Langzaam begon het ijs tussen hen te smelten. Terwijl ze samenwerkten, begonnen ze vanzelf meer te praten. Valentina Sergejevna vertelde verhalen uit Andrejs jeugd en liet oude foto’s zien. Larisa deelde haar toekomstplannen en vertelde over haar werk.
— Weet je, — zei de schoonmoeder eens terwijl ze groenten voor de salade sneed, — ik was eigenlijk bang voor je. Jij bent zo zelfstandig, succesvol. En ik was gewend dat Androesja altijd op mij leunde. Ik dacht dat jij hem van mij zou afpakken.
— Valentina Sergejevna, ik wil Andrej niet afpakken. Ik wil zijn vrouw zijn. En u bent zijn moeder. Dat zijn twee verschillende rollen.
— Ja, dat begrijp ik nu.
De verjaardag verliep geweldig. De gasten waren enthousiast over het eten, Valentina Sergejevna straalde van geluk. En toen ze haar dankwoord uitsprak, vond ze bijzondere woorden voor haar schoondochter.
— Ik wil mijn lieve Larisa bedanken, zonder wie dit feest onmogelijk zou zijn geweest. Zij heeft mij laten zien wat het betekent om een echte familie te zijn.
Larisa voelde tranen opwellen. Misschien was nog niet alles verloren. Misschien konden ze echt een gezin worden.
’s Avonds, toen de gasten vertrokken waren en de afwas gedaan was, kwam Valentina Sergejevna naar Larisa toe.
— Mag ik je omhelzen?
Larisa knikte. De omhelzing was onhandig, maar warm.
— Dank je dat je me een tweede kans hebt gegeven, — fluisterde de schoonmoeder.
— Dank u dat u om vergeving hebt gevraagd.
Op weg naar huis was Andrej in de wolken.
— Larisa, heb je gezien hoe blij mama was? En hoe ze je bedankte? Ik ben zo blij dat jullie eindelijk verzoend zijn.
— We zijn niet verzoend, Andrej. We zijn gewoon met een schone lei begonnen.
— Dat is toch prachtig!
Larisa keek uit het raam naar de nachtelijke stad. Ja, het was mooi. Maar het belangrijkste was dat ze eindelijk begreep: respect moet je echt verdienen. En aan een relatie moeten beide kanten werken.
Een maand later belde Valentina Sergejevna met een onverwacht voorstel.
— Larisa, ik heb me ingeschreven voor computercursussen. Ik wil leren omgaan met internet, met e-mail. Zou jij me misschien helpen met het huiswerk?
— Natuurlijk help ik u, — glimlachte Larisa.
Misschien is familie niet iets waar je in geboren wordt, maar iets wat je maakt. Dag na dag, woord na woord, daad na daad. En soms moet je eerst alles afbreken om opnieuw op te bouwen — op een stevig fundament van wederzijds respect.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
