— Ik neem je puppy’s niet mee, met ons vliegen alleen de kinderen van mijn dochter op vakantie! — snauwde de schoonmoeder.
Svetlana stond bij de openslaande kast en legde kinderkleding op stapels. De oktoberregens buiten konden haar humeur niet bederven — over drie dagen vloog de hele familie naar Turkije. De eerste gezinsvakantie in het buitenland, waar Svetlana al twee jaar van droomde.
De jongste zoon Artjom, vier jaar oud, rende door het appartement met een speelgoedvliegtuig, terwijl hij het geluid van het opstijgen imiteerde. De oudste dochter Ksenia, acht jaar oud, stopte serieus kleurboeken en potloden in haar rugzak.
— Mama, is er een televisie in het vliegtuig? — vroeg Ksenia, terwijl ze haar bril rechtzette.
— Natuurlijk, schatje. En tekenfilms, en spelletjes, — antwoordde Svetlana, terwijl ze de nieuwe zwemkleding voor de kinderen in de koffer opborg.
Er was een half jaar gespaard voor de reis. Svetlana werkte als administrateur in een tandheelkundige kliniek, haar man Oleg als ingenieur in een fabriek. Ze legden elke cent opzij en ontzegden zichzelf veel. Maar nu konden ze zich twee weken aan de Turkse kust veroorloven met het hele gezin.
De deur sloeg dicht — Oleg kwam thuis. Achter hem kwam zijn schoonmoeder, Valentina Sergejevna, binnen. De vrouw trok haar jas uit en keek kritisch naar de verspreide spullen in de kamer.
— Weer zo’n rommel, — mopperde de schoonmoeder. — Waar moet mijn dochter met haar kinderen in deze bende verblijven?
Oleg had een zus, Irina, die in een naburige stad woonde. Ze kwam soms op bezoek met haar twee zoons — Denis en Maxim. De jongens waren even oud als de kinderen van Svetlana.
— Irina is nog niet van plan om hierheen te komen, — zei Svetlana zacht. — En er is genoeg plaats voor iedereen.
Valentina Sergejevna snoof en liep naar de keuken. Svetlana ging verder met inpakken en probeerde het ontevreden gemopper van haar schoonmoeder te negeren.
— Oleg, breng alsjeblieft de geboorteaktes van de kinderen, — vroeg Svetlana. — Ik wil alles nog eens controleren.
De man aarzelde en verplaatste zijn gewicht van de ene voet naar de andere.
— Luister, ik heb het je nog niet verteld… Mama heeft de kaartjes zelf gekocht. Ze zei dat ze een goed bureau kent en korting zou krijgen.
Svetlana knikte, zonder iets vreemds te zien. Valentina Sergejevna had jarenlang in de toeristische sector gewerkt, dus ze had nog contacten.
— En? Waar zijn de kaartjes?
— Ze zijn bij mama gebleven. Ze brengt ze morgen.
De volgende dag kwam Valentina Sergejevna met een map vol documenten. Ze spreidde de kaartjes plechtig op tafel uit.
— Hier, alstublieft. Alles is geregeld, stoelnummers naast elkaar.
Svetlana pakte de kaartjes en begon ze te bekijken. Oleg Michailovitsj Petrov — ja. Valentina Sergejevna Petrova — ja. Denis Petrov, veertien jaar — ja. Maxim Petrov, negen jaar — ja.
Svetlana bekeek alle kaartjes tweemaal. Toen keek ze op naar haar schoonmoeder.
— En waar zijn die van ons met de kinderen?
— Welke van ons? — vroeg Valentina Sergejevna, veinste verbazing.
— Die van mij en de kinderen. Van Ksenia en Artjom.
De schoonmoeder wuifde met haar hand.
— Ik heb kaartjes voor vier gekocht. Voor mezelf, mijn zoon en mijn kleinzonen.
Svetlana voelde hoe haar gezichtsspieren zich spanden. Ze legde de kaartjes langzaam op tafel.
— Valentina Sergejevna, u begrijpt toch dat Oleg twee kinderen heeft?
— Dat begrijp ik, — knikte de schoonmoeder. — Maar er was maar geld voor vier. En ik heb de kinderen van mijn dochter al een half jaar niet gezien. Het is tijd dat de kleinzonen tijd met hun oma doorbrengen.
De handen van Svetlana balden zich tot vuisten.
— Wacht even. We spaarden geld voor een gezinsreis. Met het hele gezin.
— Je kunt thuisblijven met de kinderen, — haalde Valentina Sergejevna onverschillig haar schouders op. — Oleg heeft rust nodig. De man werkt, hij wordt moe.
Svetlana draaide zich om naar haar man. Oleg keek naar de vloer en vermeed de blik van zijn vrouw.
— Oleg, zeg iets.
De man hief zijn hoofd op, maar in zijn ogen las je verwarring, geen steun.
— Misschien, inderdaad, de volgende keer… Mama heeft de kaartjes al gekocht, geld uitgegeven…
— Met wiens geld? — Svetlana probeerde kalm te blijven, maar haar stem beefde verraderlijk.
— Met het gemeenschappelijke, — onderbrak de schoonmoeder. — Oleg gaf het geld voor de kaartjes aan mij. Ik koos zelf wie er mee zou vliegen.
Svetlana sloot haar ogen en probeerde te bevatten wat er gebeurde. Een half jaar besparen, dromen over een gezamenlijke vakantie, de kinderlijke vreugde over de aanstaande reis — alles stortte in één keer in.
