Ik ben een goede echtgenote. Ik hou van mijn man en ik vertrouw hem.
Ik heb nooit gezocht naar vreemde haren op zijn jas, nooit zijn telefoon doorgespit.
Tot die dag
Ik was naar de bank gegaan om een nieuwe kaart aan te vragen. Ik trok een nummertje en ging op de bank zitten wachten. Naast mij zaten twee vrouwen, rond de veertig, duidelijk opgewonden. Al snel begreep ik waarom: de een had ontdekt dat haar man vreemdging. De ander leefde mee, al had ik het gevoel dat ze er zelf ook het hare van dacht.
Natuurlijk ving ik hun verhitte gesprek op.
De man van de bedrogen vrouw was laatst thuisgekomen met glinsterende ogen en een ontbrekende knoop aan zijn overhemd. Vermoedelijk in alle haast of hartstocht losgerukt – of misschien wel afgebeten.
Toen hij onder de douche stond, greep de vrouw zijn telefoon. Ze vond verdachte berichtjes en gemiste oproepen. En hij… hij gaf het meteen toe.
— Ja, er is een ander. Ik hou van haar. Het spijt me.
“Tien jaar heb ik hem gegeven,” fluisterde de vrouw verslagen. “En hij…”
Op dat moment verscheen mijn nummertje op het scherm, en ik stond op en liep weg – weg van dit gesprek. Maar het liet me niet los.
Ik ben ook net over de veertig. Binnenkort vieren mijn man en ik ons tinnen huwelijksjubileum. En ineens begon het te kriebelen in mijn hoofd… en in mijn hart.
Die avond kwam hij laat thuis. Ik keek hem scherp aan. Zijn ogen glommen niet – ze waren zwaar van vermoeidheid. Doodmoe, zoals hij zei. Maar waarvan?
Net als in het verhaal van de vrouw in de bank, ging ook mijn man douchen. En ik… ik nam zijn telefoon.
Mijn handen beefden. Ik schaamde me. Dit is niets voor mij. Maar als je ‘A’ zegt…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
