De stilte die volgde op haar ultimatum was zwaar en dicht, als een niet-ontplofte granaat. Pavel keek haar aan, en zijn gezicht veranderde langzaam. Verwarring maakte plaats voor onbegrip, en daarna verschenen purperrode vlekken van woede op zijn wangen.
Het was alsof hij haar voor het eerst echt zag. Niet zijn lieve, begripvolle Anja, maar een vreemde, onbuigzame vrouw die het had gewaagd hem — hun familie — haar eigen voorwaarden te stellen.
— Dus zo is het dus, — zei hij, en in zijn stem klonk een kil, giftig metaal. — Je bent bereid alles te vernietigen? Onze liefde, onze toekomst? Waarvoor? Voor een gastenlijst? Heb je enig idee hoe kinderachtig dat is? Hoe egoïstisch? Mijn moeder heeft hier haar ziel in gelegd, ze wilde een feest voor iedereen organiseren, en jij… jij spuugt haar gewoon in het gezicht.
Hij sprak, en de woorden kwamen er steeds sneller, steeds feller uit. Hij beschuldigde haar van gebrek aan respect, van kilheid, van het vernietigen van zijn familie nog voor ze er deel van uitmaakte. Hij probeerde haar te raken, haar schuld te laten voelen, haar te dwingen zich te verdedigen, te schreeuwen — om haar weer in die vertrouwde, kleverige modder van ruzie te trekken, waar hij kon winnen.
Maar Anja luisterde niet meer. Zijn stem was voor haar slechts achtergrondgeluid geworden — als het gezoem van de koelkast of het verkeer buiten. Ze keek niet naar hem, maar dóór hem heen, naar haar eigen spiegelbeeld in het donkere glas van het keukenkastje. Ze zag daar een vrouw met een volkomen kalm, bijna onverschillig gezicht.
Er was geen storm in haar, geen pijn, geen woede. Alleen leegte. Een zuivere, steriele leegte op de plaats waar nog een uur geleden liefde had gezeten. Er was een amputatie gebeurd. Snel, zonder verdoving en zonder spijt. Het verrotte deel was verwijderd om de rest te redden.
Zwijgend liep ze om de tafel heen. Pavel zweeg even, verward door haar beweging, denkend dat ze nu wel naar hem toe zou komen, hem zou omhelzen, haar excuses zou aanbieden. Maar ze stopte naast de tafel, bij die vervloekte stapel papieren.
Langzaam, zonder haar blik van hem af te wenden, hief ze haar linkerhand op. Haar vingers waren slank en elegant. Op haar ringvinger glansde dof een kleine diamant op een dun gouden bandje. Het was het symbool van hun toekomst, de belofte die ze elkaar hadden gegeven.
Ze keek naar de ring alsof ze hem voor het eerst zag. Ze draaide hem om haar vinger, en trok hem toen langzaam en bedachtzaam af. Op haar huid bleef een smalle, bleke afdruk achter. Ze gooide hem niet. Ze smeet hem niet op tafel in een dramatisch gebaar.
Ze nam hem voorzichtig tussen duim en wijsvinger en legde hem precies in het midden van het eerste blad van de gastenlijst, boven de naam van een zekere “Tante Valja uit Balakovo”. Het kleine gouden cirkeltje met de steen leek vreemd en ongepast op het volgeschreven papier.
Toen pakte ze de bladen. Eén voor één, zorgvuldig de hoeken rechtleggend. Voor de ogen van de verbijsterde, stilgevallen Pavel begon ze ze te vouwen. Eerst dubbel, zodat de ring binnenin lag.
Daarna nog eens dubbel. Er ontstond een nette, stevige papieren rechthoek. Ze stak dat pakketje naar hem uit. Hij keek van het papier in haar hand naar haar lege, kalme gezicht, en begreep niet wat er gebeurde.
— Geef dit aan je moeder, — zei ze. Haar stem was volkomen vlak, zonder ook maar één trilling. — Laat haar dit toevoegen aan de lijst…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
