Jaren later ontmoette Rita een nieuwe man — vriendelijk en zorgzaam, die haar hielp weer in zichzelf en een gelukkige toekomst te geloven. Hij respecteerde Rita en Sjerjozja en werd een echte vriend en steun.
Het leven was niet makkelijk, maar Rita leerde vooruit te kijken en niet in het verleden te blijven hangen. Ze wist dat geluk niet ligt in een ‘perfect gezin’, maar in het vermogen om door te gaan na elke tegenslag.
Op een dag, toen Sjerjozja al een tiener was, zei hij tegen zijn moeder:
— Mama, bedankt dat je er altijd voor me bent geweest. Je bent de sterkste persoon die ik ken.
Rita glimlachte en zei:
— Alles wat ik heb gedaan en doe, is voor jou, mijn zoon. We zijn samen, en dat is het belangrijkste.
Anatolië werd verleden tijd — een les, een waarschuwing, maar vooral iets wat Rita hielp sterker te worden en echt lief te leren hebben.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
