Ik begon te scrollen. En toen – mijn wangen werden warm. Dáár was het.
Talloze berichtjes van iemand die in zijn contacten ‘Koningin’ heette. De Koningin stuurde hem meer berichten dan de bank.
Ik durfde de tekst niet te lezen. Bang voor wat ik zou ontdekken. Dus ik keek naar de oproeplijst. Hij belde haar. Zij belde hem.
Het voelde alsof het licht in mij doofde. Mijn borst kneep samen. Verraad is als fysieke pijn. Ik werd misselijk. Kon ik iets sterks drinken?
Voorzichtig – alsof ik een granaat teruglegde – plaatste ik de telefoon op de ladekast. En toen stond hij ineens in de deuropening.
Alleen een natte handdoek rond zijn middel. Verrast. Verraden.
Hij zag me, keek naar het toestel, toen weer naar mij. Zijn ogen vroegen:
— Wat is er?
Zonder hem ruimte te geven om zich te verdedigen, zei ik:
— Wie is die Koningin? En waarom woont ze in jouw telefoon?
Hij keek me aan alsof ik een kast was die plots begon te praten. Een stilte volgde – dramatisch, pijnlijk.
— Gaat het wel goed met je? – vroeg hij uiteindelijk.
— Dit had ik nooit van je verwacht, — zei ik met een brok in mijn keel.
Mijn hart bonsde in mijn borst. Tien jaar… Tien jaar samen…
Hij liep naar de ladekast, pakte zijn telefoon en drukte op een knop.
Ik kneep mijn ogen dicht. Hij belt haar, dacht ik. Om te zeggen dat ik alles weet.
Maar toen… ging míjn telefoon af.
Ik opende mijn ogen en zag: ‘Koningin’ belt.
Mijn man hield zijn telefoon voor mijn gezicht. En toen herinnerde ik me iets.
Zo noemde hij me vroeger.
In de eerste jaren van ons huwelijk.
Zijn Koningin Margaretha.
Omdat ik Margaretha heet.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
