– Ik bedoel het in het algemeen, – Igor verlaagde zijn stem tot een fluistering. – Marisja, laten we geen scène maken. Morgen is onze bruiloft, alle gasten zijn uitgenodigd, het restaurant is betaald.
– Wanneer was je van plan het me te vertellen? – Marina fluisterde ook, maar haar fluistering klonk als staal. – Na de bruiloft? Of wanneer ik over kinderen zou beginnen? Of wanneer we samen oud waren geworden?
– Ik vertel het je nu toch? – hij trok een pijnlijk gezicht. – Ik zie het probleem niet. We wonen samen, we slapen samen, wat wil je nog meer?
– Eerlijkheid, – snauwde Marina. – Elementair respect. Vertrouwen.
Ze keek om zich heen. Aan een verre tafel maakten hun vrienden grapjes, lachten, hielden toasts. Niemand merkte de storm die aan hun tafeltje losbarstte. Igor’s zus, Irina, zat er ook, af en toe naar hen toe glurend. Marina vroeg zich af – wist zij het al die tijd? Was dit misschien zelfs haar idee?
– Laten we het zo doen, – Igor boog zich naar haar toe, zijn stem klonk nu bijna smekend. – Morgen vieren we gewoon rustig onze bruiloft en dan, over een half jaar of een jaar, als jij gewend bent aan je rol als vrouw, herschrijf ik een deel van het appartement op jouw naam. Oké?
– Jij begrijpt het echt niet, hè? – Marina schudde haar hoofd. – Het gaat niet om het appartement. Het gaat erom dat jij zo’n belangrijke beslissing achter mijn rug om hebt genomen. Het gaat erom dat jij het niet nodig vindt om met mij te overleggen over belangrijke zaken. Het gaat erom dat jij mij niet vertrouwt.
Igor zuchtte en leunde achterover in zijn stoel.
Zijn knappe gezicht, dat Marina bij hun eerste ontmoeting zo had betoverd, leek nu hooghartig en vreemd.
– Goed, ik had het je eerder moeten zeggen, – gaf hij met tegenzin toe. – Maar geef toe, het is toch een logische stap. We beginnen net samen te leven…
– We wonen al een jaar samen, – onderbrak Marina hem.
– …officieel, – ging Igor verder alsof hij haar niet gehoord had. – Een huwelijk is een serieuze beproeving. Veel koppels gaan in het eerste jaar uit elkaar. Ik wilde me gewoon indekken.
– Tegen mij, – lachte Marina bitter. – Je wilt je indekken tegen je toekomstige vrouw. Fantastisch begin van een huwelijk, werkelijk.
Op dat moment kwam Irina, Igor’s zus, bij hen aan tafel – een lange, zelfverzekerde vrouw met hetzelfde perfecte gezicht als haar broer.
– Gaat alles goed? – ze keek van Igor naar Marina. – Jullie lijken zo gespannen.
– Alles is fantastisch, – Marina glimlachte gespannen. – Igor heeft me net verteld dat ons appartement eigenlijk van jou is. Gefeliciteerd met je nieuwe bezit.
Irina wierp haar broer een scherpe blik toe.
– Igorjósja, je hebt het toch verteld, – ze schudde haar hoofd. – Ik had je nog gevraagd ten minste te wachten tot na de huwelijksreis.
Dat laatste bekentenis was de druppel die de emmer deed overlopen. Marina voelde hoe er iets in haar binnenste brak. Ze wist nu zeker dat ze het samen hadden gepland — om haar in het ongewisse te laten. Misschien hadden ze zelfs na de bruiloft niets willen zeggen. Hoeveel geheimen hadden ze nog meer voor haar?
– Geweldig, – ze stond op van tafel, haar knieën trilden. – Jullie twee… echt geweldig. Ik hoop dat jullie samen gelukkig worden in jullie appartement.
– Marina! – Igor sprong ook op. – Waar ga je heen? Maak geen scène!
– Ik maak geen scène, – verbaasde ze zich over hoe kalm haar stem klonk. – Ik ga gewoon weg van een man die mij niet dichtbij genoeg vindt om mij te vertrouwen. Er komt geen bruiloft, Igor. Je kunt de gasten zelf uitleggen waarom.
Ze draaide zich om en liep met snelle passen naar de uitgang, negerend de verbaasde blikken van hun vrienden en Igor’s roepen. Buiten was het een warme junavond, maar Marina beefde alsof het vroor. Ze bleef staan onder een lantaarnpaal, probeerde haar gedachten te ordenen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
