Toch… als je je lichaam, je tijd en je jeugd wijdt aan het opvoeden van kinderen, hoop je stiekem op kleine dingen. Een bezoekje. Een telefoontje. Een verjaardagskaart met een onleesbaar handschrift van een kleinkind.

Die van mij zijn gestopt met komen.

Ik heb drie kinderen: Diana, Carly en Ben. Allemaal volwassen. Allemaal succesvol. Hun diploma’s hangen ingelijst aan de muur, terwijl ik er zelf nog nooit voor heb gestaan. Ze hebben partners, eigen kinderen, keukens met stenen aanrechtbladen en koelkasten waar meer wijn dan eten in past.

En ik?

Ik ben het hoofdstuk dat ze in stilte hebben afgesloten.

Vakanties komen en gaan als de wind door een verlaten straat. Elk jaar veranderen de excuses, maar de uitkomst blijft hetzelfde.

‘Vliegtickets zijn nu te duur, mam.’
‘De kinderen hebben programma’s.’
‘We vieren Kerst dit jaar bij de schoonouders.’
‘Misschien volgend jaar.’

Het volgende jaar komt nooit.