Wladimir Timofejevitsj stapte uit zijn luxeauto en verstijfde bij het aanzicht. In plaats van een bouwvallige hut stond er voor hem een moderne villa met twee verdiepingen, een rood pannendak en gevels van natuurlijk hout.
Rondom het huis strekte zich een verzorgde tuin uit met geplaveide paden en kleurrijke bloemen. Achter het huis waren meerdere bijgebouwen te zien, allemaal gebouwd in dezelfde elegante, rustieke en tegelijk moderne stijl.
Op een zijpad duwde Artjom een kinderwagen voor een drieling, glimlachte en sprak opgewekt aan de telefoon. Hij droeg een zonnebril, een smetteloos wit hemd en een linnen broek – eenvoudig, maar duidelijk van hoge kwaliteit.
Hij straalde geluk en rust uit, en maakte een ongelooflijk volwassen indruk in vergelijking met de onzekere jongeman aan wie zijn vader zich herinnerde.
Wladimir Timofejevitsj bleef sprakeloos staan. Toen Artjom hem opmerkte, legde hij zijn telefoon weg en bleef staan – de verrassing stond hem zelfs vanop afstand duidelijk op het gezicht geschreven.
“Vader?”, vroeg hij terwijl hij met de kinderwagen naderde. “Wat een verrassing! Waarom heb je niet gezegd dat je kwam?”
Wladimir Timofejevitsj keek naar de drie kinderen in de wagen – twee jongens en een meisje, allemaal met blond haar zoals hun vader en grote, nieuwsgierige ogen. Ze waren netjes gekleed, in schone, kwalitatief hoogwaardige kleren.
“Ik… ik wilde je zien,” stamelde de oude man, nog steeds overweldigd door wat hij zag.
“Welkom! Kom binnen, we gaan naar het huis. Angela zal blij zijn je te zien, ook al… nou ja, je weet hoe onze laatste ontmoeting is verlopen.”
Artjom duwde de kinderwagen richting het huis, en zijn vader volgde hem, nog steeds verbijsterd.
Het interieur van het huis was nog indrukwekkender dan de buitenkant. Elegante meubels van massief hout, originele schilderijen aan de muren, een piano in de hoek van de woonkamer – alles ademde welstand en verfijnde smaak.
Uit de keuken kwam Angela – een knappe jonge vrouw met kastanjebruin haar en groene ogen. Wladimir Timofejevitsj herinnerde zich haar als een eenvoudig plattelandsmeisje, maar de vrouw voor hem straalde de elegantie van een dame uit de hogere kringen uit, stijlvol gekleed en met een gracieuze houding.
“Meneer Sokolov,” begroette ze hem met een ingetogen glimlach. “Wat een aangename verrassing. Blijft u voor het avondeten?”
De oude man knikte zonder een woord te zeggen, nog altijd bezig alles te verwerken.
“Vader, mag ik je de kleinkinderen voorstellen die je nooit wilde?”, zei Artjom met een licht ironische glimlach. “Alexei, Maxim en kleine Vera. Ze worden volgende maand drie jaar.”
Wladimir Timofejevitsj boog zich over de kinderwagen en bekeek de gezichtjes van de kinderen. Ze waren mooi, gezond en leken verbazingwekkend veel op hem als kind.
“Hoe… hoe heb je dit allemaal voor elkaar gekregen?”, vroeg hij uiteindelijk, terwijl hij met een gebaar het huis en alles eromheen aanduidde. “Ik dacht dat je in dit dorp…”
Artjom lachte zachtjes. “Kom mee naar het kantoor, vader. Ik denk dat we veel te bespreken hebben.”
In de werkkamer op de bovenverdieping liet Artjom zijn vader de documenten zien die het raadsel oplosten. Het perceel waarop hij het huis gebouwd had, behoorde toe aan Angela’s grootmoeder.
Maar het was geen gewoon perceel – het lag strategisch aan de rand van het dorp, in een gebied dat later zeer gewild werd voor toeristische ontwikkeling.
“Zie je, vader, toen jij weigerde me te helpen, moest ik op mijn eigen verstand vertrouwen. Ik heb gedaan wat jij me hebt geleerd – verstandig geïnvesteerd.
Ik heb het land van grootmoeder verkaveld, de helft verkocht aan investeerders die hier een recreatiecentrum wilden bouwen, en met de opbrengst dit huis gebouwd en een bedrijf gestart.”
“Wat voor bedrijf?”, vroeg Wladimir Timofejevitsj verbijsterd.
“Plattelandstoerisme en biologische producten. Angela’s grootmoeder kende de geneeskrachtige planten uit de streek door en door. Angela had voor we elkaar leerden kennen aan de universiteit, kruidengeneeskunde gestudeerd.
We hebben haar traditionele kennis gecombineerd met onze diploma’s – het mijne in financiën, het hare in biologie. Nu hebben we een lijn van natuurcosmetica die in heel Europa verkocht wordt.”
Artjom liet zijn vader de bedrijfsresultaten op zijn laptop zien – zelfs voor iemand met de hoge standaarden van Wladimir Timofejevitsj waren ze indrukwekkend.
“Maar waarom heb je me niets laten weten? Waarom heb je me nooit iets verteld?”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
