— Tango? — hij hief verbaasd zijn hoofd.
— Ja. Ze zeggen dat het een dans van passie is. Tijd om te ontdekken wat het betekent — gepassioneerd leven.
Viktor bleef stilstaan met zijn stropdas in handen.
— Meen je dat serieus?
— Absoluut. Weet je, Vitya, wat het grappigste is? Ik ben je dankbaar.
— Waarvoor?…
— Omdat je me hebt bevrijd van de noodzaak om altijd “geschikt” te zijn. Ik was al vergeten hoe het voelt om gewoon Galina te zijn, en niet “de vrouw van Viktor Petrovitsj.” Dank je wel.
Ze stond op en kuste hem op de wang — licht, vriendschappelijk.
— Je kunt de koffer morgen na werk ophalen. Ik laat de sleutels bij Lenka achter — ik wil geen toevallige ontmoetingen in deze overgangsperiode.
— Gal…
— Genoeg, Vitya. Alles is al gezegd. En zelfs meer dan nodig was.
De eerste dag van een nieuw leven
Een uur later stond Galina weer bij het keukenraam met dezelfde kop thee.
Maar nu was de stilte in het appartement anders — niet beklemmend, maar bevrijdend. Zoals de stilte na langdurig lawaai, wanneer je eindelijk je eigen gedachten kunt horen.
Ze pakte de telefoon en belde een bekend nummer:
— Len? Het is voorbij. Hij is weg.
— Galochka, hoe houd je het vol? Huil je?
— Nee. — Galina keek naar haar spiegelbeeld in het donkere glas en was verbaasd — ze glimlachte echt. — Weet je, het voelt zelfs een beetje licht aan.
— Dat is normaal. Je doet het geweldig.
— Len, weet je nog dat je over die dansschool vertelde? Waar die is?
— Tango? Echt serieus besloten?
— Serieuzer kan niet. Ik heb nu tijd om te leren leven voor mezelf.
Toen ze ophing, zette Galina de radio aan. Buiten was de regen gestopt en tussen de wolken flonkerden de eerste sterren.
Op de vensterbank lag het boek Eten, bidden, beminnen — morgen kon ze rustig het derde deel uitlezen.
Op zevenenveertigjarige leeftijd begon haar echte verhaal pas.
Hier beginnen verhalen over hoe je crises omzet in overwinningen en verraad in bevrijding.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
