— Ik heb je niet meer nodig, — zei haar man. Ik pakte zijn koffer en glimlachte.
— Weet je, Gal, — klonk de stem van haar man bijna alledaags achter haar, — ik heb je niet meer nodig. Ik heb iemand anders ontmoet.
Galina stond bij het keukenraam en vouwde langzaam een theezakje open. Buiten viel een oktoberregen — zo grijs en vertrouwd als deze maandag, zoals haar hele leven de afgelopen jaren.
Op de vensterbank lag een open boek — Eten, bidden, beminnen. De eerste twee delen had ze al gelezen, het derde deel bleef over.
De waterkoker floot en vroeg om aandacht.
Ze keek niet om.
Ze goot kokend water over het zakje en zag hoe het hete water langzaam amberkleurig werd. Ze sloeg het boek in één beweging dicht — tijd om naar het derde deel te gaan.
De stilte duurde precies zo lang als nodig was om de thee al zijn smaak te laten afgeven.
— Je koffer staat in de voorraadkast. Op de bovenste plank. Blauw.
Viktor bleef bevroren in de deuropening staan. Hij had duidelijk tranen, een uitbarsting, smeekbedes om vergeving verwacht. Maar niet deze zakelijke kalmte.
— Dus… je wist het?
Galina draaide zich eindelijk naar hem om. Na drieëntwintig jaar huwelijk kon ze zijn gezicht lezen als een goed bekend boek met een voorspelbaar einde.
— Wist je dat ik het vandaag zou zeggen? Nee. Maar dat je het vroeg of laat zou zeggen? Natuurlijk.
Drie maanden voorbereiding
— Hoe lang wist je het al? — Viktor liet zich langzaam op een stoel zakken, alsof zijn benen hem niet meer droegen.
— In juli. Weet je nog dat je je telefoon in de badkamer had laten liggen en hij leeg was? Ik zette hem aan de lader. — Galina ging tegenover hem zitten en omklemde de kop met beide handen. — “Ik wacht op je, liefste. Je Katjusja met drie hartjes.” Heel ontroerend voor een vrouw van over de veertig.
— En je zweeg drie maanden?
— Waarom zou ik het zeggen? Detective-ondervragingen houden? Eed van trouw eisen? — ze haalde haar schouders op. — Op onze leeftijd is dat niet dramatisch, maar triest.
Viktor wreef met zijn handen over zijn gezicht. Alles ging totaal niet volgens het scenario dat hij in zijn hoofd had afgespeeld.
— Ik belde Lena diezelfde dag, — ging Galina verder. — Ze was verbaasd: “Galka, je bent een zieneres! Hoe kan je zo kalm zijn?” En ik antwoordde: “Ik heb in al die jaren geleerd niet alleen tussen de regels te lezen, maar ook tussen zijn stiltes. En vooral — ik heb geleerd mezelf meer te waarderen dan een stempel in een paspoort.”
In die drie maanden opende Galina niet alleen een eigen bankrekening — ze begon ook te werken bij een reisbureau, waar de eigenaresse meteen haar kennis van drie talen en haar vermogen om met mensen om te gaan waardeerde.
Ze verfde haar haar in een gedurfdere tint, kocht een spijkerbroek die Viktor altijd bekritiseerde vanwege “niet passend voor je leeftijd.”
Tegen de ochtend van vandaag was ze volledig klaar — mentaal, financieel en zelfs qua garderobe.
Klaarmaken zonder melodrama
— Gal, luister, ik begrijp dat dit een schok voor je is…
— Viktor, geen theater. Jij bent een volwassen man en hebt recht op je gevoelens. Ik ben een volwassen vrouw en heb recht op een waardige reactie.
Hij stond op en liep naar de voorraadkast. Galina volgde hem — niet uit nieuwsgierigheid, gewoon uit beleefdheid.
— Misschien moeten we toch praten? — probeerde hij nog eens. — Ik wilde niet dat het zo zou lopen…
— En hoe wilde je dat het liep? — ze pakte makkelijk de koffer van de plank en stak hem naar hem uit. — Dat ik het van tante Vera’s buurvrouw zou horen? Of dat ik jullie betrapte bij een romantisch diner in ons appartement?
— Galja…
— Je hebt eerlijk gehandeld. Dat is al iets, — er zat geen spoor van sarcasme in haar stem. Gewoon een constatering, zoals een weersvoorspelling.
In de slaapkamer stond Viktor verward voor de open kast.
— Ik weet niet eens wat ik moet pakken…
— Alle dagelijkse ondergoed, werkpakken, sportkleding voor de fitness, — telde Galina methodisch op en gaf hem een stapel overhemden. — Oh ja, en vergeet je gezichtscrème uit de badkamer niet. In een nieuwe relatie is een frisse uitstraling een investering in de toekomst.
Hij draaide zich abrupt om:
— Doe je dit om me uit te lachen?
— Helemaal niet. Ik help gewoon met inpakken. Was dat niet waar je van droomde — een begripvolle vrouw?
Galina vouwde zijn spullen netjes op — die overhemden die ze twintig jaar had gestreken, de pakken die ze in dure winkels had gekozen. Nu zouden ze in een andere kast hangen, gestreken door andere handen.
— Weet je, Vitya, — zei ze terwijl ze zijn favoriete T-shirt met de tekst “Beste papa” opvouwde, — ik ben stiekem een beetje jaloers op je.
— Op wat?
— Voor je ligt een nieuwe liefde, vlinders in je buik, slapeloze nachten van geluk. Romantiek, bloemen, hartjes-SMS’jes. — Ze glimlachte bijna dromerig. — En wie heeft een vrouw van zevenenveertig nodig? Met rimpels, striae en de gewoonte om om negen uur in slaap te vallen?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
