Ik merkte mijn man op een bankje in het park en besloot stiekem dichterbij te sluipen om hem te verrassen, maar hoorde toen zijn gesprek met een andere vrouw.
Anna parkeerde haar auto bij de ingang van het Centraal Park en keek op haar horloge — half zeven ’s avonds. De perfecte tijd voor een verrassing. Ze wist dat Michail elke dag na zijn werk hierheen kwam om even in stilte te zitten voordat hij naar huis ging. Gewoonlijk zat hij op hun favoriete bankje bij de vijver, precies die plek waar ze vijftien jaar geleden hun eerste kus deelden.
In haar handen hield ze een klein doosje met theaterkaartjes voor de voorstelling van morgen — die musical waar Michail al een half jaar over droomde, maar de kaartjes nooit durfde te kopen. Anna wilde hem dit cadeautje juist hier geven, op hun speciale plek.
Ze liep over het bekende pad, in gedachten al genietend van de blijde uitdrukking op het gezicht van haar man. De bladeren ritselden zachtjes onder haar voeten — oktober had het park in gouden en roodachtige tinten gehuld. De lucht was fris, met een vleugje herfstige koelte.
Voor haar verscheen het vertrouwde bankje, en Anna zag de gestalte van Michail. Hij zat iets voorovergebogen en praatte met iemand. Naast hem zat een vrouw.
Anna vertraagde haar pas en verschool zich instinctief achter de brede stam van een oude eik.
Haar hart begon sneller te kloppen — niet van opwinding over de verrassing, maar van plotselinge onrust. Wie was die vrouw? En waarom had haar man nooit gezegd dat hij hier met iemand afsprak?
Voorzichtig keek ze achter de boom vandaan. De vrouw was ongeveer van haar leeftijd, met kastanjebruin haar dat nonchalant in een knot was gestoken.
Ze was elegant maar eenvoudig gekleed — een donkere jas, een lichte sjaal. Ze zaten vrij dicht bij elkaar, en Michail gebaarde op die levendige manier die hij alleen gebruikte bij gesprekken met mensen die hem echt dierbaar waren.
Anna voelde een koude rilling door haar borst gaan. Ze zette nog een paar stappen, probeerde niet op de droge bladeren te trappen, en verborg zich achter de volgende boom — nu dicht genoeg om hun stemmen te horen.
‘…ik kan zo niet langer, Lena,’ zei Michail. In zijn stem klonk een vermoeidheid die Anna al heel lang niet had gehoord. ‘Elke dag is hetzelfde. Ik sta op, ga naar mijn werk, kom thuis, we eten, kijken tv, gaan slapen. En dat al… hoeveel jaar?’
‘Misja,’ antwoordde de vrouw zacht, ‘een huwelijk is niet alleen romantiek. Het is ook gewoonte, stabiliteit, gedeelde herinneringen…’
Anna voelde haar benen slap worden. Het doosje met de kaartjes gleed uit haar trillende handen en viel in het bladerdek. Ze praatten over hún huwelijk. Over háár.
‘Stabiliteit,’ zei Michail met een wrange glimlach. ‘Weet je, soms lijkt het alsof Anna en ik vreemden zijn geworden die toevallig in hetzelfde appartement wonen. Als ik thuiskom, vraagt ze: “Hoe was je dag?” En ik zeg: “Goed.” En dat is het. Daar eindigt ons gesprek.’
Lena schudde haar hoofd. ‘Heb je geprobeerd iets te veranderen? Met haar over je gevoelens te praten?’
‘Over welke gevoelens?’ Michail haalde met zijn hand door zijn haar. ‘Ik weet niet eens wat ik voel. Alleen… een leegte. Vroeger konden we urenlang praten over van alles. En nu… zij heeft haar leven, ik het mijne.
We komen elkaar alleen nog tegen bij het avondeten en in bed.’
Anna sloot haar ogen. Elk van zijn woorden trof haar als een bliksemschicht. Voelde hij zich echt zo? Had ze zich zo in de routine verloren dat ze niet merkte hoe ze uit elkaar groeiden?
‘En wat ga je doen?’ vroeg Lena.
Michail zweeg lang. Anna hield haar adem in.
