“Leeft hij? Leeft hij echt?” vroeg Stephanie terwijl ze probeerde een glimp op te vangen van de pasgeborene achter de ruggen van de artsen.
“Ja,” antwoordde dokter Hilory Rumez. “Hij leeft. Maar… hij is ongewoon.”
Toen Stephanie en haar man Duke Crudz de kraamafdeling verlieten met twee dochters in hun armen, kon niemand — noch de verloskundige, noch de artsen, noch de moeder zelf — vermoeden dat de bevalling nog niet voorbij was. Er wachtten hen nog weeën… en nog een baby.
Slechts 48 uur na ontslag lag de jonge moeder opnieuw in het ziekenhuis. De reden: plotselinge, hevige weeën en scherpe pijnen. Stephanie dacht dat het om complicaties na de bevalling ging. Maar de pijn werd erger en haar lichaam gedroeg zich alsof er opnieuw een bevalling begon.
Het stadje Maplewood, in New Hampshire, stond nooit bekend om medische wonderen. Hier verliep alles volgens schema: van schoolbellen tot de eerste vorst. En juist op deze gewone plek voltrok zich een van de meest opmerkelijke medische verhalen van de moderne tijd.
Stephanie Crudz verwachtte een tweeling. Alle echo’s tijdens haar zwangerschap bevestigden: er zaten twee meisjes in haar buik. Ze hadden al namen: Trisha en Sophie. Beiden werden gezond geboren in een privékliniek onder toezicht van dokter Hilory Rumez — een ervaren verloskundige met twintig jaar praktijk. De bevalling verliep zonder complicaties: zes uur pijn, tranen, schreeuwen — en twee gezonde meisjes van elk 2,3 kilo.
Het gezin keerde terug naar huis — een bescheiden eenkamerappartement, waar twee wiegjes naast het bed van de ouders stonden. Ze waren moe, maar gelukkig. De meisjes werden om de beurt wakker, en Stephanie had wekenlang nauwelijks geslapen. Duke, die zijn baan een maand voor de bevalling was kwijtgeraakt, hielp waar hij kon.
Maar op de ochtend van de derde dag kreeg Stephanie opnieuw herkenbare weeën.
Bij aankomst in het ziekenhuis was dokter Rumez verbaasd. Stephanies buik was nog steeds rond — niet ongebruikelijk na een bevalling — maar bij een nieuwe echo zagen ze iets ongelofelijks: er zat nog een kind in haar baarmoeder.
— Dat kan niet… Ik heb toch al gebaard? — fluisterde Stephanie geschokt.
Maar de metingen bevestigden het: er zat nog een baby in haar lichaam. Hoe was dit mogelijk? Waarom had niemand hem gezien tijdens de echo’s of bij de bevalling? Niemand had een verklaring.
Na drie uur pijnlijke weeën beviel Stephanie opnieuw. Een jongetje werd geboren. En dit was niet zomaar een derde kind — dit was een wonder.
De medische staf verstijfde. Er viel een stilte in de kamer, onderbroken door de krachtige kreet van de pasgeborene. Daarna begon de chaos: drukte, telefoontjes, tranen van de vader, en de ongelovige blik van Stephanie, die het nauwelijks kon bevatten.
Ze noemden hem Nicholas. Hij woog 6,4 kilo — bijna drie keer zoveel als zijn zussen. Ter vergelijking: bij een drieling ligt het geboortegewicht gemiddeld tussen 1,3 en 2,3 kilo. Zo’n zwaar kind als deel van een drieling is een waar medisch fenomeen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
