— Sinds wanneer beslist jouw moeder eigenlijk wie er wel of niet in ons huis mag wonen?! Mijn broer mocht vanwege haar niet eens een week bij ons blijven, maar jouw zus komt hier vijf jaar wonen?
— Ver, ik heb nieuws! Geweldig nieuws! — Anton stormde de keuken in, stralend alsof hij net de loterij had gewonnen. Hij wierp een blik in de pan, waar het toekomstige stoofpotje zachtjes pruttelde, en snoof luidruchtig de geur op. — Poeh, wat ruikt dat lekker! Je gelooft nooit wat ik net heb gehoord!
Vera draaide slechts even haar hoofd terwijl ze doorging met het snijden van groenten. Ze was al gewend aan zulke plotselinge uitbarstingen van enthousiasme bij haar man, die meestal betekenden dat hij een nieuwe videogame had gekocht of spontaan had besloten een weekend bij zijn moeder door te brengen.
— Is er iets gebeurd? — vroeg ze kalm, terwijl ze de volgende portie wortel van de snijplank in de kom schoof.
— En of! Weet je nog dat onze Sveta zich had aangemeld voor de universiteit? Nou, ze is toegelaten! En nog wel met een beurs, stel je voor! Hier, in onze stad! — Hij glunderde breed en wachtte erop dat zijn vrouw zijn enthousiasme zou delen.
— Goed gedaan van Sveta, ik ben blij voor haar, — antwoordde Vera oprecht. Ze had altijd een goede indruk gehad van de jongere zus van haar man, een stille en bescheiden meid. — Krijgt ze een kamer in het studentenhuis?
Anton wuifde die gedachte weg alsof het onzin was.
— Waarom zou ze in een studentenhuis gaan wonen? Weet je wel wie daar allemaal rondloopt? De omstandigheden zijn verschrikkelijk. Nee, alles is al geregeld. Ze komt bij ons wonen! Vijf jaar lang, zolang ze studeert. Mama zei dat dit beter is, rustiger voor iedereen. Ze is zelfs al bezig haar spullen in te pakken. Volgende week komt ze. Geweldig toch?
Het mes in Vera’s hand bleef boven de halfgesneden ui hangen. Een paar seconden lang was alleen het zachte gesis van olie in de pan te horen. Ze legde langzaam het mes neer, veegde haar handen af aan een doek en draaide zich naar haar man toe. Haar gezicht was onbewogen, maar haar blik werd zwaar en priemend.
Nog maar een maand geleden wilde haar broer Kirill naar hun stad komen voor zaken. Vera had voorgesteld dat hij bij hen kon logeren om een hotel te besparen. Niets bijzonders, leek haar. Maar Anton had toen een enorme scène gemaakt. Hij had lang en onsamenhangend uitgelegd dat het niet uitkwam, dat ze gewend waren met z’n tweeën te leven, en dat zijn moeder vond dat logees en inwonende familie de jonge relatie konden verstoren. Om een ruzie te vermijden had Vera toegegeven, en haar broer verbleef uiteindelijk in een goedkoop hotel aan de rand van de stad.
— Wacht eens even, — zei ze kil, recht in zijn ogen kijkend. — Ik begrijp het niet helemaal. En je moeder dan?
— Wat is er met mama? — vroeg Anton, terwijl zijn blijde glimlach langzaam van zijn gezicht verdween door de merkbare omslag in de stemming van zijn vrouw. — Het was juist mama die dit voorstelde.
— Een maand geleden vond jouw moeder dat familie geen plaats had in ons huis. Dat ze de relatie kapotmaakten. Mijn broer mocht geen week blijven omdat jouw moeder ertegen was. En nu gaat jouw zus hier vijf jaar wonen, omdat jouw moeder dat zo beslist heeft. Begrijp ik dat goed?
Anton raakte in de war. Hij had dit totaal niet verwacht en was niet voorbereid op een tegenwerping.
— Ver, nou ja… dat is heel anders, — begon hij, zijn blik afwendend. — Kirill is een gast. Maar Sveta… Sveta is familie. Ze is praktisch mijn spiegelbeeld. En mama zei dat je je zus moet helpen, dat het onze plicht is.
Het geduld van Vera, dat nog maar aan een dun draadje hing, knapte met een hoorbare klik. Ze deed een stap naar voren, en haar stille, ingehouden stem groeide uit tot een staalharde, trillende kreet van woede.
— Sinds wanneer beslist jouw moeder wie er wel of niet in ons huis mag wonen?! Mijn broer mocht vanwege haar niet eens een week bij ons blijven, maar jouw zus komt hier vijf jaar wonen?!
Verbijsterd deinsde Anton achteruit, alsof hij geslagen was. Hij keek haar met grote ogen aan, totaal niet begrijpend waar die ijzige woede vandaan kwam. In zijn wereld was alles eenvoudig en logisch: mama zei het, dus was het juist. Hij zag werkelijk geen verschil, geen tegenspraak.
— Ver, wat doe je nou? Rustig maar, — mompelde hij, terwijl hij een stap achteruit zette, dichter naar de veilige keukenuitgang. — Wat heeft dit met mama te maken? Het gaat om Sveta, om mijn zus. We zijn familie, we moeten elkaar helpen. Ze is toch geen vreemde.
Vera lachte kort, een hard, hol lachje. Ze draaide zich van hem weg en pakte opnieuw het mes. Maar nu waren haar bewegingen anders — scherp, precies, bijna agressief. Het lemmet beet diep in de ui en sneed haar in ragfijne, doorzichtige stukjes.
— Familie? En mijn broer dan, is hij geen familie? Of een verkeerde soort familie misschien? — haar stem bleef kalm, maar elke zin trof doel. — Toen herhaalde jij bijna letterlijk de woorden van je moeder. Dat niemand ons mocht storen, dat ons huis ons kasteel is. Wat is er veranderd in een maand, Anton? Heeft je moeder de grondwet van ons gezin herschreven?
