— Weet je… elke dag ben ik bang dat ik wakker word en jij er weer niet bent.
Lena keek naar beneden.
— Ik was ook bang. Dat jullie me niet zouden accepteren. Dat jullie me niet zouden vergeven.
— Sukkeltje, — zei hij zacht. — Hoe kun je je eigen dochter nou niet vergeven?
Op een dag haalde Olga winterkleding van de zolder en stuitte op een oude doos. Binnenin lag een leren dagboek — versleten, met Lena’s handschrift.
In eerste instantie wilde ze het sluiten. Maar toen opende ze het lukraak.
‘Ik werkte als schoonmaakster, later in de keuken. Ik woonde in een hoekje bij een oude dame met katten. Soms leek het alsof ik allang dood was. Ik wilde terugkomen. Maar ik had niet genoeg kracht…’
‘Toen Artiem geboren werd, voelde ik weer dat ik nodig was. Ik zwoer: als het lot me een kans geeft — zal ik terugkomen. Alles uitleggen. Zelfs na twintig jaar.’
Olga zat lang met het dagboek. Toen ging ze naar de keuken, zette thee en omhelsde haar dochter stilletjes.
— Verdwijn niet meer, hoor je?
Lena knikte, sprakeloos.
Een paar maanden later stond er een man op de drempel van het huis. Lang, met grijzend haar, en ogen vol verleden. Nikolaj deed open en begreep meteen: dit was een deel van hun familiepijn.
— Hallo. Mijn naam is Stanislav. Ik… kende Lena. In 1990. Het spijt me.
Ze gingen op een bankje zitten. Lena kwam later naar buiten, zag de gast en werd bleek.
Stanislav vertelde dat hij de jongen was op wie Lena verliefd werd tijdens het eindexamenfeest. Hij had haar vrijheid zonder regels beloofd. Maar liet haar vallen. Verdween toen het moeilijk werd. Pas jaren later ontdekte hij dat ze een zoon had.
— Ik vraag niet om vergeving. Ik wilde alleen dat jullie wisten: ik ben ook niet vergeten.
Lena zweeg lang. Toen zei ze rustig:
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
