Op een dag kon ik het niet meer aan en zei tegen mijn zoon dat het tijd was om apart te gaan wonen. Hij is volwassen, en ik vind dat hij zelf verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn gezin.
Hij was verontwaardigd en zei dat er genoeg ruimte was in ons appartement en dat ze niet van plan waren te vertrekken. Maar ik hield voet bij stuk: ik had rust nodig, ik was het lawaai en de chaos zat.
Mijn zoon werd boos. Hij diende zelfs een verzoek in om het appartement te verdelen, maar met de hulp van een goede advocaat kon ik mijn recht op de woning behouden. Daarna pakte hij zijn spullen en verhuisde terug naar hun huurappartement.
En nu lijk ík de schuldige te zijn. Maar is dat wel zo?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
