Ik vertrouwde erop dat mijn man twee nachten alleen met onze dochter zou doorbrengen. Ik dacht dat het ergste wat kon gebeuren een gemist dutje of een omgevallen flesje was. Maar een paar uur nadat ik weg was, keek ik naar het monitorscherm en wat ik in de babykamer zag, maakte me misselijk.
Ik had nooit gedacht dat ik het type moeder zou zijn dat haar eigen man zou bespioneren. Maar hier zit ik dan, in een hotelkamer twee uur verderop, starend naar het oplichtende scherm van mijn babyfoon alsof het een glazen bol was. En wat ik vanavond zag, deed mijn bloed stollen.
Mobiel telefoonscherm met slapende baby | Bron: Pexels
Maar voordat we verder gaan, doen we eerst een stapje terug.
Ik ben een 34-jarige moeder die voor het eerst moeder wordt van een meisje van 7 maanden, Emma. Ze betekent alles voor me. Net als de meeste kersverse moeders geef ik toe dat ik een beetje overbezorgd ben, misschien zelfs véél te beschermend. Ik ben degene die drie keer per nacht Emma's ademhaling controleert, die extra flesjes klaarmaakt "voor de zekerheid", die ervoor zorgt dat de sloten niet één, maar twee keer op slot zitten.
Mijn man, Mark (36), is het tegenovergestelde. Hij is een geweldige vader, begrijp me niet verkeerd, maar hij is... relaxed. Te relaxed. Zijn motto is: "Het gaat goed met haar, maak je niet zoveel zorgen." Ondertussen blijft mijn brein maar ronddraaien met alle mogelijke "wat als".
Een persoon die een baby draagt | Bron: Pexels
Dus toen mijn baas me vertelde dat ik een zakenreis met overnachting moest maken, mijn eerste reis sinds Emma's geboorte, barstte ik bijna in tranen uit. Twee dagen, slechts twee dagen, maar het voelde alsof ik gevraagd werd mijn arm eraf te hakken.
Om deze beproeving te boven te komen, deed ik wat elke bezorgde moeder zou doen: ik bereidde me voor. Ik kocht een hightech, hoogwaardige videomonitor met internetverbinding, tweeweg audio en ultrahelder nachtzicht. Eerlijk gezegd is het alsof ik rechtstreeks naar Emma's kamer ga. Ik heb elke hoek, elk hoekje, getest. Ik wist dat ik, terwijl ik weg was, altijd op haar kon letten.
Vanmorgen, terwijl ik aan het zeuren was, probeerde Mark me gerust te stellen. "Rustig maar," zei hij en kuste me op mijn voorhoofd. "Je bent maar twee nachten weg. Ik regel het wel." Ik wees naar de kleine camera die in de hoek van Emma's kamer oplichtte. "Beloof me dat je hem aan laat staan. Ik zal het controleren. Je weet dat ik dat zal doen."
Een baby op een bed | Bron: Pexels
Mark glimlachte en groette spottend. "Ja, mevrouw. Big Brother Mom houdt je in de gaten. Pak nu je koffers voordat je me gek maakt." Ik lachte, maar ik maakte geen grapje. Ik had die camera nodig als een reddingslijn.
Het was begin van de middag in de stad waar ik naartoe was gereisd. Mijn ochtendvergadering was voorbij en ik had eindelijk een paar uur voor mezelf voor de volgende sessie. Ik zat op mijn hotelkamer, mijn laptop open, mijn e-mails stapelden zich op. Een kop koffie stond op mijn bureau, helemaal koud.
Maar ik kon me niet concentreren. Niet echt.
Om de paar minuten lieten mijn ogen me in de steek en keerden ze terug naar de babyfoon-app op mijn telefoon. Ik had er sinds vanochtend al minstens zes keer op gekeken. Elke keer bracht het me een klein beetje troost: Emma lag vredig te slapen, Mark trok gekke bekken of probeerde onhandig verstoppertje te spelen.
Een persoon die een telefoon gebruikt | Bron: Pexels
Nog één laatste blik , zei ik tegen mezelf, terwijl ik opnieuw op de app tikte.
De kinderkamer kwam tot leven op mijn scherm: een roze dekentje opzij gevouwen, een knuffelkonijntje dat nonchalant tegen het bedje leunde... Alles was precies zoals ik het had achtergelaten.
Behalve dat...
Ik kreeg zo'n rilling dat ik dacht dat ik moest overgeven.
Emma was niet alleen.
Een vrouw die ik nog nooit eerder had gezien, was in de kinderkamer en wiegde mijn dochter. Ze leek ergens eind vijftig, begin zestig. Haar zilveren haar was in een perfecte knot naar achteren getrokken en een zacht vestje hing over haar schouders. Ze wiegde heen en weer, neuriënd, alsof Emma van haar was.
