Ze wordt wakker van een luide stem: “Hé, wat doe je hier?” Voor haar staat een man van rond de veertig in een viezig T-shirt en met een rood gezicht — waarschijnlijk iemand die deze kelder zijn thuis noemt. Hij jaagt haar weg, dreigt de politie te bellen. Alice beseft dat het hier te gevaarlijk is. Ze staat op, neemt haar kind in haar armen en gaat naar buiten.
De nacht is koel. Alice loopt zonder doel, alleen maar geleid door wanhoop. Ze overweegt even om naar een opvangcentrum te gaan, maar verwerpt die gedachte meteen — ze is bang dat haar kind haar wordt afgenomen. Dat kan ze zich niet permitteren. Ze loopt langs woongebouwen totdat haar oog valt op een raam waar warm licht doorheen schijnt. Op de vensterbank staan bloemen, en achter het glas ziet ze het silhouet van een oudere man.
“Misschien kunnen ze hier helpen?” flitst het door haar hoofd. Ze verzamelt al haar moed en klopt aan. De deur opent zich langzaam, en een vriendelijke oudere man kijkt haar aan. Hij bekijkt haar aandachtig, en vervolgens het kind. Op haar zachte woorden “Ik heb geen plek om te slapen,” reageert hij niet met afwijzing, maar met een luisterend oor. Alice barst in tranen uit en vertelt hem alles – vanaf het begin tot deze verschrikkelijke nacht.
De man luistert stil en overhandigt haar een klein pakket: een oude, warme trui, een paar appels en een bundeltje geld. Hij zegt: “Vroeger heeft iemand mij geholpen. Nu is het mijn beurt.”
Later, zittend bij een klein elektrisch kacheltje, kijkt Alice naar haar spiegelbeeld in een doffe spiegel – haar haar is vuil en in de war, net als haar leven. Maar voor het eerst voelt ze geen wanhoop, maar hoop. In haar hart groeit vastberadenheid: voor haar dochter en voor zichzelf zal ze het redden. Dit is niet het einde. Het is het begin.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
