‘Ik zou het een eer vinden om op de baby te passen,’ loog ik.
Ze dachten dat ik kapot was. Ze dachten dat ik hun project was. Maar toen het gezin naar de woonkamer ging voor een kop koffie, verschoof het gesprek naar Madisons belangrijke vergadering de volgende dag.
‘Vertel eens,’ zei oom Harold, terwijl hij een sigaar opstak. ‘Wie is die belangrijke klant?’
Madison hield even een dramatische pauze in. » Tech Vault Industries . »
De naam sloeg in als een donderslag bij heldere hemel.
‘ Tech Vault ?’ riep Jessica geschrokken. ‘Della, let op. Dat bedrijf is meer dan een miljard dollar waard.’
« $1,2 miljard, » corrigeerde Madison zelfvoldaan. « En morgen heb ik een ontmoeting met hun directie om een exclusief consultancycontract te tekenen. »
Ik nam een slokje koffie om het trillen van mijn lip te verbergen. Ik trilde niet van angst. Ik trilde van pure, overweldigende ironie.
‘Waar is de vergadering?’ vroeg mijn vader.
Madison keek op haar telefoon. ‘Het is eigenlijk vreemd. Het is niet op hun hoofdkantoor. Het is bij een dochteronderneming in het centrum. 327 Oak Street .’
Mijn bloed stolde. 327 Oak Street was niet zomaar een dochteronderneming. Het was het adres van de boekwinkel waar ik ‘werkte’ – en de verborgen ingang naar mijn wereldwijde hoofdkantoor. Madison kwam naar mijn huis.
De vermelding van 327 Oak Street hing in de lucht, een coördinaat die voor hen niets betekende en voor mij alles.
‘Oak Street?’ peinsde Jessica, terwijl ze haar wijn ronddraaide. ‘Is dat niet het kunstenaarsdistrict? Vlakbij waar Della werkt?’
‘Het is er pal naast,’ zei ik, terwijl ik mijn stem kalm hield. ‘Ik ken het gebouw.’
« Techbedrijven zijn dol op die ‘ruige’ stedelijke omgevingen, » mijmerde Brandon, terwijl hij door zijn telefoon scrolde. « Het is waarschijnlijk een innovatielab. Een soort geheime projecten. Heel geheimzinnig. »
De fascinatie van de familie voor Tech Vault leidde tot een ware onderzoeksstorm. Brandon sloot zijn laptop aan op de enorme televisie en projecteerde de website van mijn bedrijf erop, zodat iedereen die kon zien.
‘Kijk eens naar deze cijfers,’ zei oom Harold, terwijl hij zijn bril rechtzette. ‘97% werknemerstevredenheid. Winstdeling. Onbeperkt vakantie. Dit is niet zomaar een bedrijf; het is een utopie.’
‘De oprichter is een genie,’ verklaarde mijn vader. ‘Luister naar dit redactioneel artikel in Business Weekly: « De anonieme CEO van Tech Vault wordt omschreven als een visionaire paradox – methodisch maar creatief, meedogenloos in zijn normen maar meelevend in zijn beleid. »‘
‘Anoniem,’ merkte tante Caroline op. ‘Dat is zeldzaam.’
‘Het is slim,’ zei Madison, terwijl ze instemmend knikte. ‘Het houdt de focus op het werk. Dat waardeer ik. Tijdens onze eerste gesprekken was hun team ontzettend grondig. Ze vroegen naar onze impact op de gemeenschap, onze ethische principes… ze hechten echt waarde aan met wie ze samenwerken.’
‘Jij bent perfect voor hen,’ straalde mijn moeder. ‘Je deelt die waarden.’
Ik zat in een hoekje, nippend aan mijn lauwe koffie, terwijl ze me verheerlijkten. Het was surrealistisch. Ze prezen mijn zakelijk inzicht, mijn filantropische initiatieven, mijn leiderschapsstijl – terwijl ze de fysieke manifestatie van die deugden behandelden als een vlek op het tapijt.
‘Kijk eens naar de lijst met goede doelen,’ zei Brandon, wijzend naar het scherm. ‘Ze hebben alleen al vijftien miljoen gedoneerd aan leesprogramma’s.’
‘Wacht even,’ zei Jessica, terwijl ze het scrollen even stilzette. ‘Hier staat een foto. Van een gala van vorig jaar. Hij is wazig, maar…’
Ze zoomde in op een silhouet op de achtergrond van een cheque-overhandiging. Een vrouw in een eenvoudige zwarte jurk overhandigde een cheque voor de Riverside Library Foundation.
‘Ze ziet er jong uit,’ merkte tante Caroline op. ‘Goede houding.’
‘Er is iets bekends aan haar,’ mompelde Madison, terwijl ze haar ogen tot spleetjes kneep. ‘Maar ik kan er de vinger niet op leggen. Waarschijnlijk gewoon een doorsnee zakelijke uitstraling.’
Ik hield mijn adem in. Die foto was de enige blunder die mijn beveiligingsteam ooit had begaan.
‘Nou ja,’ concludeerde Madison, terwijl ze zich van het scherm afwendde. ‘Morgen hoor ik het. Sarah Chen, hun uitvoerend coördinator, belde me eerder. De oprichter is persoonlijk aanwezig bij de vergadering.’
‘Persoonlijk?’ floot oom Harold. ‘Dat is ongekend.’
« Dat betekent dat ze talent herkennen als ze het zien, » zei mijn moeder.
Madisons telefoon trilde. Ze keek ernaar en fronste haar wenkbrauwen. ‘Het is Sarah weer. Een berichtje.’ Ze las het, haar wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Dit is vreemd. De oprichter heeft me gevraagd om… familie mee te nemen?’
‘Familie?’ Mijn vader ging rechterop zitten.
De tekst luidt: ‘Onze oprichtster is van mening dat zakendoen persoonlijk is. Omdat deze samenwerking gebaseerd is op vertrouwen binnen de gemeenschap, nodigt ze alle familieleden die geïnteresseerd zijn in de lokale activiteiten van Tech Vault uit om de rondleiding bij te wonen.’
‘We moeten gaan,’ zei grootmoeder Rose, terwijl ze met haar wandelstok op de grond sloeg. ‘Het is een teken van respect.’
« Het laat zien dat we een sterk team zijn, » beaamde Brandon. « Het zal de doorslag geven. »
Madison draaide zich naar me toe. « Della, aangezien de vergadering letterlijk naast je boekwinkel is, kun jij de logistiek regelen. Kom daarheen. Je kunt de winkel eerder openen en ons binnen laten wachten tot het tijdstip van de vergadering. Dat is handig. »
Ze gebruikte me als wachtkamer.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