‘Ik weet het niet,’ zei hij eindelijk. ‘Soms denk ik… misschien moeten we relatietherapie proberen. Of gewoon eerlijk met haar praten. Maar dan stel ik me haar gezicht voor als ik haar dit allemaal vertel, en… ik kan het niet. Ik wil haar geen pijn doen.’
‘Maar nu doen jullie elkaar allebei pijn,’ zei Lena zacht. ‘Jullie zitten allebei vast in die… leegte, zoals jij het noemde.’
‘Ja, waarschijnlijk wel,’ zuchtte Michail. ‘Weet je, soms kom ik hierheen en denk ik terug aan hoe we vroeger waren. Op precies dit bankje kusten we elkaar voor het eerst. Zij was drieëntwintig, ik vijfentwintig. We konden hier tot de ochtend zitten, gewoon pratend. Over boeken, over films, over onze dromen…’
Lena legde haar hand op zijn schouder. ‘En nu hebben jullie geen gezamenlijke dromen meer?’
‘Ik weet het niet. We zijn gestopt ze met elkaar te delen. Anna is altijd zo… bezig. Haar werk, Engelse lessen, de sportschool. En ik… ik zit vast in mijn routine. En het lijkt alsof ik voor haar gewoon een onderdeel daarvan ben geworden. Een man die op tijd thuis moet zijn voor het avondeten en geen problemen mag veroorzaken.’
Anna voelde tranen over haar wangen stromen. Ja, ze was inderdaad druk. Maar was dat zo verkeerd? Ze probeerde zich te ontwikkelen, niet stil te blijven staan. En toch… al die tijd had Michail zich blijkbaar eenzaam gevoeld.
— Misja, — zei Lena, — weet je nog dat het morgen jullie jubileum is van de eerste kus?
Michaïl hief zijn hoofd op. — Wat?
— Vijftien jaar geleden, morgen, hebben jullie hier voor het eerst gekust. Jij hebt het me zelf verteld.
Anna verstijfde. Hoe wist die vrouw zulke intieme details over hun relatie?
— Mijn God, — mompelde Michaïl, — ik was het helemaal vergeten. Vroeger vierden we die datum altijd…
— Zie je wel. Misschien moet je haar eraan herinneren? Iets speciaals doen?
— Denk je dat dat helpt?
— Ik denk dat het het proberen waard is. Voordat je onomkeerbare beslissingen neemt.
Michaïl knikte, maar zijn gebaren misten enthousiasme. — Misschien. Al vraag ik me af… Lena, wat als het al te laat is? Wat als we in een doodlopende straat terecht zijn gekomen zonder uitweg?
— Misja, — Lena draaide zich helemaal naar hem toe, — jullie hebben vijftien jaar samen geleefd. Dat verdwijnt niet zomaar. Diep vanbinnen houden jullie nog steeds van elkaar, jullie zijn gewoon… ergens onderweg verdwaald. Dat gebeurt.
— Denk je dat zij dat ook zo ziet?
— Vraag het haar.
— Ik ben bang.
— Waarvoor?
— Dat ze “ja” zal zeggen. Dat ze die leegte ook voelt en ook denkt dat het voorbij is.
Lena glimlachte zacht. — En wat als ze “nee” zegt? Wat als blijkt dat ze jullie oude tijd ook mist?
Anna veegde haar tranen weg met de rug van haar hand. In haar borst trok iets samen — niet alleen van pijn, maar ook van plotselinge hoop. Misschien was nog niet alles verloren?
— Lena, — zei Michaïl, — bedankt. Dat je nu al maanden naar mijn gezeur luistert. Ik weet niet wat ik zonder onze gesprekken zou doen.
— Ach, kom nou, — wuifde de vrouw zijn woorden weg. — Daar zijn vrienden toch voor?
Vrienden. Anna voelde een golf van opluchting, vermengd met schaamte. Ze had het ergste gedacht, terwijl Lena gewoon een vriendin bleek te zijn die Michaïl hielp zijn gevoelens te begrijpen.
— Maar weet je, — vervolgde Lena, — ik denk dat we beter kunnen stoppen met deze ontmoetingen.
— Waarom? — vroeg Michaïl verbaasd.
— Omdat jij ze gebruikt om het echte gesprek met je vrouw te vermijden. Je komt hier, lucht je hart bij mij, en dan voel je je beter. Maar het probleem blijft bestaan.
