Hij luisterde een paar seconden naar het snelle, verontwaardigde gepraat aan de andere kant van de lijn, af en toe instemmend. Zijn gezicht kreeg langzaam weer een zelfverzekerde uitdrukking. Hij was niet langer slechts een man die met zijn vrouw ruziede, maar een gezant van goede wil, met achter zich een machtige staat in de persoon van zijn moeder.
— Ja… Ja, ik ben het er ook mee eens… Goed, mama. Nu, — hij legde de telefoon neer en stak hem met een overwinnaarsblik uit naar zijn vrouw. — Hier, mama wil met je praten.
Vera pakte de telefoon zonder enige aarzeling van hem aan. Ze bracht hem naar haar oor, zonder van houding te veranderen.
— Goedendag, Galina Ivanovna, — haar stem was rustig en beleefd, maar de beleefdheid straalde een ijzige kou uit…
Ze luisterde zwijgend naar de tirade die uit de speaker kwam. Anton keek haar aan, wachtend tot er spijt op haar gezicht zou verschijnen. Maar haar gezicht bleef ondoordringbaar.
— Ik hoorde dat jullie de spullen van Sveta al hadden ingepakt, — sprak Vera kalm en onderbrak het monoloog van haar schoonmoeder. — Jullie kunnen weer uitpakken. Ze pauzeerde kort, zodat de gesprekspartner het kon laten doordringen. — Nee, Galina Ivanovna, u begrijpt me verkeerd, — vervolgde ze met dezelfde dodelijk beleefde toon. — Uw dochter zal niet in míjn huis wonen. Geen enkele dag. En dit besluit is definitief. Het beste voor u.
Met deze laatste woorden drukte Vera op de ophangknop en stak de telefoon terug naar de verbijsterde Anton. De zelfverzekerde grijns op zijn gezicht sloeg eerst om in verwarring, en daarna in pure shock. Zijn wereld, waarin een telefoontje naar mama elk probleem oploste, stortte in één klap in.
Anton liet langzaam zijn hand met de telefoon zakken en keek naar Vera alsof hij haar voor het eerst zag. Alsof er onder het masker van zijn vrouw, met wie hij vijf jaar getrouwd was geweest, een totaal onbekend, gevaarlijk wezen schuilging. In zijn ogen was niet alleen shock te zien, maar diepgaande, bijna kinderlijke verbijstering. Zijn wereld, zo eenvoudig en begrijpelijk, waarin mama de hoogste arbiter en bron van onbetwistbare waarheid was, was in dertig seconden van het telefoongesprek gebarsten en in stof uiteengevallen.
— Jij… wat heb je gedaan? — fluisterde hij. Zijn stem was krachteloos, enkel echo van ingestorte hoop. — Je bent zo tegen mijn mama geweest… Zo… Jij…
De woede die de verbijstering verving, was niet luid, maar zwaar, benauwend. Hij schreeuwde niet. Hij kwam dichterbij, zijn stem sissend van woede, waardoor zijn woorden nog dreigender klonken.
— Je had dat niet mogen doen. Begrijp je dat? Geen enkel recht om zo tegen haar te praten. Zij is mijn moeder! Zij heeft mij leven gegeven, zij heeft me opgevoed! En jij, wie denk jij wel dat je bent om haar te vertellen wat ze moet doen?!
Vera deinsde niet terug. Ze hield zijn blik stand, waarin machteloze woede borrelde. Al haar opgebouwde spanning en jarenlange irritatie verdwenen. Op de plek van die emoties ontstond leegte, koud en helder. Ze keek naar haar man en zag geen volwassen man, maar een gekwetst jongetje van wie het belangrijkste speelgoed – het moederlijke gezag – was afgenomen.
— Ik ben je vrouw, Anton. Tenminste, dat dacht ik, — haar stem was vlak, bijna kleurloos. — Ik dacht dat toen we trouwden, we ons eigen gezin zouden creëren. Ons eigen huis. Onze eigen regels. Maar ik had het mis. Ons gezin heeft nooit bestaan. Het was gewoon een dochteronderneming van haar familie, waarbij jij de uitvoerend directeur bent, en zij de CEO. En alle beslissingen komen van bovenaf.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
