld door Viktor — de man wiens stem haar ooit sneller deed laten kloppen van haar hart.
Alles begon toen Darya als verzorgster werkte bij zijn grootmoeder, Lyudmila Grigoryevna. Viktor kwam met cadeaus, sprak vriendelijk met de grootmoeder en nodigde Darya op een dag uit voor een diner in een restaurant. Daar trakteerde hij haar op verfijnde gerechten, gaf complimenten en tussen hen ontvlamde een romance. Maar het eindigde abrupt toen de politie op de deur klopte. Ze namen Darya mee, zonder acht te slaan op de tranen en geschreeuw van haar moeder.
Pas tijdens het onderzoek ontdekte ze de waarheid: Viktor bleek een oplichter, dief en gokker. Hij misbruikte haar vertrouwen. De toegang tot de sleutels van de appartementen van patiënten, die zij als verzorgster had, was voor hem de sleutel tot zijn misdaad.
Hij roofde meerdere appartementen leeg en toen hij werd gepakt, schoof hij alles in de schoenen van Darya. Haar advocaat bleek incompetent, de rechter koos zijn kant omdat Viktor connecties had. Darya’s leven stortte in. Ze stond op het randje van wanhoop tot ze een oude gevangene ontmoette die vastzat voor de moord op haar tirannieke echtgenoot.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
