— Familie betekent wederzijds respect, — antwoordde Marina kalm. — Kijk om u heen. Vindt u dit respect voor mijn huis? Voor mijn werk?
— O, daar gaan we weer! Huis, werk! — sneerde Polina, terwijl ze denkbeeldige tranen wegveegde. — Jij vindt alleen geld en spullen belangrijk!
— Stil! — bulderde de vader. — Marina, dit zijn allemaal kleinigheden. Rommel kan opgeruimd worden, tapijten kunnen gereinigd worden. Menselijke relaties zijn belangrijker. Je zus en haar man zijn je familie. En ze blijven hier wonen tot ze weer op de been zijn. Dat is mijn besluit!
Hij keek haar aan alsof ze nog steeds vijftien was — iemand die op haar plek gezet kon worden.
Maar er was iets veranderd. Marina keek terug, zonder een spoortje angst.
— Papa, dit is mijn appartement. En hier neem ík de beslissingen, — zei ze zacht maar glashelder.
— Wat?! — vaders gezicht liep paars aan. — Durf jij mij tegen te spreken? Ik zal…!
— Sergej, kalmeer, — greep de moeder in, om zich vervolgens tot Marina te wenden. — Meisje, denk toch na. Je breekt de familie. Je zet ons allemaal te schande! Wat zullen de mensen wel niet zeggen?
— Het kan me niets schelen wat mensen zeggen, — sprak Marina vastberaden. — Ik wil mijn eigen leven leiden, in mijn eigen huis. En ik laat niemand meer op mijn nek zitten. Ik heb ze een week gegeven. Die termijn blijft staan.
Een zware stilte viel.
Polina keek haar aan met openlijke haat.
Gleb kruiste zijn armen over zijn borst en zijn smalende grijns bevroor op zijn gezicht. Hij was er zeker van dat vader nu wel de juiste woorden zou vinden om Marinas koppigheid te breken.
— Goed, — siste Sergej Ivanovitsj terwijl hij overeind kwam. — Of jij biedt nu onmiddellijk je excuses aan je zus aan en we vergeten dit belachelijke gesprek, of…
— Of wat? — vroeg Marina, terwijl ze haar kin iets verhief. — Je schrapt me uit het testament? Je ontneemt me de erfenis? Papa, ik zorg al lang voor mezelf. Ik heb niks van jullie nodig.
Behalve één ding: dat jullie mijn persoonlijke grenzen respecteren.
Het was een klap onder de gordel.
Vader verstijfde, de woorden stokten hem in de keel.
— Goed, — zei Marina eindelijk na een lange pauze, terwijl ze hen één voor één met een ijskoude blik langsging. — Blijkbaar komen we er op een normale manier niet uit. Dan zal het anders moeten. Ik heb vanmorgen een advocaat geraadpleegd.
Bij het woord advocaat veranderden hun gezichten onmiddellijk. De grijns verdween van Glebs gezicht. Polina stopte met jammeren en keek haar zus met grote ogen aan.
— Hij legde me uit dat, aangezien zij hier niet ingeschreven staan en geen huurcontract hebben, hun verblijf in mijn appartement onrechtmatig is. Als ze niet vrijwillig vertrekken binnen de gestelde termijn, heb ik het volste recht om de politie te bellen en hun spullen op de galerij te zetten. Dat heet ‘eigenrichting’, en daarvoor kunnen zij een administratieve boete krijgen. Dus de keuze is aan jullie. Of jullie vertrekken netjes, of jullie vertrekken met de wijkagent erbij.
Ze sprak kalm en vastberaden, elk woord viel in de stilte als een steen in water. Ze zag hoe in de ogen van haar vader woede plaatsmaakte voor verwarring, en in die van haar moeder voor angst. Ze waren gewend aan haar inschikkelijkheid, aan haar bereidheid zichzelf op te offeren. Maar ze hadden niet verwacht dat hun gehoorzame, verantwoordelijke oudste dochter ineens een ruggengraat van staal had — en de wet had leren lezen.
Het woord politie hing zwaar in de lucht en zoog de laatste druppels zuurstof op. Er viel een dodelijke stilte, dik en ondoordringbaar, doorbroken slechts door het tikken van de klok aan de muur. De vader keek Marina aan alsof hij haar voor het eerst zag — niet als zijn volgzame kind, maar als een vreemde met een onverzettelijke kern van staal.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