En Emma... oh mijn god, Emma huilde niet. Ze was kalm, haar kleine handje hield de trui van de vrouw vast.
Een vrouw met een baby | Bron: Pexels
Deze vrouw was niet mijn moeder. Ze was ook niet Marks moeder. Geen van hen woonde bij ons in de buurt. We hebben zelfs geen familie in de buurt.
Dus wie was ze? En hoe kwam ze mijn huis binnen? Mijn handen trilden zo erg dat ik bijna de telefoon liet vallen toen ik Mark belde.
Na twee keer overgaan nam hij op, nonchalant, bijna opgewekt. "Hoi lieverd. Alles goed?"
"Mark!" Mijn stem brak van paniek. "Wie is er in Emma's kamer?!"
Er viel een stilte, gevolgd door nerveus, verward gelach. "Waar heb je het over? Emma en ik zijn hier alleen."
"Nee!" riep ik bijna. "Nee, Mark, ik kijk nu naar het scherm! Er is een vrouw, een oude vrouw , die onze baby vasthoudt!"
Aan de andere kant van de lijn hoorde ik het geluid van een stoel die over de vloer schraapte, zware voetstappen, en toen het geluid van zijn koptelefoon die uit zijn oren werd gerukt. Zijn ademhaling veranderde, werd onregelmatig en onregelmatig.
Een man draagt een mand in huis | Bron: Pexels
"Ik zat op kantoor met mijn koptelefoon op," mompelde hij met een stemverheffing. "Ik heb niets gehoord..."
En toen bleef hij abrupt stilstaan.
Ik kon de trilling in zijn ademhaling horen.
"Oh mijn God," fluisterde hij. "Wie is daar?!"
Ik keek naar de scène die zich ontvouwde als een film die ik niet kon stilzetten. Op het scherm verscheen Mark in de deuropening, licht buiten adem, met een zakje kunstvoeding als een schild om zich heen geklemd. Zijn ogen werden groot toen hij de vrouw zag die Emma vasthield. Hij verstijfde.
"Eh... pardon?" zei hij met een gespannen stem, klaar om te vechten of flauw te vallen.
De vrouw schrok op, haar wangen kleurden rood. Ze legde Emma voorzichtig in de wieg en wiegde haar alsof ze het al duizend keer had gedaan. "O... o mijn god," stamelde ze. "Het spijt me zo. Ik wilde niet storen. Laat het me uitleggen."
Een vrouw met een baby in haar armen | Bron: Unsplash
Liggend op bed hield ik de telefoon tegen mijn oor en hield mijn adem in. "Mark," fluisterde ik, ook al kon hij me niet door zijn stem heen horen. "Mark, ik ben hier. Ik houd je in de gaten."
Voorzichtig liep hij de kamer in en zette de fles op de ladekast. "Wie ben jij? En waarom ben je bij mij thuis met mijn dochter?"
"Margaret," zei ze, terwijl ze slikte. "Mijn naam is Margaret. Ik ben net verhuisd naar het huis hiernaast. Ik was aan het uitpakken toen ik je baby hoorde huilen. Het ging maar door, en... ze leek zo overstuur." Ze keek Emma aan en haar blik werd zachter.
"Ik klopte, ik riep. Niemand deed open. Ik liep naar achteren. De deur stond open, en ik..." Zijn stem stierf weg. "Ik raakte in paniek."
Mark antwoordde niet. Zijn blik was als een touw dat tussen hen gespannen was. Emma's hand greep onbewogen de rand van Margarets vest vast, haar kleine lippen bewogen niet.
Een vrouw met een baby | Bron: Unsplash
"Ik weet dat dit raar klinkt," voegde Margaret er snel aan toe, handenwringend. "Ik wilde je privacy niet schenden. Ik heb drie kleinkinderen – mijn dochter woont in een andere staat – ik wilde gewoon geen huilende baby achterlaten."
Hij wreef met één hand over zijn gezicht en slaakte toen een diepe zucht die hem deed trillen. "Dus je bent gewoon... binnengekomen?"
"Ja. Het spijt me." Ze beet op haar lip. "Echt. Ik wilde haar gewoon troosten totdat er iemand terugkwam."
"Oké," zei Mark uiteindelijk, zijn stem iets zachter. Hij stak zijn armen uit. "Ik neem het."
Margaret aarzelde even en gaf Emma toen voorzichtig aan haar vader. Mijn hart zonk in mijn schoenen. Emma nestelde zich tegen Marks borst, kalm als een wolk.
"Luister," zei Mark, terwijl hij haar op haar gemak stelde. "Bedankt voor de uitleg. En dat je haar hebt gerustgesteld. Maar wacht de volgende keer alsjeblieft tot er iemand opendoet. Je hebt mijn vrouw doodsbang gemaakt. Ze kijkt live mee op het scherm."
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
