Een nachtzuster maakte die avond een foto die meteen de wereld schokte: Nicholas leek op een baby van drie maanden in vergelijking met zijn piepkleine zussen. Die foto bracht het hele verhaal van de familie Crudz aan het rollen.
De volgende ochtend stonden de journalisten al voor de deur van het ziekenhuis. Lokale en nationale verslaggevers wilden alles weten over de “reusachtige baby”. Sommigen noemden het een wonder, anderen een teken van boven. Er waren zelfs religieuze groepen die beweerden dat de baby een “voorteken van onheil” was, en opriepen om hem te mijden.
De familie stond ineens midden in de belangstelling.
Al snel werd bekend dat Duke werkloos was en dat hun woonruimte volstrekt ongeschikt was voor drie kinderen — zeker als één van hen abnormaal groot was. Een activist startte een inzamelingsactie. Binnen drie dagen werd er meer dan 50.000 dollar opgehaald.
De overheid nam de familie op in een huisvestingsprogramma. De bouw van een nieuw huis begon: verstevigde vloeren, brede deuropeningen, meubels met afwijkende maten — alles afgestemd op de verwachte groei en bouw van Nicholas.
Dokter Rumez gaf in een interview toe: “Dit is zo’n geval waarbij je je realiseert hoeveel we nog niet weten. De echo’s toonden twee kinderen, twee hartslagen. Misschien lag Nicholas zó dat hij op geen enkel moment zichtbaar was, vanuit geen enkele hoek.”
Sommige experts vermoeden dat zijn ontwikkeling vertraagd verliep en dat hij zich in de eerste en tweede trimesters ‘verstopte’ achter zijn zussen. Er zijn ook theorieën over technische fouten bij de apparatuur. Maar iedereen is het over één ding eens: dit is een uniek geval. Hij wordt nu onderzocht door endocrinologen, verloskundigen, prenatale ontwikkelingsspecialisten en zelfs genetici.
Een halfjaar na zijn geboorte groeide Nicholas nog steeds in razend tempo. Volgens voorlopige gegevens woog hij op zes maanden al meer dan 12 kilo. Een medisch team volgt hem regelmatig op, en het gezin ontvangt financiële steun voor hun deelname aan wetenschappelijk onderzoek.
Een documentaireteam uit Los Angeles sloot een contract met de familie Crudz voor het maken van een film over hun verhaal. Dat leverde extra inkomen op en gaf Duke de kans voorlopig thuis te blijven.
Maar publieke aandacht is niet altijd een zegen.
Sommige buren houden nog steeds afstand. Ze fluisteren: “Dat kan toch niet waar zijn.” Maar de meeste mensen steunen het gezin: ze brengen eten, speelgoed, luiers. En het belangrijkste — warmte en medeleven.
“We verwachtten er twee, en kregen er drie. En één ervan — degene die ons leven op zijn kop zette,” zegt Stephanie.
De familie Crudz woont nu in hun nieuwe huis en probeert langzaam te wennen aan een werkelijkheid waarvan ze nooit hadden durven dromen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
