Viktor stopte en keek haar aan met iets wat leek op berouw.
— Gal, je bent toch mooi…
— Ik was mooi twintig jaar geleden. Nu ben ik een vrouw met bagage. Maar weet je wat? Bagage is niet altijd een last. Soms is het ervaring.
Een onverwacht telefoontje
Viktors telefoon ging. “Katjusja 💕” — verscheen op het scherm.
— Neem op, — knikte Galina. — Een geliefde hoeft niet te wachten.
Viktor beëindigde het gesprek. De telefoon ging opnieuw.
— Ze is volhardend, — merkte Galina goedkeurend op en greep zelf naar de telefoon. — Dat is een goede eigenschap voor een vrouw.
— Hallo? — haar stem klonk verrassend warm.
— Pardon, is Viktor thuis? — klonk het verward aan de andere kant.
— Natuurlijk is hij thuis. Helaas is hij nog niet helemaal klaar om te praten. Maar ik denk dat hij binnen een uur beschikbaar zal zijn.
De stilte duurde zo lang dat Galina dacht dat de verbinding verbroken was.
— Pardon, en u…?
— Zijn vrouw. Voorlopig nog zijn vrouw, om precies te zijn. — Galina ging op de rand van het bed zitten. — En u bent vast Katja? Viktor heeft over u verteld. Alleen goede dingen, maakt u zich geen zorgen.
— Ik… ik wist niet dat hij nog niet met u had gesproken…
— Hij heeft dat gedaan. Letterlijk vijf minuten geleden. Heel beleefd, moet ik zeggen. Anders had ik uit gewoonte borsjt voor twee kunnen maken en de hele avond kunnen wachten tot het afgekoeld was.
Viktor keek naar zijn vrouw alsof hij haar voor het eerst zag. Deze kalme, ironische vrouw was zijn Galina, die al drieëntwintig jaar bezorgd was over elke vertraging op zijn werk?
— Katjusja, — nam hij de hoorn over, — ik bel over een uur terug, goed?
— Goed, — klonk het onzeker. — Vitya, en zij… is ze niet boos?
Galina gebaarde dat ze de telefoon terug wilde:
— Katjanka, lieverd, ik ben absoluut niet boos. Sterker nog, ik ben blij voor jullie allebei. Viktor is een goed mens, hij verdient liefde. En liefde is een wonder op elke leeftijd, vindt u niet?
— U… u bent heel wijs, — fluisterde Katja ontroerd.
— Gewoon volwassen. Succes, kinderen.
De laatste handelingen
Galina legde de hoorn neer en wendde zich tot haar man. Hij zat op de rand van het bed met een half ingepakte koffer en zag er voor het eerst in jaren echt verward uit.
— Gal, misschien moeten we er toch nog eens over nadenken? — zijn stem trilde. — Gewoon praten, zonder emoties…
— Vitya, — ze ging naast hem zitten maar raakte hem niet aan, — je begrijpt zelf: sommige woorden kun je niet uitspreken en daarna weer terugnemen.
— Welke woorden?
— “Ik heb je niet meer nodig.” Het is geen verwijt, geen beschuldiging. Gewoon een feit dat alles verandert. Voor altijd.
Hij knikte en bleef sokken vouwen.
— En jij? Wat ga jij nu doen?
— Leven, — antwoordde Galina, en in dat ene woord zat zoveel lichtheid dat Viktor opschrikt. — Werken, afspreken met vriendinnen, misschien een hond nemen. Of danslessen volgen — ik heb altijd al willen leren tangoën.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