— U heeft dus besloten dat mijn kinderen geen vakantie verdienen?
Valentina Sergejevna richtte zich op en nam een strijdlustige houding aan.
— Ik heb besloten dat het geld van mijn zoon naar mijn goeddunken moet worden besteed…
— Aan wie? — onderbrak Svetlana. — Maak het af.
— Kortom… Ik neem je puppy’s niet mee, met ons vliegen alleen de kinderen van mijn dochter op vakantie!
Stilte hing in de kamer. Svetlana keek naar haar schoonmoeder en kon niet geloven wat ze hoorde. Puppy’s. De vrouw noemde de kinderen van Svetlana puppy’s.
— Mama, wat zeg je? — liet Oleg zich eindelijk horen. — Dat zijn ook mijn kinderen.
— Van jou of niet — maakt niet uit, — sneed Valentina Sergejevna af. — Het is belangrijk dat ze niet van mijn bloed zijn. En ik ben niet van plan geld uit te geven aan vreemden.
Svetlana stond langzaam op van de stoel. Haar handen trilden van woede.
— Oleg, ik verwacht een antwoord van jou. Nu meteen. Ga je op vakantie, terwijl je je vrouw en kinderen thuis achterlaat?
De man draalde en wisselde zijn blik van zijn moeder naar zijn vrouw.
— Het voelt ongemakkelijk om de reis te annuleren… Mama heeft haar best gedaan, kaartjes gekocht…
Svetlana draaide zich om en verliet de kamer. In de gang botste ze op Ksenia, die in de deuropening van de kinderkamer stond. Het meisje had alles gehoord.
— Mama, gaan we echt niet vliegen? — vroeg Ksenia zacht.
Svetlana hurkte naast haar dochter en sloeg haar armen om haar schouders.
— Ik weet het niet, schatje. Maar als we vliegen, dan zeker met z’n allen.
Ksenia knikte en ging haar kamer in. Artjom sliep, niet op de hoogte van het familiedrama.
Svetlana liep naar de slaapkamer en begon de spullen terug in de kast te leggen. Haar handen werkten automatisch, en de gedachten tolden in haar hoofd. Puppy’s. Vreemde kinderen. Had de schoonmoeder al die jaren echt zo gedacht over Ksenia en Artjom?
Oleg kwam een half uur later de slaapkamer binnen. Hij ging op bed zitten en keek schuldbewust naar zijn vrouw.
— Svetlana, wees niet boos. Mama is gewoon… ze heeft haar kleinzonen van Irina heel erg gemist.
— En onze kinderen heeft ze niet gemist? — vroeg Svetlana, zonder zich om te draaien. — Ze wonen toch bij haar in dezelfde stad, ze zien elkaar elke week.
— Nou, dat is anders…
— Ja, anders, — stemde Svetlana toe. — Omdat dat de kinderen van je zus zijn, en niet van je vrouw.
Oleg zweeg. Svetlana bleef de kleren terughangen op hun plaats.
— Weet je wat mij het meest verbaast? Niet dat je moeder mijn kinderen puppy’s noemde. Maar dat jij zweeg.
— Ik zweeg niet! Ik zei toch dat het ook mijn kinderen zijn!
— Nadat ze hen beledigd had, — Svetlana draaide zich met haar hele lichaam naar haar man. — En pas daarna. En je kon ze niet meteen verdedigen.
Oleg liet zijn hoofd zakken.
— Begrijp je, ik vind het moeilijk om ruzie te maken met mama. Ze kocht zelf de kaartjes, gaf het geld uit…
— Ons gemeenschappelijke geld, — herinnerde Svetlana hem. — Dat we spaarden voor een gezinsreis. Alle vier.
— Misschien de volgende keer…
— Er komt geen volgende keer, — zei Svetlana vastberaden. — Tenminste, niet met jouw moeder.
Oleg keek op.
— Wat bedoel je?
— Ik bedoel dat ik niet zal toestaan dat onze kinderen worden verdeeld in eigen en vreemd. Als Valentina Sergejevna Ksenia en Artjom als puppy’s beschouwt, dan scheiden onze wegen.
— Je overdrijft. Mama bedoelde het niet zo…
— En hoe dan? — Svetlana draaide zich met haar hele lichaam naar haar man. — Leg me uit, hoe kun je de woorden “ik neem je puppy’s niet mee” anders opvatten?…
Oleg zweeg. Hij had geen argumenten om zijn moeder te verdedigen.
‘Ik ga niet,’ verklaarde Svetlana. ‘En ik laat de kinderen ook niet gaan. Wil jij met je moeder en je neefjes op vakantie – prima. Maar zonder ons.’
‘Svetlana, wees redelijk…’
‘Ik ben redelijk,’ onderbrak zijn vrouw hem. ‘Een verstandige vrouw laat haar kinderen niet vernederen. Zelfs niet omwille van de familievrede.’
Oleg stond van het bed op en schoof onrustig met zijn voeten heen en weer.
‘Goed. Ik zal met mama praten. Misschien wil ze nog twee extra tickets kopen…’
‘Oleg,’ Svetlana keek haar man recht in de ogen. ‘Het gaat niet om de tickets. Het gaat erom dat jouw moeder mijn kinderen onwaardig vindt. En jij gaat daar in mee.’
‘Ik ga daar niet in mee!’
‘Weiger dan de reis. Zeg tegen je moeder dat jouw gezin jij, ik en onze kinderen zijn. Alle vier. Of we gaan allemaal, of niemand.’
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
