— Mijn golfclubs? Mijn favoriete horloges? Meen je dit serieus? — Timur was woedend.
— Dit is niet het moment voor golf, Timur. Denk maar liever na over hoe je het bedrijf kunt redden. Je kunt de tijd ook op je telefoon zien. Geen behoefte aan dure opschepperij nu, — zei zijn vrouw streng.
— Vika! Ik heb maar één vraag! Waarom heb je alleen mijn spullen verkocht? Waarom niet de jouwe? Je hebt een hele verzameling dure handtassen. Als je die verkoopt, kun je een appartement in Moskou kopen! — Timur balde zijn vuisten om zijn woede te onderdrukken.
Hij wilde haar uitschelden, maar geweld tegen een vrouw? Dat was tegen zijn principes. Nooit.
— Wat hebben mijn spullen ermee te maken? Dit zijn jouw problemen, niet de mijne! — Vika bleef geld tellen, telkens haar vinger bevochtigend met speeksel.
— Drie miljoen achthonderdduizend roebel. Dat moet voldoende zijn voor de eerste maand, — glimlachte ze tevreden, terwijl ze het geld netjes in haar tas stopte.
— Wat bedoel je met “voor jou voldoende”? En ik dan? — riep Timur. — Hoe heb je dat alles kunnen verkopen voor drie miljoen achthonderdduizend, als alleen mijn horloge al zeven miljoen waard was?
— Ik herhaal het nogmaals, Timur. Dit zijn jouw problemen. Los ze zelf op. Ik ben een fragiele, kwetsbare vrouw die nu al twee dagen door jou onder stress staat. En vergeet niet mijn moeder te helpen. Ze heeft de hele dag zitten huilen aan de telefoon… — Vika wierp hem een ijzige blik toe, stapte in de auto en reed weg.
Timur belde zijn beste vriend en sprak met hem af in een bar.
— Vanja, ze is helemaal doorgedraaid. Ze behandelt me als een vuilniszak… Heeft mijn spullen verkocht zonder toestemming… En ik wist het, ik wist dat ze alleen bij me was vanwege het geld… — Timur nam een slok bier en keek somber naar zijn vriend.
— Timur, maar ze hield toch van je toen je nog niets had? Vijf jaar lang heeft ze je gesteund, in je geloofd… — antwoordde Ivan voorzichtig.
— Ik keur haar gedrag niet goed, maar misschien moet je proberen haar reactie te begrijpen… — zei Ivan na een korte stilte.
— Er valt hier niets te begrijpen… — Timur brak een stukje gedroogde vis af en zwaaide ermee in de lucht alsof hij zijn punt extra kracht wilde bijzetten. — Vika is gewoon ondankbaar. Ik had iets totaal anders verwacht.
— Wat dan precies? — Ivan bestelde nog twee biertjes en keek aandachtig naar zijn vriend.
— Ik dacht dat ze me zou steunen, me moed in zou spreken. Iets zou zeggen als: “Ik ben bij je, lieverd! We slaan ons er samen doorheen!”… Maar in plaats daarvan — een storm van verwijten. — Timur steunde met zijn hoofd op zijn hand en volgde met een lege blik de obers die heen en weer liepen.
— Geef haar wat tijd… Misschien is ze echt in paniek omdat ze zich onveilig voelt. Misschien komt ze over een paar dagen bij zinnen en gaat ze je steunen, — stelde Ivan voor, in een poging zijn vriend wat gerust te stellen.
— Weet je, Vanja, ik heb deze hele test bedacht omdat ze de afgelopen zes maanden zo kil is geworden. Altijd prikkelbaar, altijd ontevreden. Cadeaus neemt ze aan alsof ze recht heeft op meer… Alleen maar kritiek… — Timur draaide zijn glas in zijn hand terwijl hij naar de amberkleurige vloeistof keek.
— Ik dacht dat deze test alles op z’n plek zou zetten. Als ze me niet zou steunen, wist ik dat het voorbij was. We hebben met advocaten een maand lang gewerkt aan een regeling, zodat ze bij een scheiding niets zou krijgen… — Timur haalde zijn telefoon tevoorschijn, keek op de klok en stond resoluut op.
— Goed, broer, ik moet gaan. Heb nog wat werk af te ronden. — Hij rekende af, gaf zijn vriend een omhelzing en vertrok.
Zodra Timur de deur uit was, haalde Ivan snel zijn telefoon tevoorschijn en belde Vika.
— Vika, luister goed! Timur bedriegt je. Er zijn helemaal geen problemen. Het is allemaal een test. Hij wil weten of hij van je moet scheiden of niet, — riep Ivan gejaagd in de telefoon.
— Als je nu weggaat of als hij de scheiding aanvraagt, dan blijf je met lege handen achter. We blijven dan met lege handen achter. Je moet het allerliefste poesje ooit zijn, zodat hij smelt en je vergeeft.
— Zodra ik weet waar hij zijn geld verstopt heeft, vraag je de scheiding aan. Dan pakken we de helft van zijn vermogen en leven we het leven waar we altijd van droomden. Ik hou van je! — Ivan hing op, pakte een stuk gedroogde vis en nam er peinzend een hap van. Toen sloeg hij met zijn hand op tafel en schold Timur uit met alle scheldwoorden die hij kende.
Ondertussen stond er een onopvallende man op van het tafeltje naast hen. Hij liep het café uit en begaf zich richting Timurs auto…
— Timur Vladimirovitsj, alles is bevestigd. Ze zijn in samenspanning. We hebben nu een opname van hun gesprek, — zei de man en zette de audiorecording op zijn telefoon aan. Het was rumoerig in de bar, maar Ivan sprak zo emotioneel dat elk woord duidelijk te horen was.
— Eén ding begrijp ik niet, Leonid Stepanovitsj… — Timur zat op de achterbank van zijn representatieve sedan, terwijl hij een plastic fles water stevig vasthield. — Waarom hebben wij zelf gezegd dat er geld is? Nu gaan ze zoeken. Een scheiding wordt moeilijker om te regelen…
— Dat had ik ook al voorzien. Ze zullen het geld niet vinden, hoe hard ze ook zoeken. En als ze iets vinden, zijn het zulke ingewikkelde constructies met offshore bedrijven dat die activa formeel niet van u zijn. U hebt niet voor niets tien miljoen betaald aan de adviseur voor het opzetten van het geldwegsluizingsplan… — Leonid Stepanovitsj grijnsde.
— Het huis staat geregistreerd op het bedrijf, net als alle auto’s. Volgens de papieren behoort het bedrijf niet aan u. Op uw rekening staat driehonderdduizend roebel. Die hebt u zo opgemaakt. Wij kennen ons vak, Timur Vladimirovitsj. Alles is onder controle. Maak u geen zorgen. — De man schudde Timur stevig de hand en stapte uit de auto.
— Klaarmaken voor de finale actie? — Leonid Stepanovitsj keek lachend door het raam.
— Ja, laten we dat doen. Vandaag maken we het af, — antwoordde Timur, leunde achterover in zijn stoel en sloot zijn ogen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
