Ik heb mijn dochter meegenomen om te schaatsen, hoewel ze niet kan schaatsen
Mijn dochter, Alina, had altijd al de droom om een kunstschaatster te worden. Elke winter, wanneer ze kunstschaatsers op tv zag, lichtten haar ogen op van enthousiasme en zei ze: “Papa, ik wil ook zo draaien.”
Ik glimlachte en beloofde haar: “Ooit.” Maar dat “ooit” leek altijd zo ver weg.
Alina werd geboren met een zeldzame spierziekte. Toen ze zeven jaar oud was, zat ze in een rolstoel, kon ze niet praten, en haar dagelijkse leven was meer gevuld met medische alarmen dan met verhaaltjes voor het slapengaan.
Maar elke keer als ze een ijsbaan zag – zoals in haar geliefde Disney on Ice-show – begonnen haar ogen te stralen.
Dit jaar maakte ik een belofte: niet “ooit”, maar nu.
We wikkelden haar in de zachtste dekens, zorgden ervoor dat alle slangen en riemen veilig vastzaten, en ik rolde haar het ijs op.
Toeschouwers keken verbaasd. Een tiener stelde zelfs voor haar op te tillen, maar ik corrigeerde hem vriendelijk: “We blijven hier. We glijden.”
Langzaam en voorzichtig duwde ik haar over het ijs – zonder enige natuurlijke elegantie, maar gedreven door liefde en vastberadenheid.
Na een paar aarzelende rondjes zag ik een klein glimlachje onder de zuurstofslang en haar grote, verwonderde ogen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
