— Denken ze soms dat ze via mijn geslachtsdeel het paradijs binnenkomen? Ik ben geen melkkoe! — Timur grijnsde en drukte vastberaden op de deurbel.
— Lieverd, is er iets gebeurd? Je lijkt gespannen vandaag, — begroette Viktoria hem, die meteen de verandering in zijn stemming opmerkte.
— Vika, we moeten praten. — Zonder zich uit te kleden liep Timur de woonkamer in, waar de weelderige inrichting scherp afstak tegen zijn sombere gezichtsuitdrukking.
— Wat is er aan de hand? — vroeg Viktoria, verstijfd in de deuropening, terwijl een koude rilling over haar rug trok.
— Problemen met de zaak… — De man liet zich zwaar in een fauteuil zakken en bedekte zijn gezicht met zijn handen. — Een van de projecten is mislukt. We lijden enorme verliezen.
— Wat bedoel je: mislukt? Wat voor verliezen? — Vika ging naast hem zitten en pakte zijn hand.
— Vandaag heb ik de helft van het personeel moeten ontslaan. Ik heb geen geld om hun salarissen te betalen. Het project waarin we het geld van de investeerders hebben gestoken… De gemeente heeft de bouw stilgelegd. Ze hebben een aantal overtredingen gevonden… — Timur zuchtte, kon zijn vrouw niet aankijken en staarde naar de marmeren vloer, alsof daar antwoorden te vinden waren.
— En wat betekent dat voor ons? — vroeg Viktoria voorzichtig, terwijl haar hart sneller begon te kloppen.
— Twee berichten: een goede en een slechte. Met welke zal ik beginnen? — Timur vermeed haar blik en probeerde kalm te blijven, al kolkte het vanbinnen.
— Met het slechte, — antwoordde ze na een korte pauze.
— We hebben bijna geen geld meer. Al mijn rekeningen zijn bevroren. Vanmorgen ben ik ondervraagd door de politie… — Zijn stem klonk dof, alsof hij het zelf nog nauwelijks kon geloven.
— En wat zou dan in hemelsnaam het goede nieuws moeten zijn? — vroeg Vika verbaasd.
— Nou… Ik ga niet de gevangenis in, — probeerde Timur te grappen, terwijl hij haar aankeek.
— Nou, wat een opluchting! — snauwde Viktoria. Ze stond op, liep naar de bar en schonk zichzelf een royale portie single malt whisky in.
— Hoe moeten we leven als alle rekeningen bevroren zijn? Heb je daarover nagedacht toen je met die bouwavonturen begon? — Ze dronk haar glas in één teug leeg.
— Wie had zo’n afloop kunnen voorzien? — Timur schudde zijn hoofd, alsof hij zich tegenover zichzelf moest verantwoorden.
— Timur! — Vika kon zich niet inhouden en vloekte. — De kalkoen dacht ook dat alles goed ging, tot hij in de kokende pan belandde!
— En wat wordt nu ons gezinsbudget? — vroeg ze met hysterische ondertoon.
— Drie- tot vijfhonderdduizend roebel per maand… Maar het exacte bedrag moet ik nog berekenen… — Timur krabde aan zijn baard en keek peinzend uit het raam, waar drie hoge dennen trots op hun perceel stonden.
— Wat?! Drie- tot vijfhonderdduizend?! — Vika verhief haar stem. — Alleen mijn uitgaven zijn al meer dan een half miljoen! Manicure, schoonheidssalons, chauffeur, fitness, schoonheidsspecialist… En dan heb ik het nog niet eens over nieuwe jurken!
Ze schonk zich opnieuw whisky in en dronk het in één teug op.
— Voorzichtig met de drank, — waarschuwde Timur. — Morgen heb je een helse kater. En zulke dure dranken kunnen we straks niet meer betalen.
— Hoe lang gaat dit duren? Hoe lang blijven we arm? — Vika was duidelijk buiten zichzelf van woede.
— Ik weet het niet, liefje. Ik begrijp het zelf ook nog niet… We zullen wel zien… — Timur schudde zijn hoofd en nam een kleine slok uit zijn glas.
— “We zullen wel zien”? Noem jij dit “leven”? Door jou, oen, moeten we nu overleven! — Vika leegde opnieuw haar glas en zette het luid op de salontafel.
— Gelukkig hebben we geen kinderen. Hoe had ik dit aan hen moeten uitleggen? — zei ze hardop en verdween in de slaapkamer.
— Zo’n reactie had ik wel verwacht, — mompelde Timur met een scheve grijns. — Benieuwd wat haar moeder morgen zal zeggen…
De volgende ochtend werd Timur gewekt door het aanhoudende bellen van zijn schoonmoeder. Marina Georgievna stond altijd vroeg op. Nadat ze het ochtendbericht van haar dochter had gelezen — waarin de ‘nieuwe levenssituatie’ kleurrijk werd beschreven — begon ze Timur meteen te bellen.
— Wat bedoel je met “je bent nu arm”? — riep ze, zodra Timur opnam. — En wie betaalt dan mijn hypotheek?
— Neem een lening bij de bank tot ik alles heb opgelost. Of verkoop dat oude appartement… Dat staat toch leeg… — antwoordde Timur lui, terwijl hij zich uitrekte in bed.
— Hoe durf je mij zo in de steek te laten! Ben je helemaal gek geworden? — foeterde Marina Georgievna. — Hoe moet ik nu leven? Jij, mislukt bouwertje, waar dacht je mee toen je dit project begon? We hadden het zo goed!
— Het was een daad van goede wil, Marina Georgievna. Ik had geld over en heb jullie geholpen om naar Moskou te verhuizen. Ik was helemaal niet verplicht dat te doen, — kaatste Timur terug terwijl hij de luidspreker aanzette en naar de badkamer liep om zijn tanden te poetsen.
— Niet verplicht? Jij stanst die huizen uit alsof het een fabriek is! Een woning regelen is gewoon jouw plicht! — klonken de hysterische kreten uit de slaapkamer.
— Zeg nu meteen wanneer er weer geld komt! — siste zijn schoonmoeder in de telefoon…
— Op dit moment weet ik nog niets, Marina Georgievna. Ik moet gaan. Ik bel later terug, — zei Timur en beëindigde het gesprek, waarna hij onverstoorbaar zijn ochtendroutine vervolgde.
Zijn vrouw was niet thuis. Na het ontbijt ging Timur naar kantoor om leiding te geven aan zijn bedrijf, waarvan hij dacht dat het nog steeds floreerde. Maar in de middag wachtte hem een verrassing die hij zich niet eens kon voorstellen.
Tot zijn schrik ontdekte Timur dat er uit huis een aantal waardevolle spullen en accessoires verdwenen waren. Zijn spullen.
— Vika, waar zijn mijn horloges? Waar zijn mijn golfclubs? Waar is mijn aktetas van krokodillenleer? — Hoe verder Timur het huis doorzocht, hoe meer hij miste.
— Ik heb ze verkocht, Timur. Ik moet toch ergens van leven, — antwoordde Vika kalm, terwijl ze in de woonkamer zat en biljetten van vijfduizend roebel natelde.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
