– En hij? – vroeg Marina zacht.
– Hij… hij stond altijd tussen twee vuren. En koos altijd voor zijn moeder.
De telefoon trilde opnieuw. Andrej. Katja negeerde het gesprek.
– Weet je, – zei Marina peinzend, – misschien is het juist beter zo. Beter de waarheid nu weten dan wanneer er kinderen komen.
Katja stelde zich voor hoe haar schoonmoeder haar ‘de juiste manier’ van opvoeden zou leren, zich met elk besluit zou bemoeien, de kleinkinderen tegen haar zou opzetten… en huiverde.
– Weet je, – zei Katja terwijl ze de thee opdronk die Marina had gezet, – ik ben eigenlijk dankbaar voor mijn schoonmoeder.
– Dankbaar? – vroeg haar vriendin verbaasd.
– Omdat ze mijn ogen heeft geopend. Ik had jaren in deze driehoek kunnen leven, proberen te bewijzen dat ik hun familie waardig ben. Een kind krijgen, lijden, me aanpassen… en uiteindelijk zou ik toch altijd een buitenstaander blijven.
De telefoon ging weer. Dit keer stond het nummer van haar schoonmoeder op het scherm.
– Ik neem niet op, – zei Katja resoluut. – Genoeg.
– En wat nu? – vroeg Marina.
– Nu… – Katja liep naar het raam. Buiten begon de lenteavond, lichten gingen aan, mensen haastten zich ergens heen. – Nu ga ik leven. Weet je nog dat ze me een promotie met overplaatsing naar een andere stad hadden aangeboden?
Ik weigerde toen, omdat Andrej niet wilde verhuizen. Of beter gezegd, zijn moeder wilde haar zoontje niet laten gaan… Misschien moet ik even het kantoor bellen om te vragen of het aanbod nog steeds geldt?
– Weet je, – glimlachte Marina, – dat is een uitstekend idee! Nieuwe stad, nieuw leven.
– Nieuwe ik, – voegde Katja toe en glimlachte voor het eerst die dag.
Op dat moment werd er aangebeld. Andrej stond op de stoep met een bos rozen.
– Katja, sorry! Ik heb alles ingezien! Ik zal met mijn moeder praten, ik…
– Nee, – antwoordde Katja kalm. – Het is al te laat.
– Maar ik hou van je!
– En ik van mezelf, – zei ze zacht en sloot de deur.
Terug in de kamer pakte Katja haar telefoon en belde het werknummer:
– Hallo, Michail Sergejevitsj? Weet u nog dat u het had over de vestiging in Sint-Petersburg? Is het aanbod nog steeds geldig?
Buiten kwam de lente tot bloei, en er lag een heel leven voor haar – zonder zich iets aan te trekken van meningen van anderen, zonder te proberen te voldoen aan andermans normen. Een leven waarin ze eindelijk zichzelf kon zijn.
– Ja, – zei ze in de hoorn, terwijl ze naar de ondergaande zon keek. – Ik ga akkoord met de overplaatsing. Wanneer kan ik beginnen?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
