Ik gooide mijn vrouw als vuilnis de ravijn in, en drie dagen later feestte ik op een bruiloft
De scheiding van Anatolië kwam als een donderslag bij heldere hemel voor Rita. Ze kon er nog steeds niet overheen komen. Ze dacht: wat kan er erger zijn dan verraad? Blijkbaar kon het wel. Het ergste was zijn onverschilligheid.
— Misschien had ik je zelfs kunnen vergeven, Tolja… — fluisterde ze ooit, terwijl ze haar tranen inslikte.
— En wat dan met Sjerjozja? — haar stem beefde, wanhoop stond in haar ogen. — We zijn toch samen opgegroeid, hij is jouw zoon!
— Hoe hoe…? — hij keek haar niet eens aan, alsof hij tegen een lege plek sprak. — Soms vallen gezinnen uit elkaar. Jullie zijn niet de eersten en zeker niet de laatsten. Geen scenes. Ik hou van Sweta. En ik blijf bij haar.
Daarna begonnen de ruzies, hysterische uitbarstingen en vernederingen. Anatolië was niet van plan iets te delen — hoewel er eigenlijk niets te delen viel. Het appartement stond al op zijn naam vóór het huwelijk, dus hij gooide zijn vrouw en kind niet uit huis, maar wees ze simpelweg de deur:
— Jullie hebben toch dat huisje in de buitenwijk? Daar moeten jullie wonen.
En zo krioelden zij en de zevenjarige Sjerjozja in een oud, bijna verlaten huis waar twee kamers als ‘ruim’ werden beschouwd. Het enige waar de ex-man geen discussie over had, was Rita’s recht op haar zoon. Hij beloofde zelfs te helpen, hoewel hij er droog aan toevoegde: “We zullen elkaar af en toe zien.”
De scheiding bracht niet alleen een nieuwe situatie, maar ook een diepe emotionele crisis met zich mee. Elke dag zonder Anatolië was voor Rita een leegte en kou die leek niet te verdwijnen. Ze probeerde haar zoon liefde en veiligheid te geven, ook al was het huis verwaarloosd, kraakten de vloeren en waren de muren koud.
Rita begon te werken in een kleine winkel in de buurt. Het was zwaar werk, maar ze deed alles om haar zoon te kunnen geven wat hij nodig had. ’s Avonds, wanneer ze uitgeput was, gaf Sjerjozja’s glimlach haar kracht. Ze wist dat ze sterk moest zijn voor hem.
Langzaamaan werd de band tussen moeder en zoon steeds sterker. Sjerjozja begreep niet alles, maar voelde de liefde en zorg van zijn moeder. Rita vertelde hem sprookjes voor het slapen gaan, lachte om zijn grapjes en deed alles zodat hij zich nooit ongehouden zou voelen.
Ondertussen verwijderde Anatolië zich steeds meer uit hun leven. Hij verscheen niet op de afgesproken ontmoetingen, belde niet, toonde geen interesse in zijn zoon. Rita leed hieronder, maar besloot dat het hen niet zou breken.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
