De eerste lach galmde tegen de kroonluchters alsof de hele zaal erom had gevraagd. Het was een luide, zelfverzekerde lach, zo eentje die geen toestemming vraagt omdat ze denkt dat de wereld al van haar is.
‘Ik geef je tien miljoen als je op die piano speelt,’ zei Leonardo Sánchez, nauwelijks zijn kin opheffend, alsof hij naar een speeltje in een vitrine wees.
De zin sloeg aan in Hotel Continental en even stond alles stil. Glazen halfleeg. Gesprekken verstomden. Honderd gezichten draaiden zich tegelijkertijd naar hetzelfde punt: een magere jongen op blote voeten, met opgelapte kleren en handen vol vuil van het werk.
Miguel was ooit een jaar oud en stond naast een enorme, glimmende zwarte Steinway-piano, zo perfect dat hij de plafondlampen weerkaatste als gevangen sterren. Om hem heen ademde de elite van de stad die dure lucht in die rook naar parfum, oude whisky en macht. Miguel daarentegen rook naar goedkope zeep en servicegangen.
Het begon allemaal met een sleutel.
Een half uur eerder was Miguel met zijn moeder, Patricia, via de personeelsingang binnengekomen met een dienblad met glazen en een zak brood, want « het is het beste om iets mee te nemen voor het geval het evenement uitloopt. » Patricia werkte al acht jaar voor cateringbedrijven. Acht jaar lang glimlachte ze zonder dat iemand haar blik beantwoordde, bewoog ze zich zwijgend voort en leerde ze dat er in elegante feestzalen twee soorten mensen zijn: zij die feestvieren en zij die het feest mogelijk maken.
‘Denk er niet eens aan om in de buurt van de piano te komen,’ waarschuwde ze Miguel terwijl ze de tafels dekten. ‘Die piano kost meer dan wij.’
Miguel ging gehoorzaam naar boven. Maar vanbinnen voelde hij een innerlijke drang, alsof zijn naam werd geroepen. Zijn vader, Fernando, was immers muzikant geweest. Vóór het ongeluk. Vóórdat de pijn zijn manier van lopen, slapen en lachen veranderde. Fernando had gespeeld op bruiloften en in opnamestudio’s, op evenementen waar dezelfde handen die nu blenders en televisies repareerden, ooit mensen tot tranen toe hadden geroerd met hun liedjes.
In zijn huis was alles wat nog over was van dat leven een oud keyboard met vastgelijmde toetsen en een notitieboekje vol potloodaantekeningen. En een melodie: een stuk dat Fernando componeerde in de nacht dat Miguel werd geboren. « Het Lied van de Sterren », noemde hij het. Geen van hen was beroemd. Geen van hen was perfect. Maar wanneer Fernando het speelde – op die zeldzame nachten dat de pijn hem toestond te ademen – keerde het hele huis terug naar een andere wereld, alsof het gebroken dak plotseling een heldere hemel had.
Die avond vierde het Continental Hotel Leonardo Sánchez’ grootste triomf: een vastgoeddeal ter waarde van honderden miljoenen. Hij straalde alsof succes een lamp was die alleen hemzelf verlichtte. Met opgeheven glas verkondigde hij: « Wie van ons is geboren om te winnen, neemt wat hij wil. » De menigte applaudisseerde, zoals je doet wanneer niet applaudisseren gevaarlijk is.
Toen betrad de gastpianist, Vittorio Castellani, onberispelijk, een man met geoefende handen en een dromerige blik. Een avond met Chopin stond op het programma en de zaal was betoverd. Miguel, aan de zijlijn, sloot zijn ogen. Hij kende deze muziek omdat zijn vader die hem had geleerd, niet met overdaad, maar met geduld. En zonder het te beseffen, bewoog Miguel zijn vingers in de lucht, elke noot volgend alsof hij een geheime taal ontcijferde.
Toen het applaus verstomde, bleef de piano daar staan, open, alleen, als een mond die wachtte om nog iets te zeggen.
Miguel kwam dichterbij. Niet om iets te laten zien. Niet om gezien te worden. Gewoon om te controleren of schoonheid net zo dichtbij kon klinken. Hij stak een vinger uit en drukte op een toets, de middelste C.
Het briefje was zo netjes dat het pijn deed aan haar borst.
En toen greep een hand zijn arm.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
