Hongerig zwart meisje vond hem neergeschoten en met zijn tweeling in zijn armen — ze wist niet dat hij de miljardair was. Skye Jackson nam altijd de lange route naar huis. – BICHNHU
. « Medisch, juridisch en emotioneel. Daarom is Skye hier. »
Verschillende hoofden draaiden zich naar haar om. Op sommige gezichten flikkerde nieuwsgierigheid op, op andere irritatie.
‘Ze is minderjarig,’ zei een vrouw scherp. ‘Dit is toch ongepaste druk?’
Skye’s vingers woelden in de zak van haar hoodie. Ze voelde de rand van het kaartje met zilveren rand dat daar verborgen zat. Haar hart bonkte in haar keel, maar ze herinnerde zich wat Amara haar had verteld.
Zeg gewoon de waarheid.
‘Ik ben hier omdat ik ze heb gehoord,’ zei Skye. Haar stem was zacht maar duidelijk.
“De tweeling. Niemand anders deed het. Ik ging naar hen toe, terwijl ik naar huis had kunnen gaan.”
Dat is de enige reden dat ik hier ben. Ik ben hier niet om iemands baan af te pakken. Ik ben hier om ervoor te zorgen dat ze terechtkomen bij mensen die ook naar hen luisteren.”
Even was het stil.
Tot ieders verbazing knikte een ouder bestuurslid aan het uiteinde van de tafel eenmaal. « Goed gezegd, » mompelde hij.
De vergadering duurde langer dan welke les Skye ooit had meegemaakt. Volwassenen strooiden met termen als fiduciaire plicht, publiek imago en crisiscommunicatie. Amara vertaalde de belangrijkste punten zo fluisterend als ze kon.
Ondanks alles bleef Skye denken aan simpelere dingen: een klein handje dat zich vastklampte aan het koordje van haar hoodie,
Oma’s vermoeide handen trilden als ze boodschappen droeg, de manier waarop haar vader haar naam in de laadruimte fluisterde alsof het iets kostbaars was in plaats van iets wat hij jarenlang had vermeden.
Aan het eind was er nog niets definitief besloten – in het bedrijfsleven gaat het zelden
zo snel. Maar één ding was duidelijk: Skye Jackson was niet langer onzichtbaar. En sommige mensen in die zaal voelden zich daar erg ongemakkelijk bij.
Haar vader werd wakker door het geluid van een zacht geruzie.
Skye zat op een stoel naast zijn ziekenhuisbed en schilde een sinaasappel op een servet. Amara stond met een dokter bij de deur, hun stemmen zacht maar indringend.
‘Het gaat goed met me,’ zei hij. ‘Of het komt goed. We moeten ons nu op de tweeling concentreren.’
‘Het gaat niet goed met u,’ antwoordde de dokter. ‘U bent neergeschoten. Uw lichaam hoort niet thuis in een crisisrapport.’
Skye schraapte haar keel.
Beide volwassenen keken om.
‘Je bent wakker,’ zei haar vader. Zijn stem was hees, maar klonk nu warmer. ‘En ik zie dat je mijn fruit steelt.’
‘Je lag te slapen,’ zei Skye. ‘Ik vond het zonde om er iets aan te doen.’
De dokter schudde zijn hoofd met een kleine glimlach en liet hen alleen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
