– Ik had het gesprek met mijn man beëindigd, maar had de telefoon niet opgehangen. Dit toeval heeft mijn leven gered
Het volgende contract voor de levering van medische apparatuur vervaagde voor haar ogen. Cijfers en clausules vloeiden al lang samen tot een eentonige brij. Jelena wreef over haar neusbrug en leunde achterover in haar stoel.
Het telefoontje van haar man kwam op het juiste moment.
— Len, hoi. Luister, ik blijf vandaag wat langer. De vergadering loopt uit.
— Weer? — de vrouw sloeg mechanisch een pagina om. — De derde keer deze week.
— Wat kan ik eraan doen, werk is werk. Maak voor mij maar geen avondeten, ik eet wel ergens iets.
— Goed, — Jelena was inmiddels gewend aan de constante overuren van haar man. De afgelopen zes maanden waren ze duidelijk toegenomen. — Tot thuis dan.
— Ja, natuurlijk. Nou, dag dan.
De vrouw wilde net ophangen, toen ze ineens een bekende vrouwelijke lach op de achtergrond hoorde. Haar hand verstijfde boven het scherm. Die lach… waar had ze die eerder gehoord?
— Igor, je had het beloofd! — klonk dezelfde stem, nu duidelijker.
Jelena’s hart sloeg een slag over. Angela. Haar voormalige vriendin, met wie ze al twee jaar geen contact had gehad na een vervelende geldkwestie.
Wat doet zij bij Igor?
— Heb nog even geduld, — hoorde ze haar man zeggen. — We moeten voorzichtig zijn.
— Ik ben het zat om me te verstoppen! Wanneer neem je eindelijk een besluit?
— Angela, we hebben toch afgesproken. Nog even, en dan komt het goed. Het belangrijkste is dat Lena niets doorheeft voor het zover is.
Jelena voelde haar vingers gevoelloos worden. De telefoon gleed bijna uit haar hand. Wat bedoelt hij met “besluit nemen”? Waar hebben ze het over?
— Ik ben moe van het wachten, — ging Angela verder. — We rekken dit nu al twee jaar. Ze komt er toch achter.
— Ze komt erachter, maar niet nu. Ik heb een plan. Vertrouw me.
Een plan? Jelena drukte de telefoon steviger tegen haar oor, bang om ook maar één woord te missen. Haar keel werd droog.
— Jouw Jelena is zo naïef, — lachte Angela. — Ze vermoedt nog steeds helemaal niets. En wij hebben alles praktisch onder haar neus geregeld.
— Stil, — kapte Igor haar af. — We moeten niet verslappen. Ze is slimmer dan je denkt.
— Igor, ik meen het. Genoeg gerekt. Regel de papieren en maak er een eind aan. Ik hou deze komedie niet langer vol.
Papieren? Wat voor papieren? Een koude rilling trok over Jelena’s rug. Zou het…
— Goed, goed. Volgende week spreek ik met de jurist af. Maar je moet me beloven dat je voorzichtiger zult zijn. Als ze iets vermoedt voordat alles rond is, kan alles mislopen.
— Beloofd. Maar ik blijf niet eeuwig wachten!
In de lijn klonken bewegingen en het dichtklappen van een portier.
— Stap in, we gaan. Ik heb haast.
De verbinding werd verbroken.
Jelena bleef roerloos zitten, starend naar het zwarte scherm van haar telefoon. Haar gedachten raakten verstrikt en vormden geen logisch geheel meer.
Igor en Angela. Twee jaar. Papieren. Plan.
Ze probeerde de tijdlijn te reconstrueren. Angela verdween uit hun leven na het conflict over de lening. Toen bleek dat ze het geld dat ze van Jelena had geleend helemaal niet aan de behandeling van haar moeder had uitgegeven, zoals ze beweerde.
Maar als het gesprek klopte, zagen zij en Igor elkaar al twee jaar. Al die tijd.
— Lena, kun je het contract met Medtech ondertekenen? — Marina, hoofd inkoop, kwam ongemerkt het kantoor binnen en reikte haar een map met documenten aan. — Twee exemplaren, op allebei een handtekening graag.
Jelena nam de map mechanisch aan, maar de letters vervaagden opnieuw. Haar hand trilde.
— Len, gaat het wel? Je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien. Is er iets gebeurd?
— Nee hoor, alles goed. Ik… heb gewoon een beetje hoofdpijn.
— Misschien moet je naar huis? Er is nog maar een uurtje over van de werkdag. Je kunt het contract morgen ook tekenen.
— Nee, ik doe het liever nu, — Jelena dwong zichzelf zich op de tekst te concentreren.
Thuis liep de vrouw doelloos door het appartement.
Het afgeluisterde gesprek speelde zich keer op keer in haar hoofd af. Elke zin kreeg een nieuwe betekenis, elk woord klonk als een dreiging.
