— Ik heb een ander gevonden. Pak je spullen en vertrek uit mijn appartement, — zei de man, maar zijn vrouw glimlachte alleen.
Lena vermoedde al dat haar man haar ontrouw was. De laatste tijd gedroeg hij zich te vreemd, te afstandelijk.
Nog maar twee jaar getrouwd, en het leek alsof ze al vreemden voor elkaar waren geworden. En haar schoonmoeder had haar nog gewaarschuwd: ze zei dat haar zoon wispelturig was, dat ze wel honderd keer moest nadenken voordat ze besloot met hem te trouwen.
Toen dacht Lena dat ze haar man kon laten settelen. Maar ze had zich schromelijk vergist. Nu begreep ze zelf hoe dom en naïef ze was geweest, maar het was te laat om spijt te hebben.
Ze moest bewijs vinden, en als Maksim echt iemand anders had, dan zou ze gewoon de scheiding aanvragen.
Haar man kwam laat thuis. Vaak lag Lena al te slapen, en als ze wakker werd, was hij alweer naar zijn werk vertrokken. Maar die avond besloot ze laat op te blijven. Ze maakte een heerlijk diner klaar, kleedde zich mooi aan en besloot dat het tijd was om te praten.
Lena deed het licht in de woonkamer uit en keek naar het flikkeren van de lantaarns buiten. Maksim dacht dat zijn vrouw al sliep. Op zijn tenen liep hij de woonkamer in, maar hij schrok toen hij een bekende stem hoorde.
— Waarom zit je in het donker en jaag je me zo de schrik op het lijf? — riep Maksim verontwaardigd.
— Waarom bang zijn, als je niets te verbergen hebt? — vroeg Lena terwijl ze zich langzaam omdraaide. Ze keek naar haar man en glimlachte.
Maksim deed het licht aan; je kon zien hoe hij verbleekte. Ooit hielden ze zo veel van elkaar, maar nu lag er een enorme kloof tussen hen, een kloof die misschien niet meer te overbruggen was.
Lena voelde niet langer dat blije, nerveuze gevoel als ze haar man zag. Ze voelde zich overbodig en dwong haar emoties keer op keer tot stilte. Waarschijnlijk voorgoed.
— Je praat onzin. Ik zou jou wel eens willen zien als jij in zo’n situatie terechtkwam, — bromde Maksim. — Waarom slaap je niet, zo laat nog?
— Ik wachtte op je. Ik heb het avondeten klaargemaakt. We zien elkaar bijna niet meer. Daarom dacht ik: laat ik dat eens rechtzetten. Jij werkt, blijft laat weg, en ik… het is voor mij geen probleem om wat later naar bed te gaan.
Lena bleef nadenken hoe ze het beste het onderwerp kon aansnijden dat aan haar ziel knaagde. Ze keek naar haar man en probeerde angst in zijn ogen te bespeuren. Was hij tenminste een beetje bang haar kwijt te raken? Dacht hij erover dat hun huwelijk misschien voorbij kon zijn?
— Je had niet op me moeten wachten. Ik ben moe, heb geen zin in gesprekken. Je hebt alles al gezegd: ik blijf laat op het werk, niet om plezier te maken.
Maar Maksims stem trilde, wat zijn verwarring verried. Wat kon dat betekenen? Een brok in haar keel van verdriet, maar Lena hield stand en glimlachte opnieuw.
— Laten we dan gewoon samen eten. Praten hoeft niet per se. Maar als er iets is dat gezegd moet worden, zwijg dan niet, zodat het niet aansleept en we misschien nog iets kunnen herstellen voordat we helemaal verdrinken.
Op de woorden van zijn vrouw reageerde Maksim niet, alsof ze niet voor hem bedoeld waren. Hij deed alsof hij ze niet hoorde, en Lena besloot hem die avond niet te pushen. Ze wilde nog even toekijken.
Het diner verliep in stilte. Af en toe keek Maksim nerveus naar zijn vrouw, dan wendde hij zijn blik af en deed alsof hij haar niet zag. ’s Ochtends ging hij eerder dan normaal naar zijn werk, alsof hij probeerde haar te vermijden, bang dat ze lastige vragen zou stellen.
In het weekend plande Maksim om met vrienden te gaan vissen, zo had hij Lena van tevoren verteld, maar zij kwam te weten dat zijn vrienden helemaal niet van plan waren te gaan. De conclusies drongen zich vanzelf op. Toch was Lena niet van plan zomaar op te geven. Ze wachtte op daden van haar man, op z’n minst iets.
’s Avonds kwam Maksim teleurgesteld thuis. Hij rook een beetje naar drank. Lena zat te wachten, alsof ze wist dat nu het vonnis zou klinken.
— Ik ben het zat om me nog langer voor je te verstoppen. Ik ben bang om naar mijn eigen appartement terug te komen. En jij helpt ook niet, je kijkt me steeds zo vijandig aan. Hoe dan ook, we moeten uit elkaar. Ik heb me vergist toen ik besloot met je te trouwen.
Toen had ik beter moeten nadenken, maar ik was verblind, en nu begrijp ik dat jij niet de vrouw bent met wie ik mijn leven wil delen.
Hoe veel leken deze woorden op wat haar schoonmoeder had gezegd. Alla Vladimirovna had Lena nadrukkelijk gewaarschuwd, had haar gevraagd later niet boos te zijn, want zij was zelf het risico aangegaan. En nu hoorde Lena diezelfde woorden uit de mond van haar man.
— Ik heb een ander gevonden. Pak je spullen en verlaat mijn appartement. Ik wil leven als een normaal mens, niet voortdurend smoezen zoeken. Ik denk dat je het allang doorhad, nu je de “juiste” vragen begon te stellen.
Maksim kuchte en hief zijn blik naar zijn vrouw. In zijn ogen lag schuld, maar niet sterk genoeg. Een innerlijke strijd woedde in hem, en hij probeerde de stem van zijn geweten te smoren.
— Ik had het al vermoed, maar… ik ben niet van plan ergens heen te gaan, — antwoordde Lena, terwijl ze haar been over het andere sloeg en haar kin ophief.
— Wat bedoel je daarmee? Vind je het soms leuk om de rol van bedrogen vrouw te spelen?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
