‘Hun manier,’ zei ik langzaam. ‘En welke manier is dat?’
Hij deinsde achteruit.
« Papa, alsjeblieft, doe dit niet. »
Door de doorgang naar de keuken zag ik Isabella’s professionele mixer – die van 2000 dollar die ze naar eigen zeggen nodig had voor haar korte bakobsessie tijdens de feestdagen.
‘Waar moet ik dan heen?’ vroeg ik zachtjes.
Michaels gezicht vertrok.
« Misschien bij tante Rosa. Of… we zouden iets anders in het weekend kunnen doen. »
Alweer een weekend.
Alsof Kerstmis slechts een afspraak was.
Ik stond op, mijn gewrichten deden pijn van jarenlang meer dan mijn deel te hebben gedragen.
« Ik begrijp. »
“Papa—wacht—”
Maar ik liep al naar buiten, langs ingelijste familiefoto’s waar mijn aanwezigheid beeldje na beeldje vervaagde, langs kasten volgestouwd met Isabella’s jassen.
Bij de deur klemde ik mijn hand om de koude deurknop.
‘Zeg de ouders van Isabella iets van mij,’ zei ik.
« Wat? »
“Feliz Navidad.”
De koude decemberlucht sloeg me in het gezicht toen ik naar buiten stapte.
Achter me riep Michael nog een keer mijn naam, waarna de deur dichtging.
Definitief.
Ik zat in mijn vrachtwagen, de motor stil, en keek naar de kerstverlichting die gloeide in de ramen waar ik nooit welkom zou zijn.
Mijn telefoon trilde. Ik negeerde het.
In plaats daarvan reed ik de duisternis in.
De straten van South Hills trokken aan me voorbij, beladen met herinneringen aan de man die ik ooit was – de vader die geloofde dat familie op de eerste plaats kwam, wat de kosten ook waren.
Die man was een dwaas geweest.
Bij een rood licht zag ik een jonge vader cadeaus in zijn SUV laden, terwijl zijn kinderen hun gezichten tegen het raam drukten.
Ooit waren Michael en ik dat samen.
Voordat Isabella er was.
Voordat ik een wandelende portemonnee met ongemakkelijke gevoelens werd.
De cijfers bleven zich in mijn hoofd herhalen.
$2.800 per maand.
Vijf jaar lang.
$140.000.
Meer dan Maria en ik ooit voor ons pensioen hebben gespaard.
Weg.
Ik gaf gas toen het licht op groen sprong.
Fifth Street – waar ik mijn huis heb geherfinancierd om hun aanbetaling te kunnen betalen.
Lincoln Street – waar ik een tweede hypotheek heb afgesloten nadat Michael zijn baan was kwijtgeraakt.
‘Maar tijdelijk,’ had hij gezegd.
Isabella had geknikt, haar tas van 700 dollar over haar schouder.
Tijdelijk werd permanent.
Ik reed mijn oprit op, het gebarsten beton leek me uit te lachen.
Binnen voelde het huis leger aan dan ooit.
Mijn telefoon ging.
Isabella.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