Michaïl knikte nadenkend. — Je hebt waarschijnlijk gelijk.
— Natuurlijk heb ik gelijk. Ga naar huis, Misja. Praat met Anna. Echt praten. Vertel haar wat je voelt. Vraag haar wat zij voelt. En probeer samen de weg terug te vinden naar elkaar.
— En als het niet lukt?
— En als het wél lukt? — glimlachte Lena en stond op van het bankje. — Goed, ik moet gaan. De kinderen wachten thuis.
Ze boog zich naar hem toe en gaf hem een kus op de wang — vriendschappelijk, warm, zonder een spoor van romantiek.
— Succes, — zei ze en liep het pad af, in de tegenovergestelde richting van waar Anna stond.
Michaïl bleef alleen op het bankje achter. Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn, keek naar het scherm, maar belde niemand. In plaats daarvan leunde hij achterover tegen de rugleuning van het bankje en sloot zijn ogen.
Anna stond achter de boom en keek naar haar man.
Naar die man met wie ze vijftien jaar had geleefd, maar die ze blijkbaar helemaal niet kende. Ze wist niet dat hij zich zo eenzaam voelde. Ze wist niet dat hij hun oude gesprekken miste. Ze wist niet dat hij elke mijlpaal van hun relatie herinnerde.
Ze bukte zich en raapte het doosje met de kaartjes op. Het theater… En ze kon zich niet eens herinneren wanneer ze Michaïl voor het laatst had gevraagd naar zijn dromen. Naar wat hij wilde. Naar wat hem bezighield…
Anna haalde diep adem en stapte vanachter de boom vandaan. Michaïl hoorde haar voetstappen en opende zijn ogen. Toen hij haar zag, sprong hij overeind van het bankje.
— Anna? Wat doe jij hier?
Ze kwam dichterbij. In zijn ogen zag ze verbazing, verlegenheid en… angst? Was hij bang dat ze alles had gehoord?
— Ik wilde je verrassen, — zei ze, terwijl ze hem het doosje aanreikte. — Kaartjes voor het theater. Voor die musical waar je al zo lang van droomt.
Michaïl nam het doosje aan, maar opende het niet. Hij keek naar Anna met zo’n droevige blik dat haar hart samentrok.
— Dank je, — zei hij zacht. — Dat… dat is heel lief van je.
Ze stonden zwijgend tegenover elkaar. De stilte tussen hen was niet vredig, maar zwaar — vol onuitgesproken woorden.
— Misja, — begon Anna eindelijk, — mag ik gaan zitten?
Hij knikte, en ze gingen naast elkaar op het bankje zitten — precies waar hij daarnet nog met Lena had gepraat. Anna keek naar de vijver, waar de eenden zich klaarmaakten om naar het zuiden te trekken.
— Weet je nog, — zei ze zonder haar hoofd te draaien, — vijftien jaar geleden zaten we hier tot het ochtendgloren? Jij vertelde me toen over een boek dat je las, iets met tijdreizen. En ik vertelde je over mijn plan om ooit mijn eigen winkel te openen.
— Dat weet ik nog, — antwoordde Michaïl. — De Tijdmachine van H.G. Wells.
— Ja. En toen kuste je me, en ik dacht: als dit liefde is, dan wil ik mijn hele leven met jou delen.
Michaïl draaide zich naar haar toe. — Anna…
— Ik heb het gehoord, — zei ze eenvoudig. — Jullie gesprek met Lena. Sorry, ik wilde niet afluisteren. Ik wilde alleen een verrassing voorbereiden.
Het gezicht van Michaïl werd bleek. — O God, Anja, ik…
— Nee, — ze legde haar hand op de zijne. — Verontschuldig je niet. Je hebt niets verkeerd gedaan. Je hebt gewoon… de waarheid verteld.
Er viel opnieuw een stilte. Michaïl wist niet wat hij moest zeggen, en Anna probeerde haar gedachten te ordenen.
— Je hebt gelijk, — ging ze verder. — We zijn inderdaad vreemden geworden. Ik ben zo in mijn eigen leven opgegaan dat ik vergat… vergat echt te vragen hoe het met jou ging. En te luisteren naar je antwoord.
— Anja…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