De familiefoto’s op het dressoir leken ineens decorstukken uit iemands anders leven.
Jelena pakte een vakantiefoto uit Sotsji. Ze herinnerde zich die dag nog goed. Igor zat de hele avond iets op zijn telefoon te typen, en toen ze vroeg “wat doe je?”, bromde hij dat hij werkte en draaide het scherm weg.
Toen dacht ze dat haar man gewoon een workaholic was. Maar nu besefte ze dat hij helemaal niet met collega’s schreef.
“Al twee jaar rekken we dit”, — herinnerde ze zich Angela’s woorden.
Dus het begon meteen na het geldincident.
Hebben ze misschien dat conflict expres veroorzaakt? Zodat ze elkaar niet meer hoefden te zien en geen argwaan zouden wekken?
Jelena liep naar de keuken en zette automatisch de waterkoker aan. In de koelkast lagen ingrediënten voor het avondeten. Ze kookte altijd met wat extra’s, voor het geval Igor toch nog thuiskwam. Nu leek die gewoonte belachelijk.
Plotseling kwam er een bericht van haar man:
“De vergadering duurt nog langer. Ik ben laat thuis, wacht niet op mij.”
Standaard! Hoeveel van zulke berichten had ze de afgelopen maanden wel niet gekregen?
Jelena probeerde zich te herinneren wanneer ze voor het eerst veranderingen in Igor’s gedrag had opgemerkt. De steeds vaker voorkomende overuren, de nieuwe kledingstijl, de dure eau de toilette die hij nooit eerder had gekocht.
En dan waren er nog vreemde dingen met geld.
Igor werd geheimzinniger over financiële zaken, stopte met het bespreken van grote uitgaven. Hij zei dat hij haar wilde verrassen.
Naïeve dwaas, ze was zelfs blij met zijn ‘zorgzaamheid’!
Jelena opende haar laptop en logde in op internetbankieren. Hun gezamenlijke rekening vertoonde de gebruikelijke uitgaven: nutsvoorzieningen, boodschappen, benzine.
Maar dan… zijn persoonlijke bankpas.
Contantopnames kwamen veel vaker voor. Restaurants die ze niet kende. Bloemenwinkels… terwijl hij haar al een half jaar geen bloemen meer had gegeven.
Ze wilde schreeuwen van machteloosheid en vernedering. Hoe had ze zo blind kunnen zijn? Alle tekenen van verraad lagen voor de hand, en toch bleef ze plannen maken voor hun gezamenlijke toekomst en dromen van kinderen.
De vrouw sloot haar laptop en begon weer zenuwachtig door de kamer te ijsberen. Ze moest iets ondernemen, maar wat? Een jaloerse scène schoppen? Of hem er direct mee confronteren?
“Als ze iets vermoedt voordat het tijd is, kan alles mislopen.”
Wat kon er precies mislopen? En welke documenten was Igor van plan te regelen?
Plotseling schoot er een verontrustende gedachte door haar hoofd. Het appartement stond op haar naam — haar ouders hadden het als huwelijkscadeau gegeven. Maar na hun huwelijk was Igor mede-eigenaar geworden. Wilde hij soms…?
Jelena rende naar de kluis waar alle belangrijke documenten lagen. Het huwelijkscertificaat, de eigendomspapieren van het appartement, haar paspoort — alles lag op zijn plek. Maar dat zei niets. Kopieën konden van tevoren al gemaakt zijn.
De vrouw dacht terug aan Angela. Die was altijd sluw en berekenend geweest.
Op de universiteit wist ze zich uit elke situatie te redden en de schuld op iemand anders af te schuiven. En het verhaal met de ‘lening voor haar moeders behandeling’ liet duidelijk zien waartoe ze in staat was. Toen bleek dat Angela’s moeder kerngezond was en het geld was gebruikt om haar schulden af te lossen.
En nu beraamden ze samen iets. Tegen háár!
Opnieuw trilde de telefoon.
“Len, ik vertrek morgenochtend op zakenreis. Voor drie dagen. Was vergeten het te zeggen.”
Zakenreis. Lekker makkelijk! Drie dagen met Angela ergens in een hotel.
Jelena typte snel een antwoord: “Goed. Naar welke stad ga je?”
Het antwoord liet even op zich wachten: “Voronezj. bijeenkomst met leveranciers.”
De vrouw opende de werkmail van haar man. Gelukkig kende ze zijn wachtwoord — Igor had dat nooit verborgen.
Er was geen enkele e-mail over een zakenreis naar Voronezj. Wel vond ze correspondentie met een reisbureau over het boeken van een kamer in een hotel bij Moskou. Voor twee personen. Voor morgen.
De hele nacht lag Jelena wakker, luisterend naar elk geluid.
Igor kwam rond middernacht thuis, liep stilletjes naar de douche, kroop naast haar in bed en viel bijna meteen in slaap. Gewoonlijk was ze blij als hij
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