— Ze heeft helemaal niets herschreven! Het zijn gewoon verschillende situaties! — hij begon geïrriteerd te raken, omdat hij geen logisch antwoord kon vinden en zich in het nauw gedreven voelde. — Kirill is een volwassen vent, die kan prima voor zichzelf zorgen. Maar Sveta is nog een meisje. Mama maakt zich zorgen. Ze wil dat Sveta onder toezicht is. Onder óns toezicht.
— Onder jouw toezicht, — corrigeerde Vera terwijl ze de gesneden ui in de pan gooide. De olie siste woest, alsof hij haar verontwaardiging deelde. — Je vergeet, Anton, dat beslissingen in dit huis samen worden genomen. Of ben je al vergeten hoe jouw moeder besliste welke bank we zouden kopen, omdat diegene die ik koos ‘te snel vies werd’? Of hoe ze onze reis naar de bergen annuleerde omdat ‘het in deze tijd van het jaar gevaarlijk is’ en dat we beter naar haar zomerhuis konden gaan om de moestuin te wieden?
Elk herinnering was een nieuwe klap. Anton kromp merkbaar in elkaar. Hij herinnerde zich alles. Hoe hij Vera moest overhalen, hoe hij haar de woorden van zijn moeder doorgaf, oprecht gelovend dat er wijsheid en zorg in zat.
— Ze gaf gewoon advies. Ze is ouder, ervarener… — zijn stem klonk nu allesbehalve zeker.
— Nee, Anton. Ze gaf geen advies. Ze besliste, en jij voerde uit, — draaide Vera zich naar hem toe en leunde met haar heup tegen het aanrecht. Haar blik was volledig kalm, en juist daardoor nog angstaanjagender. — En ik ben het zat om te leven in een gezin waar alle belangrijke zaken via een telefoontje naar jouw moeder worden geregeld. Ik ben het zat dat haar mening belangrijker is dan de mijne. Belangrijker dan die van ons samen.
Toen Anton besefte dat hij op alle punten verloor, greep hij naar zijn laatste redmiddel. Hij ging rechtop staan en in zijn stem klonken nu beschuldigende, gekwetste tonen.
— Ik snap het. Jij respecteert mijn moeder gewoon niet. Je hebt haar altijd een beetje niet mogen, en nu heb je een excuus gevonden om het uit te spreken. Ze doet dit voor ons, en jij…
— Over jouw moeder denk ik precies zoals zij over ons huis denkt. Als een plek waar zij haar regels kan opleggen, — onderbrak Vera hem, zodat hij niet verder kon gaan met zijn vermeende ‘gebrek aan respect’. — Nou, ik zal je teleurstellen. Het wordt tijd dat jij ook onthoudt van wie dit huis is. En wie hier de regels bepaalt. Dus luister goed. Geen enkele Sveta zal hier wonen. Punt. Daarover wordt niet onderhandeld.
Anton’s gezicht vertrok. Het ultimatum, zo rustig en vastberaden uitgesproken door zijn vrouw, kon hij niet bevatten. Hij was gewend dat Vera na een korte discussie altijd toegegeven had, overtuigd door zijn argumenten, gesteund door het gezag van zijn moeder. Maar nu stond daar een vreemde, kille vrouw met ogen van staal in plaats van zijn meegaande vrouw.
— Jij… jij kunt dit niet alleen beslissen! — ademde hij uit, terwijl hij voelde dat de grond onder zijn voeten verdween. — Dit is ook mijn huis! En Sveta is mijn zus!
— Jouw zus kan een appartement huren. Of een kamer. Of in een studentenhuis gaan, zoals duizenden andere studenten doen, — Vera zette methodisch het fornuis uit en schoof de pan opzij. Al haar handelingen waren opvallend rustig, wat Anton nog meer irriteerde. — We kunnen haar zelfs financieel helpen in het begin. Maar hier wonen zal ze niet.
Toen hij besefte dat al zijn argumenten over familie, plicht en hulp stuitten op een ondoordringbare muur, greep Anton naar zijn ultieme wapen. Hij trok zijn telefoon uit de zak van zijn jeans, alsof hij een familiezwaard tevoorschijn haalde dat elke strijd kon beslissen.
— Oh ja? Goed. Als je het niet op een normale manier begrijpt, — hij keek uitdagend naar Vera en vond snel het befaamde nummer in zijn contacten. — Ik bel nu mama. Zij zal alles uitleggen. Uitleggen hoe jij ongelijk hebt en hoe onbeleefd je bent.
Hij verwachtte van alles: geschreeuw, een poging de telefoon weg te trekken, tranen. Maar Vera hief slechts één wenkbrauw en sloeg haar armen over elkaar, leunend tegen de muur.
— Ga je gang. Bel maar. Ik luister graag, — in haar stem zat geen greintje angst, alleen puur, onbevlekt nieuwsgierigheid.
Deze reactie haalde Anton uit zijn evenwicht, maar terugtrekken was te laat. Hij drukte op bellen en hield de telefoon tegen zijn oor.
— Mama lief, hallo… Ja, alles goed… bijna, — wierp hij een blik vol rechtvaardige woede op Vera. — Ik vertelde Vera over Sveta… Ja, ze was blij. Maar zij… Mama, ze heeft een scène gemaakt. Ze zegt dat ze haar niet zal toelaten. Helemaal niet. Stel je voor? Ze zegt dat jij geen recht hebt te beslissen wie in ons huis mag wonen… Ja, dat zei ze echt zo. Ik probeer het haar uit te leggen, maar ze wil niet luisteren…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
